Η Ψιλικατζού (updated)

Το έχω τελειώσει εδώ και μέρες το βιβλίο. Το διάβασα σε τρεις ή τέσσερις δόσεις. Μπορούσα και μονορούφι αλλά δεν άντεχα. Ηθελα χρόνο αποσυμπίεσης μην πάθω την «νόσο των δυτών». Αυτήν που ανεβαίνει μια φυσαλίδα και εκρήγνυται ο εγκέφαλος. Μερικές φορές το παθαίνω αυτό με τα βιβλία. Πρέπει να βγαίνω από μέσα τους αργά να παίρνω αέρα. Να βλέπω που βρίσκομαι, αν είναι η βάρκα επάνω να πιαστώ. Οσο διάβαζα, αναγκαστικά πιανόμουν από τα γνώριμα κείμενά της, εκείνα που είχα ξαναδιαβάσει στο blog της. Αυτά ήταν το σχοινί μου με την επιφάνεια. Υποψιάζομαι ότι και για εκείνη ήταν και είναι το σχοινί της. Κρατήθηκε από αυτό και κρατήθηκε γερά. Χάρη σε αυτό άντεξε και χάρη στον αγαπημένο της. (Τι τυχερός που είσαι Καλτσό! Σπάνια αγάπη! Την ξέρω αυτή την αγάπη… Την ξέρω καλά! Την ζω! Και δεν παύω να την θαυμάζω όταν την συναντώ και σε άλλους!). Επιφάνεια και μετά άβυσσος. Και ξανά επάνω. Και ξανά πάλι κάτω. Αυτή την εξουθενωτική διαδρομή ζει και περιγράφει η Ψιλικατζού μας. Από το ναδίρ στο ζενίθ. Και ανάποδα. Ξερνώντας νερά, φύκια, ανάσες, σπλάχνα, άντερα. Και θριαμβεύει. Όπως όλοι οι μεγάλοι πολεμιστές και πολεμίστριες. Χωρίς μελό. Χωρίς να χτίζει προσωπικές μυθολογίες. Προπάντων, χωρίς να ναρκισσεύεται. Αυτό ακόμη πιο δύσκολο όταν έχεις να κάνεις με τη γραφή. Γιατί «την παίρνει» να ναρκισσευτεί. «Το ‘χει» διάολε. Δίπλα της είναι το βάθρο, μπορούσε να ανέβει και να πει «δοξάστε» με. Δεν το κάνει. Αντ’ αυτού κλαίει και σπαρταράει, γελάει και χαίρεται, μένει πιστή στην αρχική της πρόθεση: να εξομολογηθεί. Στην πορεία προτίθεται να κάνει και κάτι άλλο: να δώσει κουράγιο. Τα καταφέρνει και τα δύο. Αδειάζει και γεμίζει. Δίνει. Δίνει. Δίνει. Αυτό που θα έδινε στο παιδί που τόσο επιθυμεί, το προσφέρει απλόχερα σε όποιον την διαβάσει. Μοιάζει απίστευτο για άνθρωπο που ζει στην εποχή της τηλεμαλακίας και της χαύνωσης να κάνει κάτι τέτοιο. Κι όμως! Συμβαίνει! Παίρνει τον πόνο της και τον κάνει Δύναμη. Κάτι περισσότερο. Τον κάνει πλάκα. Γιατί θέλει μεγάλη, μα πολύ μεγάλη δύναμη να κάνεις πλάκα μέσα στην κόλαση. Ούτε η κόλαση δεν το αντέχει. Γίνεται παράδεισος. Τίποτα άλλο δεν επιδιώκει η Ψιλικατζού. Μα, τίποτα άλλο. Παρά να ζήσει τη ζωή που της δόθηκε να ζήσει. Και να την συνεχίσει μέσα από την ύπαρξη ενός παιδιού. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Αλλά διάολε τι περισσότερο υπάρχει πίσω από όλα τα μεγάλα βιβλία, τα μεγάλα έργα, τις μεγάλες ζωές, παρά αυτό το μερμήγκι που θέλει να αγγίξει τον ουρανό!

Για τι μιλάει στο βιβλίο της η Ψιλικατζού;

Για την μικρή, μικροαστική ζωούλα της! So what?

Για το μικρό, νεανικό σπιτάκι της! So what?

Για το μικρό μαγαζάκι της! So what?

Για τις κοριτσίστικες εμμονές της! So what?

Για την υπογονιμότητα από την οποία υποφέρουν χιλιάδες άνθρωποι! So what?

Για το δράμα του συστήματος υγείας! So what?

Μας τα είπαν κι άλλοι! So what?

Πλάκα έχουν όσοι σκέφτονται έτσι!

Μεγάλη πλάκα!

Και ξέρεις γιατί;

Διότι και για την Παιδεία να σου έλεγαν και για το Σύνταγμα και για το Κλίμα που αλλάζει και για τα χιλιάδες παιδιά που πεθαίνουν της πείνας και για τους πολέμους και για τη φτώχεια και για όλα τα μεγάλα (υποτίθεται) και τρανά αν σου έλεγαν, πάλι το ίδιο θα έλεγες! «So what?». Δεν σε ξέρουμε;

Η Κωνσταντίνα παίρνει μια κοτρόνα και την πετάει με δύναμη στη λιμνούλα του «So what?» και στέλνει τα βατράχια στο Ωνάσειο με έμφραγμα!

Τι «So what?» ρε καναπεδιασμένε! Κάποιοι ενδιαφέρονται! Κάποιοι παίρνουν αυτό που εσύ λες κοινότοπο και το κάνουν χειροβομβίδα που σκάει στα μούτρα σου! Ετσι, απλά! Χωρίς συνθήματα, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς μαλακισμένες θεωρίες!

Κι εκεί που λες «μα πως ξεβρακώνεται έτσι» αυτό το κοριτσάκι, συνειδητοποιείς ότι εσύ είσαι ο ξεβράκωτος!

Η Κωνσταντίνα παίρνει το ματωμένο κρέας, τα δάκρυα, τις εμμονές της, την καθημερινότητά της, τον μικροαστισμό της (σιγά ρε μεγάλε, μην στάξει ο ελιτισμός επάνω μας!), τις ευαισθησίες της, την περιπέτειά της και την κάνει τροφή! Την κάνει δηλαδή κάτι που μας αφορά όλους! Μα όλους! Ακόμη κι εκείνους που δεν έχουν αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα με εκείνη. Αντικαταστήστε την λέξη «υπογονιμότητα» με όποια λέξη γουστάρετε. Με οτιδήποτε βασανίζει την ανθρώπινη ύπαρξη. Όχι όμως με αηδιούλες. Με κάτι εξίσου σοβαρό. Το ίδιο αποτέλεσμα θα έχετε. Αρκεί ένα πράγμα: να έχετε το ταλέντο της Κωνσταντίνας! Όχι το ταλέντο της γραφής, το ταλέντο της Ζωής! Και το έχει! (Τα έχει και τα δύο αλλά τελικά πόση σημασία έχει το πρώτο μπροστά στο δεύτερο;)

Σε σημείο να αναρωτιέσαι πως θα είναι το επόμενο βιβλίο της! Χωρίς την αφορμή ίσως που γέννησε το πρώτο. Όμως νομίζω ότι τώρα το ξέρει το μυστικό που –ίσως- τυχαία να ανακάλυψε. Από το μικρό γεννιέται το Μεγάλο! Δείτε όλα τα μεγάλα βιβλία, όλες τις μεγάλες ταινίες, όλους τους μεγάλους πίνακες, αυτά που εσείς θεωρήσατε μεγάλα και όχι το marketing. Ολα στηρίζονται σε μια "λεπτομέρεια" της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια πληγούλα, ένα φευγαλέο βλέμμα, μια τόση δα ρωγμή...

Η ρωγμή που μας δείχνει αυτό το βιβλίο είναι γκρεμός, χαράδρα, άβυσσος. Νομίζεις οτι δεν θα γεμίσει ποτέ. Κι όμως... Γεμίζει φως, λουλούδια, τσιχλόφουσκες, χρώματα, χαμόγελα.

Το βιβλίο μου έφερνε διαρκώς στο νου το Wall των Pink Floyd. Σήμερα καταλαβαίνω το γιατί. Eχει (για μένα) τα ίδια ποσοστά σκληρότητας και τρυφερότητας, οργής και αποδοχής, εξωστρέφειας και γυρίσματος προς τα μέσα, κυνισμού και ρομαντισμού με τον Τοίχο. Και τα δύο αφηγούνται το ίδιο ακριβώς πράγμα: την Εποποιία του Ανθρώπου, τις μάχες του με τα ντουβάρια, τα τούβλα, τους σοβάδες. Ο Τοίχος δεν αντέχει. Πέφτει! Συντρίμμια γίνεται! Οσα τούβλα και να προσπαθούν να του προσθέσουν οι εργολάβοι της ζωής μας. Το Ψιλικατζίδικο νικά τα τείχη…

Κωνσταντίνα, σε ανθρώπινο επίπεδο σου εύχομαι να αποκτήσεις αυτό που θέλεις. Και νομίζω ότι θα τα καταφέρεις γιατί είσαι λύκαινα!

Ως αναγνώστης, ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις και μέσα από το γράψιμο να προσφέρεις…

Στην εποχή των Μεγάλων Εμπορικών Κέντρων και του «So what?», εκείνο που χρειαζόμαστε είναι Ψιλικατζούδες που να ενδιαφέρονται και να μας ξυπνάνε!

Υ.Γ.1

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι αυτό το τόσο γυναικείο βιβλίο είναι ουσιαστικά ένα βιβλίο για Αντρες. Αν ποτέ οι εκπρόσωποι του φύλου αποφασίσουν να κατανοήσουν τι σημαίνει Γυναίκα! Και μέσα από αυτό κατανοήσουν τους εαυτούς τους! Και τους συγχωρέσουν, ενδεχομένως!

Y.Γ. 2

Την ιδέα για την φωτογραφία μου την έδωσε το "άλλο μισό του ουρανού":What Keeps Me Going