Με σεβασμό
Τελευταία φορά που τον είδα ήταν πριν από περίπου ενάμιση μήνα. Όχι «ζωντανά». Στην τηλεόραση. Στην εκπομπή του Γιάννη Τζαννετάκου (ΕΤ1) «Ιστορείν και εξιστορείν». Δεν φαινόταν άρρωστος. Λίγο κουρασμένος, ίσως. Και μελαγχολικός, όπως πάντα. Μιλούσε όμως με σαφήνεια, με καίριο λόγο, χωρίς φιοριτούρες. Ο Γρηγόρης Φαράκος. Ο «διανοούμενος της Αριστεράς», όπως εύστοχα τον χαρακτήρισαν σε πεντάστηλο τίτλο-κορυφή, «ΤΑ ΝΕΑ» της Παρασκευής 26/3, τρεις μέρες μετά τον θάνατό του.
Αντιγράφω από ένα σχόλιο του Παύλου Τσίμα, που δημοσιεύθηκε επίσης στις 26/3, εδώ: «...Δούλευε ακούραστα (ο Γρ. Φαράκος), ψαχούλευε αρχεία και πηγές, έγραφε ποταμούς σελίδων. Αξιοθαύμαστος για το έργο αυτό. Μα προπάντων αξιοθαύμαστος για το ήθος με το οποίο προσπάθησε να αποκαταστήσει την αλήθεια του αγώνα τον οποίο έζησε. Και του αιώνα τον οποίον αυτός ο αγώνας σημάδεψε. Το έκανε με πραγματική γενναιότητα. Αποφεύγοντας τόσο τη μισαλλόδοξη στάση τού τάχα αμετανόητου, που κάνει πως τίποτε δεν κατάλαβε, όσο και τη χυδαία στάση τού μετανοημένου».
Αντιγράφω και από σχόλιο του Νίκου Μπίστη, πάλι στα «ΝΕΑ»: «Οι Κνίτες της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης, τον είχαμε σαν μύθο. Σε μια εποχή που το ΚΚΕ δεν είχε αξιόλογους διανοούμενους γιατί είχαν προσχωρήσει στο ΚΚΕ Εσωτερικού, ήταν ο διανοούμενός μας, ο καπετάνιος του λόχου των Επονιτών του Πολυτεχνείου «Λόρδος Μπάιρον», ο φυλακισμένος στην Κέρκυρα, ο συγγραφέας του βιβλίου «Η επιστημονικοτεχνική επανάσταση και η εργατική τάξη».
Κι όμως, ο Γρηγόρης Φαράκος - μια ζωή αγωνιστής και για δυο χρόνια Γραμματέας του ΚΚΕ - ενώ «εκτιμήθηκε από πολλούς, κηδεύθηκε από ελάχιστους», όπως έγραψε η «Ελευθεροτυπία»! Και πράγματι: αυτόν τον σπουδαίο πολιτικό άνδρα, που «τίμησε τις αρχές και τις αξίες που πρέσβευε», μόνον η σύζυγός του Ευτυχία και ελάχιστοι συγγενείς και φίλοι τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία...
Δεν τον γνώριζα καλά. Τρεις-τέσσερις φορές είχαμε συναντηθεί όλες κι όλες. Μου έλεγε η Μελίνα - τον αγαπούσε και τον θαύμαζε απεριόριστα - κάθε φορά που ερχόταν στην κουβέντα μας το όνομά του: «Ο Φαράκος! Δεν υπάρχει καλύτερος απ' αυτόν! Το μυαλό του, παιδί μου, το μυαλό του... Κι αυτή η αυστηρότητά του.... Τον βλέπεις, του μιλάς, και καταλαβαίνεις ότι έχεις υποχρέωση να τον σέβεσαι... Όποτε τον συναντώ, όπως και τη γυναίκα του, την Ευτυχία, γίνομαι πιο δυνατή...».
Χημικός μηχανικός του ΕΜΠ με μεταπτυχιακό στη Μόσχα, Επονίτης από την ημέρα που ιδρύθηκε η οργάνωση, Ελασίτης, μαχητής μπρος στην Πύλη του Πολυτεχνείου, με σοβαρά τραύματα κατά τη διάρκεια μαχών στα Εξάρχεια, αλλά και στον Γράμμο, εξόριστος στην Ικαρία, πολιτικός πρόσφυγας, στις φυλακές της χούντας με ισόβια, βουλευτής του ΚΚΕ και του Συνασπισμού: «μια σημαντική πολιτική προσωπικότητα» (Καραμανλής), «ένας διανοούμενος αγωνιστής που επέλεξε να διατηρήσει μια ξεχωριστή άποψη σε δύσκολες στιγμές» (Παπανδρέου), «ένας ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος» (Αλαβάνος). Τι άλλο να προσθέσει κανείς;
ΤΑ ΝΕΑ , 31/03/2007
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου