Στο Ε.Σ.Υ. ή στα Λ.Ο.Κ.;

Προσπαθώ να το πάρω ελαφριά. Το ξέρουμε πια ότι δεν είναι κάτι σοβαρό. Μια τόση δα επέμβαση είναι που πρέπει να γίνει. Εκείνα τα τρελά storming με τα χειρότερα ενδεχόμενα δεν υπάρχουν. Όμως, ρε γαμώτο, δεν το αντέχει η ψυχή μου και ούτε θα το συνηθίσει ποτέ. Ο μικρός είναι από το πρωί στο νοσοκομείο. Αυριο το πρωί θα μπει στο χειρουργείο και είμαι κομμάτια. Όπως κομμάτια είμαστε εδώ και τρεις (3)(Ναι! Τρεις!) μήνες βιώνοντας την απίστευτη περιπέτεια του Εθνικού (μη χέσω!) Συστήματος (ουδεμία σχέση!) Υγείας (!!!) και βέβαια την δική μας, προσωπική, ανθρώπινη περιπέτεια. Αυτή την απέραντη αγωνία του γονιού που γεμίζει ρωγμές προσπαθώντας πρώτα απ’ όλα και πέρα από τον δικό του πόνο να προφυλάξει το παιδί από αυτό το μαρτύριο όπως τουλάχιστον το βιώνει το ίδιο... Γιατί, μην λέω σαχλαμάρες και μην με ακούτε που την δική μου αγωνία περιγράφω. Η αγωνία του Χάρη, όλους αυτούς τους μήνες και τις εβδομάδες είναι απερίγραπτη. Δεν την ομολογεί. Το «παίζει» γενναίο το παλικαράκι μου. Την βλέπω όμως στο βάθος των ματιών του. Πάνω από τα βλέφαρά του, στο ταραγμένο ύπνο του. Στο πως σφίγγει την κουβερτούλα του. Στην ακατάσχετη λογοδιάρροια που ώρες-ώρες τον πιάνει για να ΜΗΝ πει αυτό που τον απασχολεί. Κι εδώ είναι άλλο ένα μεγάλο θέμα που ανακύπτει: η Παιδική (σωματική και ψυχική) Υγεία και η υποστήριξή της από το Σύστημα Υγείας. Ανύπαρκτη. Τώρα, θα πει κάποιος, εδώ και τρεις μήνες δεν βρίσκατε γιατρούς και κατάλληλο νοσοκομείο να τον χειρουργήσετε, η ψυχολογική του υποστήριξη σας μάρανε! Ε, ναι λοιπόν, μας μάρανε. Και μας μάρανε γιατί τα πιτσιρίκια, μικρά και μεγάλα βγαίνουν μαραμένα μέσα από τα ελληνικά νοσοκομεία. Όλα με μικρά ή μεγάλα τραύματα. Όλα. Οι συνθήκες ακόμη και στα καλύτερα νοσοκομεία είναι άθλιες για τον ευαίσθητο ψυχισμό τους. Μπορείτε να φανταστείτε –ίσως κάποιοι το ξέρετε- ότι νοσηλευτές και γιατροί προσφωνούν –συνήθως- τα παιδιά με το …επώνυμό τους; («Εσύ είσαι ο Παναγόπουλος;», «Παναγόπουλε κατούρησες;»). Μιλάμε για παιδιά δύο, τριών και πέντε ετών, ΔΙΑΟΛΕ! Όχι για φαντάρους στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσύλλεκτων. Για το πώς συμπεριφέρονται στους γονείς, δεν το συζητάμε! Αλλά στα παιδιά; Με τα σπασμένα χεράκια, με τα βαριά νοσήματα, με τα 40άρια πυρετού; Που είναι αναγκασμένα να ζήσουν για μέρες και νύχτες μακριά από το περιβάλλον τους; Που στην ευχή εκπαιδεύονται τα μέλη του νοσηλευτικού προσωπικού; Στα ΛΟΚ ή στα ΟΥΚ;

Τέλος πάντων. Εχω πολλά να πω. Είμαι και πολύ «φορτωμένος» σήμερα. Όμως είναι πράγματα που όταν δεν μπεις μέσα στο πρόβλημα δεν τα βλέπεις. Ούτε και τα φαντάζεσαι. Ασχολείσαι με τα «μεγάλα», τα «σοβαρά». Σε τέτοια «μικρά» δεν δίνει κανείς σημασία! Κι όμως από αυτά τα «μικρά» συντίθεται ολόκληρη η ζωή μας. Ούτε από τα σερβίτσια του Γεώργιου του Α’ ούτε κι από τις προκηρύξεις των κουμπουρο-ρουκετοφόρων…

(Μούσκεμα! Και τα χέρια μου και το πληκτρολόγιο… Αλλά που θα πάει; Θα περάσει κι αυτό…)