Πρωί Κυριακής. Εξω έχει λιακάδα. «Αλκυονίδες ημέρες» ενός χειμώνα που δεν ήλθε ποτέ.
Οι εφημερίδες απλωμένες στο τραπεζάκι του σαλονιού, στους καναπέδες, στο πάτωμα. Τα παιδιά έχουν αρπάξει ένα από τα DVD-προσφορές και το έχουν βάλει ήδη να παίζει –«Η γέννηση της Γης». Παρακολουθώ με την άκρη του ματιού μου ξεφυλλίζοντας ταυτόχρονα τα ένθετα και τις ειδικές εκδόσεις.
Μια λευκή, ειρηνική μπαλίτσα ανάμεσα σε άλλες χρωματιστές μπαλίτσες περιστρέφεται γύρω από τον Ηλιο. Κι ύστερα πάνω στη λευκή, ειρηνική μπαλίτσα σκάει ένας τεράστιος κατάμαυρος μετεωρίτης και γίνεται η κόλαση. Η Γη πυρακτώνεται. Κεραμιδαριό. Επειτα από λίγο γίνεται μαύρη σαν κάρβουνο με κόκκινες ρωγμές. Υστερα συννεφιάζει και η επιφάνειά της παγώνει, για να σπάσει και πάλι και να ξεχυθούν ποτάμια λάβας. Ακολουθεί βροχή. Ενας κατακλυσμός απ' άκρου εις άκρον. Και ξανά εκρήξεις. Θάλασσες που κοχλάζουν, σύννεφα που αφήνουν μόνο τις κόκκινες ακτίνες να φτάσουν στην επιφάνεια, βουνά που αναδύονται από το πουθενά, ήπειροι που κομματιάζονται και καταρρέουν κι ύστερα οι ατελείωτες εποχές των παγετώνων.
Μια ιστορία απίστευτης βιαιότητας, απόλυτης και ολοκληρωτικής που κράτησε πολλά εκατομμύρια χρόνια και τώρα τη βλέπουμε να εκτυλίσσεται με τη βοήθεια της τεχνολογίας στην οθόνη μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Κι αυτό σε βοηθά να καταλάβεις πως αυτές οι αλλεπάλληλες καταστροφές, αυτή η υπερφυσική βία δεν είναι οριστική. Κάθε φορά οδηγεί και σε μία νέα γέννηση. Ο πλανήτης μας ξαναγεννιέται κάθε φορά ομορφότερος και υγιέστερος. Από ένα ασήμαντο πετραδάκι μεταμορφώνεται σε ένα γαλάζιο παράδεισο. Και ξανά πεθαίνει. Και ξανά γεννιέται…
Πιάνω ξανά τις εφημερίδες. Ολες τους σχεδόν έχουν αφιερώματα και ρεπορτάζ γι' αυτόν το φετινό, ασυνήθιστα μαλακό χειμώνα, για τις αμυγδαλιές που ανθίζουν στις Βρυξέλλες, τις μαργαρίτες που φυτρώνουν στις χώρες της Βαλτικής, του Μοσχοβίτες που κυκλοφορούν με κοντομάνικα, τις αρκούδες που δεν μπορούν να κοιμηθούν, τα βατράχια που αγχώθηκαν, τους πιγκουΐνους που χρειάζονται πάγο και…ψυχολογική υποστήριξη, τα αποδημητικά πουλιά που σάλταραν και δεν ξέρουν ποια κατεύθυνση να πάρουν. Να ανέβουν πιο βόρεια; Να πάνε δυτικά, ανατολικά, να κάτσουν στ’ αβγά τους; Να αυτοκτονήσουν;
Η οθόνη δείχνει μια βροχή από μετεωρίτες που κάνει και πάλι τη γη οικόπεδο. «Το 90% όλων των ζωντανών οργανισμών εξαφανίζεται μέσα στη φωτιά, τα σύννεφα στάχτης και την εποχή των παγετώνων που ακολουθεί και που θα κρατήσει για πάνω από εκατό χιλιάδες χρόνια». Παρακολουθώ ως το τέλος το DVD μέχρι που η οθόνη γίνεται μπλε…
Τα παιδιά έχουν ήδη βγει έξω να παίξουν με τους φίλους τους. Ο μεγάλος πετάει το μπουφάν γιατί ζεστάθηκε.
–Βάλ' το πάλι! Χειμώνας είναι! Θα παγώσεις!.
–Ποιος χειμώνας, καλέ μπαμπά; Ζέστη έχει!
Φαντάζομαι τη δασκάλα τους στο σχολείο να προσπαθεί να τους εξηγήσει τα ανεξήγητα και τα «χιόνια στο καμπαναριό» και «κάνει κρύο, κάνει τσίφι» και να τους μάθει τις 4 εποχές του χρόνου. Τα βασικά δηλαδή. Τα βασικά που πλέον δε στέκουν, αφού δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο πιο μικρός έχει πάρει το κουβαδάκι και τα νεροπίστολα, λες και είναι Ιούλιος, και τα γεμίζει νερό. Τα κλαδιά στις κερασιές, τη δαμασκηνιά και τη βερικοκιά μας έχουν γεμίσει οφθαλμούς έτοιμους να σκάσουν μπουμπούκια.
Δεν ξέρω τι είναι πιο εφιαλτικό. Ενας αστεροειδής που πέφτει με ταχύτητα επάνω μας ή τούτη εδώ η κλιματολογική ανατροπή που σήμερα μοιάζει με άνοιξη, αύριο μπορεί να μοιάζει με καταμεσήμερο στη Σαχάρα;
Η Γη άντεξε πολλές καταστροφές, όπως η πρώτη, γιατί ήταν κομμάτι του συμπαντικού παιχνιδιού. Αραγε θα αντέξει και αυτήν, που την έχουμε προκαλέσει εμείς με τα ίδια μας τα χέρια; Ή μήπως πάλι μας τινάξει από την «πλάτη» της σαν «τσιμπούρια» που άρχισαν να την παρενοχλούν πίνοντας το «αίμα» της;
Αυτό το τελευταίο το βρίσκω πιο πιθανό.
Κι έχουμε ελάχιστο χρόνο –μερικές δεκαετίες το πολύ– για να το συνειδητοποιήσουμε.
Οι εφημερίδες απλωμένες στο τραπεζάκι του σαλονιού, στους καναπέδες, στο πάτωμα. Τα παιδιά έχουν αρπάξει ένα από τα DVD-προσφορές και το έχουν βάλει ήδη να παίζει –«Η γέννηση της Γης». Παρακολουθώ με την άκρη του ματιού μου ξεφυλλίζοντας ταυτόχρονα τα ένθετα και τις ειδικές εκδόσεις.
Μια λευκή, ειρηνική μπαλίτσα ανάμεσα σε άλλες χρωματιστές μπαλίτσες περιστρέφεται γύρω από τον Ηλιο. Κι ύστερα πάνω στη λευκή, ειρηνική μπαλίτσα σκάει ένας τεράστιος κατάμαυρος μετεωρίτης και γίνεται η κόλαση. Η Γη πυρακτώνεται. Κεραμιδαριό. Επειτα από λίγο γίνεται μαύρη σαν κάρβουνο με κόκκινες ρωγμές. Υστερα συννεφιάζει και η επιφάνειά της παγώνει, για να σπάσει και πάλι και να ξεχυθούν ποτάμια λάβας. Ακολουθεί βροχή. Ενας κατακλυσμός απ' άκρου εις άκρον. Και ξανά εκρήξεις. Θάλασσες που κοχλάζουν, σύννεφα που αφήνουν μόνο τις κόκκινες ακτίνες να φτάσουν στην επιφάνεια, βουνά που αναδύονται από το πουθενά, ήπειροι που κομματιάζονται και καταρρέουν κι ύστερα οι ατελείωτες εποχές των παγετώνων.
Μια ιστορία απίστευτης βιαιότητας, απόλυτης και ολοκληρωτικής που κράτησε πολλά εκατομμύρια χρόνια και τώρα τη βλέπουμε να εκτυλίσσεται με τη βοήθεια της τεχνολογίας στην οθόνη μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Κι αυτό σε βοηθά να καταλάβεις πως αυτές οι αλλεπάλληλες καταστροφές, αυτή η υπερφυσική βία δεν είναι οριστική. Κάθε φορά οδηγεί και σε μία νέα γέννηση. Ο πλανήτης μας ξαναγεννιέται κάθε φορά ομορφότερος και υγιέστερος. Από ένα ασήμαντο πετραδάκι μεταμορφώνεται σε ένα γαλάζιο παράδεισο. Και ξανά πεθαίνει. Και ξανά γεννιέται…
Πιάνω ξανά τις εφημερίδες. Ολες τους σχεδόν έχουν αφιερώματα και ρεπορτάζ γι' αυτόν το φετινό, ασυνήθιστα μαλακό χειμώνα, για τις αμυγδαλιές που ανθίζουν στις Βρυξέλλες, τις μαργαρίτες που φυτρώνουν στις χώρες της Βαλτικής, του Μοσχοβίτες που κυκλοφορούν με κοντομάνικα, τις αρκούδες που δεν μπορούν να κοιμηθούν, τα βατράχια που αγχώθηκαν, τους πιγκουΐνους που χρειάζονται πάγο και…ψυχολογική υποστήριξη, τα αποδημητικά πουλιά που σάλταραν και δεν ξέρουν ποια κατεύθυνση να πάρουν. Να ανέβουν πιο βόρεια; Να πάνε δυτικά, ανατολικά, να κάτσουν στ’ αβγά τους; Να αυτοκτονήσουν;
Η οθόνη δείχνει μια βροχή από μετεωρίτες που κάνει και πάλι τη γη οικόπεδο. «Το 90% όλων των ζωντανών οργανισμών εξαφανίζεται μέσα στη φωτιά, τα σύννεφα στάχτης και την εποχή των παγετώνων που ακολουθεί και που θα κρατήσει για πάνω από εκατό χιλιάδες χρόνια». Παρακολουθώ ως το τέλος το DVD μέχρι που η οθόνη γίνεται μπλε…
Τα παιδιά έχουν ήδη βγει έξω να παίξουν με τους φίλους τους. Ο μεγάλος πετάει το μπουφάν γιατί ζεστάθηκε.
–Βάλ' το πάλι! Χειμώνας είναι! Θα παγώσεις!.
–Ποιος χειμώνας, καλέ μπαμπά; Ζέστη έχει!
Φαντάζομαι τη δασκάλα τους στο σχολείο να προσπαθεί να τους εξηγήσει τα ανεξήγητα και τα «χιόνια στο καμπαναριό» και «κάνει κρύο, κάνει τσίφι» και να τους μάθει τις 4 εποχές του χρόνου. Τα βασικά δηλαδή. Τα βασικά που πλέον δε στέκουν, αφού δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο πιο μικρός έχει πάρει το κουβαδάκι και τα νεροπίστολα, λες και είναι Ιούλιος, και τα γεμίζει νερό. Τα κλαδιά στις κερασιές, τη δαμασκηνιά και τη βερικοκιά μας έχουν γεμίσει οφθαλμούς έτοιμους να σκάσουν μπουμπούκια.
Δεν ξέρω τι είναι πιο εφιαλτικό. Ενας αστεροειδής που πέφτει με ταχύτητα επάνω μας ή τούτη εδώ η κλιματολογική ανατροπή που σήμερα μοιάζει με άνοιξη, αύριο μπορεί να μοιάζει με καταμεσήμερο στη Σαχάρα;
Η Γη άντεξε πολλές καταστροφές, όπως η πρώτη, γιατί ήταν κομμάτι του συμπαντικού παιχνιδιού. Αραγε θα αντέξει και αυτήν, που την έχουμε προκαλέσει εμείς με τα ίδια μας τα χέρια; Ή μήπως πάλι μας τινάξει από την «πλάτη» της σαν «τσιμπούρια» που άρχισαν να την παρενοχλούν πίνοντας το «αίμα» της;
Αυτό το τελευταίο το βρίσκω πιο πιθανό.
Κι έχουμε ελάχιστο χρόνο –μερικές δεκαετίες το πολύ– για να το συνειδητοποιήσουμε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου