Σα το παράπονο στη φράση: Εδώ και τώρα

Σα το σπασμένο φαρμακείο στις δύο η ώρα
Σα το καμένο το γήπεδο, σα το αμόκ της μηχανής σου
μέσα απ' τις βιτρίνας τα θρύψαλα ακούω τη ψυχή σου

Κι όπως ένα τοπίο μυστικό,
αντικριστά στο κήτος
έτσι μια ευλογία που αγνοώ, με κρατά
στο δικό σου το μήκος

Μου 'στειλαν μηνύματα οι βιαστικοί σου οι νάνοι
απ' το παραλήρημα της χώρας σου που αυξάνει
Τρεις και μισή ξημερώματα, σαν διαδήλωση που πήζει
μαύρο γυαλί δίχως πρόσωπο και ξαφνικά ραγίζει

Και στου σκοτωμένου το σφυγμό,
στο φλας του ασθενοφόρου
καθρεφτίζει κάτι απ' την ηχώ του Θεού
στο βυθό του Εωσφόρου

Οι ρυθμοί μου λύσσαξαν μα δε κρατούν τον ήχο
της μοναξιάς σου όταν κλαις και χτυπάς τον τοίχο
Μες στης αυγής το μισόφωτο σβήνω μίλια γραμμένης ύλης
να βρεις τη σελίδα κατάλευκη να μπεις και ν' ανατείλεις

Μ' ένα παρανάλωμα παντού,
στη Θεϊκή σου αλήθεια
σαν φωτογραφία ενός παιδιού που μου λέει:
-Αναγνώστη βοήθεια

Θύρα επτά και Θύρα κάτω απ' τις ερπύστριες
Όλα διαβήκαν απ' τις γλώσσες τις στραγγαλίστριες
Κι όμως εγώ σ' αφουγκράστηκα σα λεξούλα ενός αγνώστου
κι όχι σα μέρος του λόγου τους και του δικού τους πόστου

Για να σ' αγκαλιάσω με καημό΄
και τόσο να σε νιώσω
Όσο είναι τοπίο μυστικό τούτο 'δώ
που ποθώ ν' αποδώσω