Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά...

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά/
στου κόσμου τα στενά ποιον σημαδεύει/
Πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά/
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει/
Για κάποιον μες στον κόσμο είναι αργά/
Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

Είναι φορές που νομίζω πως κάποιοι αντικρίζουν τον κόσμο για πρώτη φορά. Πως το κάθε τι τους φαίνεται καινούργιο. Σαν μωρά ημερών που μήτε τα σχήματα μήτε και τις αποστάσεις ξεχωρίζουν και που το κάθε τι που περνά μπροστά από τα μάτια τους, κάθε τι που συλλαμβάνει το αυτί τους, είναι και μια έκπληξη και που άλλοτε χαμογελούν με μια αχτίδα από φως που πέφτει στο κουβερτάκι τους κι άλλοτε μπήγουν τα κλάματα για τη μύγα που ζουζουνίζει στο τζάμι.

Κάπως έτσι και με τις κάμερες, κάπως έτσι και με τα επεισόδια στις πορείες, κάπως έτσι και με τους φυγόστρατους, τις δωροδοκίες, τη βία των αστυνομικών. Με τα πάντα σχεδόν! Όλα καινούργια. Όλα πρωτοφανή. Όλα αδιανόητα. Όλα «τσκ τσκ τσκ» και «τι είναι αυτό που πάθαμε» και «τι είναι αυτό που πάνε να μας κάνουν».

Και δεν βγαίνει ένας, ΕΝΑΣ νουνεχής, ένα με μνήμη λίγο ευρύτερη από χρυσόψαρο και βίο εκτενέστερο εκείνου της μύγας του ξυδιού (που ζει μια ημέρα μόνο) να τους πει: «Όλα αυτά είναι σενάρια, είναι ρόλοι, είναι καταστάσεις που έχουν παιχτεί ξανά και ξανά χιλιάδες φορές». Να τους πει: «αυτό είναι το παιχνίδι εδώ και αιώνες, δεκαετίες έστω!». Το ίδιο παιχνίδι. Με λίγο αλλαγμένα τα σκηνικά. Τίποτα λιγότερο ή περισσότερο.

Και αφού δεν υπάρχει κανείς να τους πει ότι πάντοτε ο υπήκοος, ο υπάλληλος, ο υπο-οτιδήποτε ήταν ΥΠΟ παρακολούθηση (από τον μπάτσο, από τον εθελόδουλο, από τον περιπτερά «ανάπηρο πολέμου», από τον λαχειοπώλη, από τον κουρέα, από τον θυρωρό, από το σερβιτόρο, από τον γείτονα, από τον πράκτορα, από τον πληροφοριοδότη, από τον πάρεδρο, τον παπά, τον δάσκαλο, τον χωροφύλακα, τον αγροφύλακα, τον κουλουρτζή στη γωνία, την θείο του, την θεία του, από όλους εκείνους που ήσαν έτοιμοι να δώσουν ακριβές ραπόρτο στην εξουσία για να διατηρήσουν ή να αποκτήσουν την εύνοιά της) από τότε που κάποιοι αποφάσισαν είναι από ΠΑΝΩ και να έχουν κάποιους άλλους από ΚΑΤΩ!

Τα ίδια και τα ίδια…

Το αποτέλεσμα;

Ολη η ούτως ή άλλως μάταιη κουβέντα π.χ. για τις κάμερες και τις παρακολουθήσεις καταντά εντελώς άσφαιρη…

Όπως άσφαιρο καταντά ο,τι δεν διαθέτει μνήμη και γνώση και συνέχεια!

Σαν να μην έχουμε πάρει χαμπάρι πως το να λες «όχι στις παρακολουθήσεις» είναι το ίδιο με το να λες «κάτω το κράτος». Ματαιοπονία δηλαδή!

Αν πάλι δεν το θεωρείς ματαιοπονία αλλά χρέος σου, έχεις άλλους πιο ουσιαστικούς αγώνες να κάνεις από το να παλεύεις «μονοθεματικά» με τα επίκαιρα και συγκυριακά…

Εκτός πάλι κι αν ανήκεις στους «κερατωμένους συζύγους», οπότε μην θέτω κι εγώ την πολιτική διάσταση τζάμπα και βερεσέ!!!

(Και πάλι έσκισες, Χατζόπουλε!!!)