Είναι κάποιες ημέρες…

…που θαρρείς και το Καλό κάνει την αντεπίθεσή του. Τότε που βρίσκεις εκπληκτικά κείμενα στις εφημερίδες, υπέροχους ανθρώπους στα πεζοδρόμια και στις Αγορές, εξαιρετικά post στα blogs, προκλητικές ιδέες στους διαδρόμους, εξαίσιες μελωδίες και εύστοχα σχόλια στα ραδιόφωνα…

Τις επόμενες ημέρες μπορεί να μην ανακαλύπτεις τέτοια ή παρόμοια και ο ήλιος σκοτεινιάζει και γίνεται μουντή η ψυχή σου. Όταν όμως ξέρεις ότι υπάρχουν πάντοτε ήλιοι και αστέρες πίσω από τα σύννεφα, τότε χαμογελάς. Κι ας είναι λίγοι. Μοιάζουν πολλοί. Πλήθος Μέγα και Στρατιά αγγέλων, ποιητών, κωμωδών, τραγωδών, ραψωδών. Στρατός ανίκητος μέσα στην περιρρέουσα ανοησία, ανθεκτικός, πρόσχαρος, αισιόδοξος. Εν τέλει ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ!

Ας είμαι ο απλός τηλεβόας τους. Ή έστω το παιδί με την φυσαρμόνικα ή το άλλο με μικρό τύμπανο. Και τις υπόλοιπες ώρες, υπεύθυνος στον πολύγραφο. Εκείνον που τυπώνει σε χιλιάδες φέϊγ-βολάν ένα «Θάνατος στην Βλακεία»…

Καλή Ημέρα! Ιδιαιτέρως καλή η σημερινή!

(Η αφορμή: Εμείς για την «ασυνέχεια» της γλώσσας πρέπει να αντιλέγουμε στους τα φαιά φέροντες ραγιάδες - άγονος ο κλήρος μας, πετροχώραφο...)