Δεν πάει πολύς καιρός που δημοσιεύτηκε σε κάποια εφημερίδα το εξής ανατριχιαστικό: σε ορισμένες περιοχές της Αφρικής έχει τα τελευταία χρόνια επικρατήσει η δοξασία πως, τάχα, η συνεύρεση με παρθένα θεραπεύει το AIDS.
Αυτό, όπως έγραφε στο δημοσίευμα, το διέδωσαν διάφοροι «μάγοι» και «θεραπευτές» στηριζόμενοι σε κάποια αρχέγονη –και θεωρητικά σωστή– πίστη περί των θεραπευτικών ιδιοτήτων της ερωτικής συνεύρεσης. Το αποτέλεσμα προφανές: ραγδαία αύξηση των βιασμών ανήλικων κοριτσιών αλλά και των κρουσμάτων της φοβερής ασθένειας.
«Οπου φτωχός (κι αγράμματος) κι η μοίρα του», ήταν η βιαστική σκέψη που προσπαθούσε να χωνέψει το αποτρόπαιο της πρακτικής, να καταπραΰνει το ανατριχιαστικό της δεισιδαιμονίας, να εκλογικεύσει το παράλογο, να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Και να που σε μια άλλη χώρα οι κάτοικοί της μασουλάνε ή πίνουν το χυμό από φύλλα ελιάς επειδή κάποιοι «μάγοι» και «θεραπευτές» πλάσαραν τη δοξασία ότι αυτά τα φύλλα γιατρεύουν τον καρκίνο. Κι ύστερα σκέφτεσαι ότι αυτή η χώρα απέχει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα και μερικούς αιώνες –υποτίθεται– από αυτές τις περιοχές της υποσαχάριας Αφρικής. Κι έτσι έχεις κάνει μια ακόμη επιπόλαιη σκέψη.
Γιατί στην πραγματικότητα αυτές οι δύο περιοχές του πλανήτη απέχουν μεταξύ τους όσο και οι δοξασίες και οι δεισιδαιμονίες τους. Διότι έτσι μετριούνται οι αποστάσεις μεταξύ των πολιτισμών. Οχι με χιλιόμετρα ούτε και με στατιστικούς δείκτες ανάπτυξης.
Διότι αν σήμερα μασάς φύλλα ελιάς, για να θεραπευθείς, υποτίθεται, από τον καρκίνο, αύριο μπορεί να τρως και κρέας ανθρώπινο, για να σου φέρει τύχη και να κερδίσεις το «Στοίχημα» ή για να καλοπαντρευτεί ο γιος σου (ήδη το πρώτο έγκλημα, μια αδελφοκτονία στην Κρήτη με αφορμή τον περίφημο «χυμό», είναι γεγονός!).
Και δεν έχει καμιά απολύτως σημασία το αν εσύ έχεις τηλεόραση και αποχυμωτή, ενώ στη Νιγηρία δεν έχουν, όταν στην τηλεοπτική σου οθόνη παρελαύνουν τηλε-θεραπευτές και τηλε-μάγοι και ο αποχυμωτής σου αλέθει φύλλα ελιάς και άλλα μαντζούνια. Απλώς, η δική σου δεισιδαιμονία είναι hi-tech ενώ των Αφρικανών «μάγων» είναι λίγο πιο ναΐφ, πιο πρωτόγονη…
Τα σημεία των καιρών δείχνουν ότι γυρίζουμε πίσω, ολοταχώς, κι ότι τίποτα δε φαίνεται να μας συγκρατεί. Και δεν είναι μόνο τα φύλλα ελιάς· είναι πολλά τα σημεία (και τα τέρατα) αυτής της οπισθοδρόμησης. Είναι το έγκλημα που έχει επιστρέψει στην καθημερινότητά μας. Τα φονικά για ψύλλου πήδημα. Ακόμη και αυτή η επίθεση με βιτριόλι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Και βέβαια είναι το νέο κύμα «ουφολογίας» σε κρατικά και ιδιωτικά κανάλια. Είναι η αρχαιολατρεία και η ευρωφοβία. Είναι η «επιστροφή» των «δωδεκαθεϊστών» με τις ρωμαϊκές (!) στολές. Είναι τα κυκλώματα παιδεραστίας που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Είναι οι περιπτώσεις όπως αυτή της εξαφάνισης του Αλεξ και της συνένοχης σιωπής του περίγυρου. Είναι οι δεκάδες απερίγραπτοι τύποι που «εκπέμπουν» τις ανοησίες τους σε κανάλια και έντυπα. Είναι οι συνωμοσιολόγοι και οι θρησκόληπτοι.
Αν όλα αυτά τα βάλεις σε ένα μπλέντερ, εκείνο που θα βγάλεις είναι ένα πράγμα: ο Νέος Μεσαίωνας. Σε χυμό!
Με τις υγείες μας λοιπόν!
(Μ’ αρέσει που κάποτε λοιδορούσαμε, οι Ελληνάρες, τους Βορειοευρωπαίους λέγοντας εκείνη την περίφημη αρλούμπα: «Οταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εκείνοι έτρωγαν βελανίδια». Τρομάρα μας!)
Αυτό, όπως έγραφε στο δημοσίευμα, το διέδωσαν διάφοροι «μάγοι» και «θεραπευτές» στηριζόμενοι σε κάποια αρχέγονη –και θεωρητικά σωστή– πίστη περί των θεραπευτικών ιδιοτήτων της ερωτικής συνεύρεσης. Το αποτέλεσμα προφανές: ραγδαία αύξηση των βιασμών ανήλικων κοριτσιών αλλά και των κρουσμάτων της φοβερής ασθένειας.
«Οπου φτωχός (κι αγράμματος) κι η μοίρα του», ήταν η βιαστική σκέψη που προσπαθούσε να χωνέψει το αποτρόπαιο της πρακτικής, να καταπραΰνει το ανατριχιαστικό της δεισιδαιμονίας, να εκλογικεύσει το παράλογο, να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Και να που σε μια άλλη χώρα οι κάτοικοί της μασουλάνε ή πίνουν το χυμό από φύλλα ελιάς επειδή κάποιοι «μάγοι» και «θεραπευτές» πλάσαραν τη δοξασία ότι αυτά τα φύλλα γιατρεύουν τον καρκίνο. Κι ύστερα σκέφτεσαι ότι αυτή η χώρα απέχει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα και μερικούς αιώνες –υποτίθεται– από αυτές τις περιοχές της υποσαχάριας Αφρικής. Κι έτσι έχεις κάνει μια ακόμη επιπόλαιη σκέψη.
Γιατί στην πραγματικότητα αυτές οι δύο περιοχές του πλανήτη απέχουν μεταξύ τους όσο και οι δοξασίες και οι δεισιδαιμονίες τους. Διότι έτσι μετριούνται οι αποστάσεις μεταξύ των πολιτισμών. Οχι με χιλιόμετρα ούτε και με στατιστικούς δείκτες ανάπτυξης.
Διότι αν σήμερα μασάς φύλλα ελιάς, για να θεραπευθείς, υποτίθεται, από τον καρκίνο, αύριο μπορεί να τρως και κρέας ανθρώπινο, για να σου φέρει τύχη και να κερδίσεις το «Στοίχημα» ή για να καλοπαντρευτεί ο γιος σου (ήδη το πρώτο έγκλημα, μια αδελφοκτονία στην Κρήτη με αφορμή τον περίφημο «χυμό», είναι γεγονός!).
Και δεν έχει καμιά απολύτως σημασία το αν εσύ έχεις τηλεόραση και αποχυμωτή, ενώ στη Νιγηρία δεν έχουν, όταν στην τηλεοπτική σου οθόνη παρελαύνουν τηλε-θεραπευτές και τηλε-μάγοι και ο αποχυμωτής σου αλέθει φύλλα ελιάς και άλλα μαντζούνια. Απλώς, η δική σου δεισιδαιμονία είναι hi-tech ενώ των Αφρικανών «μάγων» είναι λίγο πιο ναΐφ, πιο πρωτόγονη…
Τα σημεία των καιρών δείχνουν ότι γυρίζουμε πίσω, ολοταχώς, κι ότι τίποτα δε φαίνεται να μας συγκρατεί. Και δεν είναι μόνο τα φύλλα ελιάς· είναι πολλά τα σημεία (και τα τέρατα) αυτής της οπισθοδρόμησης. Είναι το έγκλημα που έχει επιστρέψει στην καθημερινότητά μας. Τα φονικά για ψύλλου πήδημα. Ακόμη και αυτή η επίθεση με βιτριόλι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Και βέβαια είναι το νέο κύμα «ουφολογίας» σε κρατικά και ιδιωτικά κανάλια. Είναι η αρχαιολατρεία και η ευρωφοβία. Είναι η «επιστροφή» των «δωδεκαθεϊστών» με τις ρωμαϊκές (!) στολές. Είναι τα κυκλώματα παιδεραστίας που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Είναι οι περιπτώσεις όπως αυτή της εξαφάνισης του Αλεξ και της συνένοχης σιωπής του περίγυρου. Είναι οι δεκάδες απερίγραπτοι τύποι που «εκπέμπουν» τις ανοησίες τους σε κανάλια και έντυπα. Είναι οι συνωμοσιολόγοι και οι θρησκόληπτοι.
Αν όλα αυτά τα βάλεις σε ένα μπλέντερ, εκείνο που θα βγάλεις είναι ένα πράγμα: ο Νέος Μεσαίωνας. Σε χυμό!
Με τις υγείες μας λοιπόν!
(Μ’ αρέσει που κάποτε λοιδορούσαμε, οι Ελληνάρες, τους Βορειοευρωπαίους λέγοντας εκείνη την περίφημη αρλούμπα: «Οταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εκείνοι έτρωγαν βελανίδια». Τρομάρα μας!)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου