Περί ρωγμής... (και πάλι)

«Σε παρακαλώ ρε φίλε, μην καταθέσεις εναντίον μου, έχω οικογένεια, έχω δυό παιδιά να μεγαλώσω»… Είπε ο Κύπριος φοιτητής ότι του είπε ο αστυνομικός-ζαρντινιέρα που του την έπεσε πρώτος και τον τουλούμιασε στην Πλατεία Συντριβανίου, τον περασμένο Νοέμβριο.

Ετσι του είπε, να του αγγίξει την ευαίσθητη χορδή, μπας και την σκαπουλάρει και πέσει στα μαλακά. Όχι πως ούτως ή άλλως δεν θα έπεφτε…

Είναι η στιγμή που γνήσια ή και υποκριτικά (αλλά και η υποκριτική σε κάτι γνήσιο πατά για να αναδυθεί) η «μηχανή» ραγίζει και αφήνει να φανεί το ανθρώπινο. Κι ο Αχιλλέας το έπαθε και η Ηλέκτρα και ο φονιάς των πέντε κυνηγών τις προάλλες και ο βασανιστής του ΕΑΤ-ΕΣΑ τότε και ο μαχητής της ΟΠΛΑ και ο ΤΕΑτζής και ο Γκεσταπίτης. Ολοι κάπου, κάπως ράγισαν μετά το φριχτό τους έγκλημα και θυμήθηκαν παιδιά κι αγαπημένες και πατρίδες γλυκές και πλατάνια που γύρω τους έτρεχαν με το ποδηλατάκι και το γατάκι τους που το πάτησε αυτοκίνητο και τη στιγμή της αρρώστιας, του πόνου, του πένθους, της απώλειας, του θανάτου. Πόσο αργά όμως. Πόσο αργά όλα αυτά. Όταν το κακό έχει συντελεσθεί. Όταν ο Εμφύλιος έχει κριθεί. Όταν τίποτα πια δεν μπορεί να επιστρέψει παρά μόνο η ενοχή κι εκείνη η μυρωδιά του αίματος που –λένε- δεν ξεχνιέται και της καμένης σάρκας που πλέον κατοικεί για πάντα στα ρουθούνια. Και μένει αυτή η ρωγμή αιωρούμενη. Η ανθρωπιά να κρέμεται από μια πετονιά ή ένα τσιγκέλι. Σαν ψάρι πιασμένο. Σαν σφάγιο γδαρμένο. «Εχω δυο παιδιά να μεγαλώσω…».

Να τα μεγαλώσεις. Να ζήσουν και να ζήσεις να τα καμαρώνεις. Και ποτέ να μην αξιωθείς να τα δεις να γίνονται το ματωμένο κλωτσοσκούφι στα πεζοδρόμια…

Οι άνθρωποι δεν γίνεται να συγχωρούν. Αυτό είναι πράξη αγγέλων όπως έλεγε και ο τυφλός ποιητής. Ούτε και να ξεχνούν είναι μπορετό πάντα…

Τι μένει; Τι τους μένει; Τι ΜΑΣ μένει;

Ας αντιλαμβανόμαστε την ρωγμή τουλάχιστον. Την δική μας και των άλλων…

Το σώμα το τρεμάμενο που θα έλεγε και ο σαλονικιός συνάδελφος, ο αγαπημένος!

Αρκεί!

Κι εκείνη την ώρα να ακούς μέσα από το βάθος αυτής ρωγμής εκείνο το –σιγανά έστω-« αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναδείς, θα τους γνωρίσεις πάλι…».

Ετσι μοναχά υπάρχει μία περίπτωση νίκης…. Αμυδρής έστω….

(Γιατί, τελικά, αυτή είναι η πραγματική «βεντέτα»: του ανθρώπου απέναντι στην μηχανή!)