Τις τελευταίες ημέρες…

…βλέπω συνέχεια βουρκωμένα μάτια. Ανθρωποι που μετα βίας συγκρατούν τα δάκρυά τους, που με το ζόρι πνίγουν έναν λυγμό. Τα πιο πολλά είναι νέα κορίτσια. Νεαρές γυναίκες ή και λίγο πιο ηλικιωμένες. Κοιτάζουν, δήθεν, έξω από τα παράθυρα των λεωφορείων την κίνηση στην πόλη. Τάχα παρατηρούν ένα αυτοκίνητο που προσπερνάει. Το φανάρι που γίνεται πράσινο. Με το πηγούνι να τρέμει ελαφρά. Την μύτη να έχει κοκκινίσει από το χαρτομάντιλο. Τα δάχτυλα να στρίβουν το εισιτήριο σε ρολάκι. Κι ύστερα πάλι να το στρώνουν. Και το βλέμμα τους είναι γυρισμένο στον μέσα κόσμο τους. Κορίτσια της οδύνης και της συγνώμης όπως τα τραγούδησαν οι Κατσιμιχαίοι. Δεν μπορώ να διαγνώσω τις αιτίες της οδύνης τους. Κάπως θα εξηγείται αυτό το βουβό κλάμα για την κάθε μία ξεχωριστά. Κάτι στη σφαίρα του προσωπικού που κρύβεται πίσω από γυαλιά ηλίου, πεσμένες φράτζες, σκυμμένα κεφάλια. Όμως όποια κι αν είναι η προσωπική αιτία, όλο αυτό δεν παύει να θυμίζει και κάτι άλλο… Να θυμίζει Πόλεμο…