Ολοι στο κατάστρωμα…

Σε λίγη ώρα θα είναι όλοι εδώ. Θα είναι η πρώτη φορά που μαζεύεται ολόκληρη η «ελαφρά ταξιαρχία» του περιοδικού. Πολλοί δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, δεν έχουν ξανασυναντηθεί. Διαβάζει –φαντάζομαι- ο ένας τον άλλον. Κι εγώ πιά τους βλέπω σπανίως. Οι περισσότεροι μου στέλνουν τα κείμενα με mail. Κάποιοι εδώ και λίγο καιρό τα στέλνουν απ’ ευθείας στους Αρχισυντάκτες. Εγώ παίρνω μια ιδέα και μετά τα διαβάζω τυπωμένα. Μ’ αρέσει αυτό. Τα πρωινά της Κυριακής φτιάχνομαι ή χαλιέμαι. Τον τελευταίο καιρό υπερτερεί το πρώτο. Τη Δευτέρα βρίζω. Ετσι για να ξορκίσω το κακό. Με έχουν καταλάβει και δεν πολυχαμπαριάζουν από τα «δευτεριάτικα» ξεσπάσματα. Της Τετάρτης είναι τα πιο τσουχτερά. Είναι η μέρα που δεν τρώω, δεν πίνω, δεν πολυμιλάω, ανεβοκατεβαίνω ορόφους και καπνίζω ασταμάτητα και πίνω καφέδες. Τετάρτη θα το πάθω το έμφραγμα, το έχω πει. Είναι η μέρα που κλείνω δύο τεύχη συγχρόνως. Είναι οι ώρες που δεν είμαι ευχαριστημένος με τίποτα και με κανέναν. Κυρίως με τον εαυτό μου. «Μια από τα ίδια», «κολλήσαμε», «στερέψαμε», «τι σκατά στήσιμο είναι αυτό;», «εκείνο το γαμημένο το κείμενο πότε θα έλθει». Μπαίνω στα «κόκκινα». Ξέρω ότι δεν είναι ώρα για πισωγυρίσματα. Μια απότομη στροφή να πάρω –είμαι πάντα έτοιμος για μια τέτοια μαλακία- κι έχω πεταχτεί στη μάντρα του τυπογραφείου. Παίρνω μικρότερες. Μέχρι να κλείσουν οι σελίδες. Περιμένοντας να έλθουν από το ατελιέ σερφάρω στο διαδίκτυο, ανεβοκατεβαίνω πάλι, παραγγέλνω καφέδες, έχω πέντε τσιγάρα έτοιμα για άναμμα. Φυτεύω πακέτα σε συρτάρια και ντουλάπια, σε όποια γραφεία μπαίνω για να βρίσκω πάντοτε ένα τσιγάρο. Στο τέλος ξεμένω. Αρχίζω τις τράκες. Καπνίζω όποιον καρκινοσωλήνα βρω μπροστά μου. Μέχρι και την τελευταία σελίδα. Μετά ηρεμώ, καπνίζω άλλο ένα και… Γίνομαι σμπαράλια. Κατεβαίνω στην Τσιμισκή. Είναι νύχτα πια. Παίρνω ένα κυπελλάκι σαλέπι με μπόλικη κανέλα. Αγοράζω τσιγάρα και «fruit breezers». Πάω στη στάση της Αριστοτέλους και παίρνω αλμυρές «μυτιές» από τον σκοτεινό Θερμαϊκό. Μπαίνω στο λεωφορείο. Υστερα παίρνω το αυτοκίνητο και φεύγω για Χαλκιδική. Κάθε μέρα αυτό. Τις Τετάρτες όμως είναι λίγο διαφορετικά. Ακούω τραγούδια χωρίς να σκέφτομαι τίποτα άλλο. Τι λέγαμε;

Α, σε λίγη ώρα θα είναι όλοι εδώ λοιπόν. Και θέλω να τους πω για χάρτες. Για περιοδικά-χάρτες. Για περιοδικά-ταξίδια. Για τους μήνες που ακολουθούν. Το επόμενο ταξίδι θα κρατήσει ακριβώς ένα χρόνο από σήμερα…

Λίγα πράγματα έχω να πω, είναι αλήθεια!

Επίσης θα τους πω…

Καλό μήνα!

Κι ύστερα θα τους ακούω να προτείνουν, να γκρινιάζουν, να παραπονιούνται, να προβληματίζονται, να ενθουσιάζονται, να ονειρεύονται.

Λίγο μετά θα υπάρχουν δύο νέα «πλάνα» μπροστά μου. Αδεια τετραγωνάκια. Που θα πρέπει να γεμίσουν μέχρι την επόμενη Τετάρτη.