Και, τελικά...

Αν η θεία μου η Κούλα είχε δει το «Ριχάρδο τον Γ’» στο θέατρο, θα την είχε σίγουρα γλιτώσει την κατάθλιψη ή τουλάχιστον θα την περνούσε στο πόδι και δε θα είχε πέσει τ’ ανάσκελα εδώ και τρεις μήνες –από τότε δηλαδή που άρχισε να δέχεται τα χτυπήματα της (τηλεοπτικής) μοίρας. Και δεν ήταν και λίγα: το κόψιμο της εκπομπής της Ρούλας, η πτώση των ποσοστών θεαματικότητας του Γρηγόρη, η παραίτηση της Ελλης, η ήττα του Αμφικράτη από τον Ντέρια στο «Survivor». Και τελευταία, σαν να μην έφταναν αυτά, ήλθε και η χαριστική βολή, η παραίτηση Χατζηνικολάου, και κόντεψε να μείνει «φυτό» η θεία. Πιο πολύ της στοίχισε αυτή η τελευταία κι από τον απαγχονισμό του Σαντάμ. Και σίγουρα δεν ήταν η μόνη…

Διότι επτά πρότυπα είχαν απομείνει στη ζωή της θείας Κούλας από τότε που έχασε τον άντρα της και τα πέντε από αυτά έγιναν μπουχός μέσα σε μισή τηλεοπτική σεζόν (τα άλλα δύο είναι ο Στράτος, από τη «Βέρα στο Δεξί» και ο Φερεντίνος από το «Super Deal», που, ευτυχώς, αντέχουν ακόμη).

Είχε επενδύσει πάνω σε αυτά τα πρότυπα η θεία· την ψυχαγωγία της, την ενημέρωσή της, το χρόνο της, την εμπιστοσύνη της, την καθημερινότητά της, τις ανησυχίες της. Είχε άπειρες φορές ξενυχτήσει για να δει τα talk show τους. Είχε αναρίθμητες φορές κάψει το φαγητό βλέποντας τα «πρωινάδικά» τους. Και σίγουρα δεν ήταν η μόνη…

Κι αφού εκείνη δεν μπορούσε πια να τους μοιάσει, τουλάχιστον να τους έμοιαζαν τα παιδιά της. Σ’ αυτά είχε στηρίξει τις ελπίδες της, μ’ αυτά τα πρότυπα τα ανάθρεψε, να γίνουν μεγάλα, επιτυχημένα, διάσημα, να έχουν «ρεζερβέ» τραπέζι στο «Ντα Κάπο», να παρκάρουν τις BMW τους πάνω στα πεζοδρόμια της Πατριάρχου Ιωακείμ. Η εμφάνιση, η καριέρα, η επιτυχία τους, «μπούσουλας» για τον Ιορδάνη και την Τασούλα. Είχε φτάσει να φοράει ροζ γραβάτα και γυαλιά από τα δώδεκα στο μικρό, χωρίς, μάλιστα, το παιδί να έχει καν μυωπία. Οσο για την Τασούλα, την ξαδέλφη, είχε όνειρο να τελειώσει ένα ΙΕΚ δημοσιογραφίας και ύστερα να βρει ένα τέτοιο παιδί, «σαν το Γρηγόρη, να την πάρει συμπαρουσιάστρια και τι στον κόσμο!».

Δεκαεφτά χρόνια, από τότε που βγήκαν στο αέρα τα ιδιωτικά κανάλια, επένδυε η θεία και μαζί της ολόκληρη η ελληνική κοινωνία στο τηλεοπτικό star system και τους tv stars. Μαζί τους παρακολούθησε το Χέρφιλντ, το θάνατο του Κουτσόγιωργα στο ειδικό δικαστήριο, τον Τόλη Βοσκόπουλο, την ορκωμοσία του Μητσοτάκη, την ορκωμοσία του Ανδρέα Παπανδρέου, τις ολονυχτίες έξω από το Ωνάσειο, τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο, τον Τόλη Βοσκόπουλο, την άνοδο και την πτώση του Κώστα Σημίτη, την πτώση του Τείχους, το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, τον Τόλη Βοσκόπουλο, το δεύτερο πόλεμο στο Ιράκ, τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, τη σύλληψη των μελών της «17ης Νοέμβρη», τον Τόλη Βοσκόπουλο, το Γιώργο Παπανδρέου αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, τον Κώστα Καραμανλή πρωθυπουργό, το Σάκη Ρουβά, την Ελενα Παπαρίζου και την Αννα Βίση στη Γιουροβίζιον…

Οι κυβερνήσεις έπεφταν αλλά η Ρούλα, η Ελλη, ο Νίκος και αργότερα ο Γρηγόρης και ο Ανδρέας Μικρούτσικος (ΚΑΙ ο Τόλης Βοσκόπουλος) έμεναν. Σταθερές αξίες σε έναν κόσμο που κατέρρεε στην αρχή ενός Δελτίου Ειδήσεων και αναγεννιόταν λίγο πριν τον «Καιρό». Και να οι θεαματικότητες και να τα βραβεία και να τα εξώφυλλα και να τα απίστευτα ποσά για τις «χρυσές» μεταγραφές τους, ανάλογα κι αυτά με τα ποσά που επένδυαν οι διαφημιζόμενοι επάνω τους.

Δεκαεπτά χρόνια κράτησε η τηλεοπτική «φούσκα» μέχρι να σκάσει μπροστά στα μάτια της θείας Κούλας. Διότι περί αυτού επρόκειτο, περί «φούσκας» και μάλιστα μεγαλύτερης από εκείνη του Χρηματιστηρίου.

Εκτοτε, η θεία Κούλα είναι απαρηγόρητη. Δε μας μιλάει. Δε μιλάει σε κανέναν. Κάθεται μπροστά στην κλειστή τηλεόραση βυθισμένη στις σκέψεις της και την ανοίγει μόνο για να δει τη «Μαρία, την άσχημη». Υστερα την κλείνει πάλι και μένει ακίνητη στα σκοτάδια επαναλαμβάνοντας την ίδια φράση: «Και τώρα αλλάζουμε κλίμα».

Πάλι καλά! Διότι έτσι δε θα μάθει για την κατεδάφιση της βίλας της οδού Αγράμπελης…
Αν, όμως, είχε δει το «Ριχάρδο τον Γ’» του Σέξπιρ –ή είχε έστω διαβάσει τον «Κυρίαρχο των 8» της Αννας Παναγιωταρέα– κάτι θα είχε μάθει η θεία Κούλα…

Διότι ο Ριχάρδος, αυτός ο φιλόδοξος, αμοραλιστής πρίγκιπας που δολοφονώντας τον αδελφό του, το βασιλιά Εδουάρδο, και κλείνοντας στον Πύργο του Λονδίνου τα ανίψια του, καταφέρνει να αναρριχηθεί στο θρόνο της Αγγλίας, το είχε «πιάσει» το νόημα. Είχε συνειδητοποιήσει πως ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει. Ενίοτε και χωρίς αλεξίπτωτο. Και πως έρχεται μια στιγμή που θα πεις: «Το βασίλειό μου για ένα μικρόφωνο!».

Και, τελικά, δεν ήταν ο μόνος!