Τι ωραία, τι ωραία, να γελάμε μια παρέα. Τσιτσόπουλε, συνέχισε να φυλάς τα μπράτσα σου, να βάλεις και στο επόμενο τεύχος έναν ή και περισσότερους από την παρέα σου, τον άντρα της συντάκτριας, τη γυναίκα του κολλητού σου, να αποθεώσετε το φίλο σας ως τον καλύτερο ever που υπάρχει, γενικά να προωθήσετε αυτήν την κλίκα, η οποία μοιάζει απελευθερωτική, αναζωογονητική πολλές φορές κι έτσι είναι, μήπως όμως τελικά δεν είναι μία κλίκα με όσα δεινά την κατατρέχουν; Αντε, σοβαρευτείτε, ρε....
Συμφωνώ με τον κύριο από πάνω. Στη λογική που λέει "καλό είναι να δοκιμάζουμε πριν κρίνουμε", δοκίμασα κι εγώ τον κύριο Τσιτσόπουλο. Αν αφήσεις στην άκρη κάποιες καλές πένες της πόλης, που δεν τις ματαξανάδα στο SOUL, οι υπόλοιποι μπατζανάκηδες του περιοδικού, δήθεν λούμπεν και σοφιστικέ απ'εξω, δεν έχουν να πουν τίποτα το ουσιώδες. Να πάρει μαθήματα από το SUNDAY ο κ. Τσιτσόπουλος για να δει πώς γράφουν οι παρέες.
Δεν μας αρέσει κάτι, δεν το αγοράζουμε! Σεβαστή η άποψή σας αλλά… Πραγματικά εδώ ισχύει το περί ορέξεως… Εγώ εκτιμώ ΚΑΘΕ προσπάθεια που γίνεται να ακουστεί κάτι διαφορετικό ή ο,τι ο καθένας νομίζει διαφορετικό…
Δεν θα αντιδικήσω με κανέναν! Λέγοντας εκ των προτέρων ότι εκτιμώ τον Στέφανο και τη Βάγια και πολλούς από τους συνεργάτες τους! Κι επειδή τους ξέρω αρκετό καιρό κι από κοντά δεν θεωρώ ότι τους κάνω δημόσιες σχέσεις ή ότι κάνω δημόσιες σχέσεις του εαυτού μου. Ούτε παίρνω ποσοστά από το SOUL ή από οποιονδήποτε για τον οποίο έχω γράψει μια καλή κουβέντα…
Οσο για το τελευταίο: το SUNDAY δεν έχει να διδάξει τίποτα και σε κανέναν. Ούτε μπορεί να συγκριθεί με περιοδικά που δίνουν τη μάχη στα περίπτερα και στους δρόμους. Είναι ένα περιοδικό που κινείται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια, δεν ανήκει στους συντάκτες του –ούτε και σε μένα φυσικά- αλλά σε έναν εκδοτικό όμιλο. Εχει σαφέστατους περιορισμούς που άλλοτε τους αντέχουμε άλλοτε όχι και πάντως παλεύει σε μια άλλη αρένα (είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει). Καθένας τραβάει τα ζόρια του και προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί…
Και κάτι τελευταίο: δεν πρόκειται να έλθω ποτέ σε αντιπαράθεση με κανέναν που το παλεύει… Και θα εμμένω στο ότι δεν μου φτάνει το «δεν μου αρέσει το Α ή το Β», θέλω πάντα να ακούω μια πρόταση για κάτι καλύτερο…
Το να μην γίνεται τίποτα με ενοχλεί! Το να μην γίνεται τίποτα και να μας φταίει οτιδήποτε πάει να γίνει με θυμώνει…
Και σας παρακαλώ ειλικρινά να μην με χρησιμοποιείται ως βήμα για να την πέφτετε σε άλλους.
Αγαπητέ φίλε. Να είστε σίγουρος ότι σε καμμια περίπτωση δεν σας χρησιμοποίησα ως βήμα για να την "πέσω" σε άλλους. Κάθε άλλο. Τιμώ και παρακολουθώ τον αγώνα σας για σωστή ενημέρωση και θαυμάζω τα γραπτά σας πάρα πολύ, τόσο εδώ όσο και στα περιοδικά τα οποία επιμελείστε. Εξέφρασα την άποψή μου κρίνοντας το μπλογκ σας ως βήμα διαλόγου και κριτικής και όχι πεσίματος. Το ίδιο θετικά θα έκρινα και θα σχολίαζα, όπως κατά το παρελθόν έχω κάνει, πρόσωπα και καταστάσεις στις οποίες έχετε αναφερθεί. Ούτε επίσης θεωρώ, προς Θεού, ότι κάνετε αβάντζα σε όποιον αναφέρεστε. Κάθε τεύχος όμως που όπως είπατε κρεμμιέται στα περίπτερα, αυτομάτως εκτίθεται, και ως εκ τούτου, υπόκειται κριτικής, θετικής ή αρνητικής, και κάτι τέτοιο έκανα. Κάνατε λόγο για το πολυποθούμενο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ. Λέω με ευθύτητα, ΝΑΙ, στο κάθε διαφορετικό, υπό την προυπόθεση όμως να είναι και ποιοτικό και όχι επιτρέψτε μου την έκφραση κουκουρούκου και δήθεν. Η διαφορά για την διαφορά δε νομίζω να οδηγεί πουθενά. Το μόνο που της απομένει είναι να μένει κρεμασμένη στα περίπτερα και να κλείνει τον κύκλο της ως "μία από τα ίδια" μη λαμβάνοντας, δικαιωματικά, στην αλλαγή της ιστορίας και στη χάραξη ιδεών και κυρίως στάσεων ικανών να διεκδικήσουν. Είστε ιδιαίτερα μετριόφρων, αλλά αν δεν θέλετε , και καλά κάνετε , θα σας πω εγώ τι μπορεί να διδάξει το SUNDAY. "Ανθρωποκεντρική πένα" φίλε μου. Ακριβώς όπως το άκουσατε. Από τις μελαγχολικές διατυπώσεις της κυρίας Ταλαντινού (συγχώρεσέ με αν κάνω κάποια λάθη στα ονόματα) και το υψηλό αισθητήριο περί τέχνης της κυρίας Κεχαγιά μέχρι και τις αθώεες μουσικές μερέντες του αριστερού, όπως κατάλαβα, κυρίου Βικόπουλου. Δεν αφήνω στην άκρη ούτε την αισθητική ούτε καν τα χρώματα. Τελικά, πιότερο δύσκολος είναι ο αγώνας ενός περιοδικού που εμπεριέχεται σε μια εφημερίδα παρά ενός "ανεξάρτητου". Η καλή μαγκιά, η καλή εξυπνάδα και πάνω απ'ολα η πίστη σε ιδέες, μέσα από περιορισμούς φαίνεται και κερδίζει. Και πάνω απ'ολα, επειδή ανήκω στο κοινό και όχι στους γράφοντες, όταν αγοράζω μια εφημερίδα για το περιοδικό της, κάτι λέει αυτό, έτσι δεν είναι??? Το λοιπόν αυτά τα ολίγα αγαπητέ φίλε. Άντε καλούς αγώνες και νίκη στην Τάμτα (πλάκα κάνω).
Αγαπητέ φίλε Κατ’ αρχήν θα ήθελα να σας πω ότι ούτε με εσάς αντιδικώ. Φυσικά έχετε το ελεύθερο να κρίνετε και μέσα από εδώ οτιδήποτε θέλετε και να το εκφράζετε ελεύθερα. Εσπευσα να κάνω ξεκάθαρη τη θέση μου αφ’ ενός διότι πολλά πράγματα παρεξηγιούνται, ιδιαίτερα εδώ μέσα στα blogs και αφετέρου διότι, δεν σας κρύβω, ότι αγαπώ ιδιαίτερα τα περιοδικά και τους ανθρώπους τους. Όχι μόνο γιατί είναι το «σινάφι» αλλά και το «σανίδι» που πάνω του ζω, αναπνέω και κερδίζω τα του βίου μου αλλά και γιατί τα θεωρώ ως ένα αντίβαρο στην «τηλεοπτική δικτατορία» των καιρών μας μαζί με τα βιβλία, το θέατρο, τη μουσική, τα blogs… Είμαστε στην ίδια όχθη, κι ας ακούγεται ρομαντικό. Ετσι λοιπόν θεωρώ εκ προοιμίου συμμάχους μου όσους παλεύουν σε αυτούς τους χώρους αλλά και όσους διαβάζουν, γράφουν, ακούν… Από εκεί και πέρα καθένας μας προέρχεται από διαφορετικές αφετηρίες, ακολουθεί διαφορετικούς δρόμους, κρίνει και κρίνεται με τα δικά του μέτρα και ανάλογα με τα δικά του έργα… Άλλος καλύτερα, άλλος χειρότερα…
Επίσης πιστεύω ότι υπάρχει ακόμη χώρος και για άλλα περιοδικά και για καινούργιες προσπάθειες. Το έχουν αποδείξει τα παιδιά της Athens Voice που άνοιξαν έναν νέο δρόμο στον περιοδικό τύπο με όλα τα έντυπά τους, του SOUL περιλαμβανομένου… Το απόδειξαν τα παιδιά της Lifo… Αλλά και ομάδες και δημοσιογράφοι ενθέτων και μη περιοδικών… Αισθάνομαι την ανάγκη να στηρίζω αυτές τις προσπάθειες με κάθε τρόπο. Είτε πρόκειται για το SOUL είτε για την Παράλλαξη είτε για το Εντευκτήριο είτε για το Black&White είτε είτε είτε… Είτε ακόμη και για «ανταγωνιστικά» έντυπα…
… Για τα όσα γράφετε για το SUNDAY, απλά ένα ευχαριστώ!
Οφείλω μόνο να πω ότι το SUNDAY δεν «φύτρωσε» έτσι στα ξαφνικά. Εχει μια πορεία που ξεκίνησε πολύ πριν έλθω καν στον Αγγελιοφόρο. Μια πορεία με τα Ups και τα down του όπως όλες οι συλλογικές προσπάθειες. Από τη θέση του διευθυντή σύνταξης πέρασαν αρκετοί άξιοι συνάδελφοι και φίλοι όπως: ο Γιώργος Τούλας, ο Γιώργης Μελίκης, η Εύα Μέρτζου, η Βάγιας Ματζάρογλου που άφησαν το στίγμα τους και δεκάδες συντακτες και συνεργάτες , τα τελευταία 5-6 χρόνια… Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλοι όσοι έφυγαν από το περιοδικό στελεχώνουν σήμερα άλλα MME τοπικά ή πανελλαδικά…
Τι ωραία, τι ωραία, να γελάμε μια παρέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤσιτσόπουλε, συνέχισε να φυλάς τα μπράτσα σου, να βάλεις και στο επόμενο τεύχος έναν ή και περισσότερους από την παρέα σου, τον άντρα της συντάκτριας, τη γυναίκα του κολλητού σου, να αποθεώσετε το φίλο σας ως τον καλύτερο ever που υπάρχει, γενικά να προωθήσετε αυτήν την κλίκα, η οποία μοιάζει απελευθερωτική, αναζωογονητική πολλές φορές κι έτσι είναι, μήπως όμως τελικά δεν είναι μία κλίκα με όσα δεινά την κατατρέχουν;
Αντε, σοβαρευτείτε, ρε....
Συμφωνώ με τον κύριο από πάνω. Στη λογική που λέει "καλό είναι να δοκιμάζουμε πριν κρίνουμε", δοκίμασα κι εγώ τον κύριο Τσιτσόπουλο. Αν αφήσεις στην άκρη κάποιες καλές πένες της πόλης, που δεν τις ματαξανάδα στο SOUL, οι υπόλοιποι μπατζανάκηδες του περιοδικού, δήθεν λούμπεν και σοφιστικέ απ'εξω, δεν έχουν να πουν τίποτα το ουσιώδες. Να πάρει μαθήματα από το SUNDAY ο κ. Τσιτσόπουλος για να δει πώς γράφουν οι παρέες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για το βήμα.
Παιδιά, Ελεος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μας αρέσει κάτι, δεν το αγοράζουμε!
Σεβαστή η άποψή σας αλλά…
Πραγματικά εδώ ισχύει το περί ορέξεως…
Εγώ εκτιμώ ΚΑΘΕ προσπάθεια που γίνεται να ακουστεί κάτι διαφορετικό ή ο,τι ο καθένας νομίζει διαφορετικό…
Δεν θα αντιδικήσω με κανέναν!
Λέγοντας εκ των προτέρων ότι εκτιμώ τον Στέφανο και τη Βάγια και πολλούς από τους συνεργάτες τους! Κι επειδή τους ξέρω αρκετό καιρό κι από κοντά δεν θεωρώ ότι τους κάνω δημόσιες σχέσεις ή ότι κάνω δημόσιες σχέσεις του εαυτού μου. Ούτε παίρνω ποσοστά από το SOUL ή από οποιονδήποτε για τον οποίο έχω γράψει μια καλή κουβέντα…
Οσο για το τελευταίο: το SUNDAY δεν έχει να διδάξει τίποτα και σε κανέναν. Ούτε μπορεί να συγκριθεί με περιοδικά που δίνουν τη μάχη στα περίπτερα και στους δρόμους. Είναι ένα περιοδικό που κινείται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια, δεν ανήκει στους συντάκτες του –ούτε και σε μένα φυσικά- αλλά σε έναν εκδοτικό όμιλο. Εχει σαφέστατους περιορισμούς που άλλοτε τους αντέχουμε άλλοτε όχι και πάντως παλεύει σε μια άλλη αρένα (είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει). Καθένας τραβάει τα ζόρια του και προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί…
Και κάτι τελευταίο: δεν πρόκειται να έλθω ποτέ σε αντιπαράθεση με κανέναν που το παλεύει… Και θα εμμένω στο ότι δεν μου φτάνει το «δεν μου αρέσει το Α ή το Β», θέλω πάντα να ακούω μια πρόταση για κάτι καλύτερο…
Το να μην γίνεται τίποτα με ενοχλεί! Το να μην γίνεται τίποτα και να μας φταίει οτιδήποτε πάει να γίνει με θυμώνει…
Και σας παρακαλώ ειλικρινά να μην με χρησιμοποιείται ως βήμα για να την πέφτετε σε άλλους.
Αγαπητέ φίλε. Να είστε σίγουρος ότι σε καμμια περίπτωση δεν σας χρησιμοποίησα ως βήμα για να την "πέσω" σε άλλους. Κάθε άλλο. Τιμώ και παρακολουθώ τον αγώνα σας για σωστή ενημέρωση και θαυμάζω τα γραπτά σας πάρα πολύ, τόσο εδώ όσο και στα περιοδικά τα οποία επιμελείστε. Εξέφρασα την άποψή μου κρίνοντας το μπλογκ σας ως βήμα διαλόγου και κριτικής και όχι πεσίματος. Το ίδιο θετικά θα έκρινα και θα σχολίαζα, όπως κατά το παρελθόν έχω κάνει, πρόσωπα και καταστάσεις στις οποίες έχετε αναφερθεί. Ούτε επίσης θεωρώ, προς Θεού, ότι κάνετε αβάντζα σε όποιον αναφέρεστε. Κάθε τεύχος όμως που όπως είπατε κρεμμιέται στα περίπτερα, αυτομάτως εκτίθεται, και ως εκ τούτου, υπόκειται κριτικής, θετικής ή αρνητικής, και κάτι τέτοιο έκανα. Κάνατε λόγο για το πολυποθούμενο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ. Λέω με ευθύτητα, ΝΑΙ, στο κάθε διαφορετικό, υπό την προυπόθεση όμως να είναι και ποιοτικό και όχι επιτρέψτε μου την έκφραση κουκουρούκου και δήθεν. Η διαφορά για την διαφορά δε νομίζω να οδηγεί πουθενά. Το μόνο που της απομένει είναι να μένει κρεμασμένη στα περίπτερα και να κλείνει τον κύκλο της ως "μία από τα ίδια" μη λαμβάνοντας, δικαιωματικά, στην αλλαγή της ιστορίας και στη χάραξη ιδεών και κυρίως στάσεων ικανών να διεκδικήσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίστε ιδιαίτερα μετριόφρων, αλλά αν δεν θέλετε , και καλά κάνετε , θα σας πω εγώ τι μπορεί να διδάξει το SUNDAY. "Ανθρωποκεντρική πένα" φίλε μου. Ακριβώς όπως το άκουσατε. Από τις μελαγχολικές διατυπώσεις της κυρίας Ταλαντινού (συγχώρεσέ με αν κάνω κάποια λάθη στα ονόματα) και το υψηλό αισθητήριο περί τέχνης της κυρίας Κεχαγιά μέχρι και τις αθώεες μουσικές μερέντες του αριστερού, όπως κατάλαβα, κυρίου Βικόπουλου. Δεν αφήνω στην άκρη ούτε την αισθητική ούτε καν τα χρώματα. Τελικά, πιότερο δύσκολος είναι ο αγώνας ενός περιοδικού που εμπεριέχεται σε μια εφημερίδα παρά ενός "ανεξάρτητου". Η καλή μαγκιά, η καλή εξυπνάδα και πάνω απ'ολα η πίστη σε ιδέες, μέσα από περιορισμούς φαίνεται και κερδίζει. Και πάνω απ'ολα, επειδή ανήκω στο κοινό και όχι στους γράφοντες, όταν αγοράζω μια εφημερίδα για το περιοδικό της, κάτι λέει αυτό, έτσι δεν είναι???
Το λοιπόν αυτά τα ολίγα αγαπητέ φίλε. Άντε καλούς αγώνες και νίκη στην Τάμτα (πλάκα κάνω).
Αγαπητέ φίλε
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ’ αρχήν θα ήθελα να σας πω ότι ούτε με εσάς αντιδικώ. Φυσικά έχετε το ελεύθερο να κρίνετε και μέσα από εδώ οτιδήποτε θέλετε και να το εκφράζετε ελεύθερα. Εσπευσα να κάνω ξεκάθαρη τη θέση μου αφ’ ενός διότι πολλά πράγματα παρεξηγιούνται, ιδιαίτερα εδώ μέσα στα blogs και αφετέρου διότι, δεν σας κρύβω, ότι αγαπώ ιδιαίτερα τα περιοδικά και τους ανθρώπους τους. Όχι μόνο γιατί είναι το «σινάφι» αλλά και το «σανίδι» που πάνω του ζω, αναπνέω και κερδίζω τα του βίου μου αλλά και γιατί τα θεωρώ ως ένα αντίβαρο στην «τηλεοπτική δικτατορία» των καιρών μας μαζί με τα βιβλία, το θέατρο, τη μουσική, τα blogs… Είμαστε στην ίδια όχθη, κι ας ακούγεται ρομαντικό. Ετσι λοιπόν θεωρώ εκ προοιμίου συμμάχους μου όσους παλεύουν σε αυτούς τους χώρους αλλά και όσους διαβάζουν, γράφουν, ακούν…
Από εκεί και πέρα καθένας μας προέρχεται από διαφορετικές αφετηρίες, ακολουθεί διαφορετικούς δρόμους, κρίνει και κρίνεται με τα δικά του μέτρα και ανάλογα με τα δικά του έργα… Άλλος καλύτερα, άλλος χειρότερα…
Επίσης πιστεύω ότι υπάρχει ακόμη χώρος και για άλλα περιοδικά και για καινούργιες προσπάθειες. Το έχουν αποδείξει τα παιδιά της Athens Voice που άνοιξαν έναν νέο δρόμο στον περιοδικό τύπο με όλα τα έντυπά τους, του SOUL περιλαμβανομένου…
Το απόδειξαν τα παιδιά της Lifo… Αλλά και ομάδες και δημοσιογράφοι ενθέτων και μη περιοδικών…
Αισθάνομαι την ανάγκη να στηρίζω αυτές τις προσπάθειες με κάθε τρόπο. Είτε πρόκειται για το SOUL είτε για την Παράλλαξη είτε για το Εντευκτήριο είτε για το Black&White είτε είτε είτε… Είτε ακόμη και για «ανταγωνιστικά» έντυπα…
…
Για τα όσα γράφετε για το SUNDAY, απλά ένα ευχαριστώ!
Οφείλω μόνο να πω ότι το SUNDAY δεν «φύτρωσε» έτσι στα ξαφνικά. Εχει μια πορεία που ξεκίνησε πολύ πριν έλθω καν στον Αγγελιοφόρο. Μια πορεία με τα Ups και τα down του όπως όλες οι συλλογικές προσπάθειες. Από τη θέση του διευθυντή σύνταξης πέρασαν αρκετοί άξιοι συνάδελφοι και φίλοι όπως: ο Γιώργος Τούλας, ο Γιώργης Μελίκης, η Εύα Μέρτζου, η Βάγιας Ματζάρογλου που άφησαν το στίγμα τους και δεκάδες συντακτες και συνεργάτες , τα τελευταία 5-6 χρόνια… Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλοι όσοι έφυγαν από το περιοδικό στελεχώνουν σήμερα άλλα MME τοπικά ή πανελλαδικά…
Και πάλι σας ευχαριστώ και τους ευχαριστώ…