Και να καρφώνω λέξεις ανάμεσα στις λέξεις σου
Να βρίσκω χώρο να προσθέτω λίγο κόκκινο και λίγο μαύρο και λίγο από εκείνο το μπλε της Πρωσίας…
Μια νότα. Μια νότα μόνο χωρίς να σου χαλάω τον Σιντάρτα.
Θάνο…
Αλκη…
Σαν παρέλαση… σαν αόρατος θίασος που περνά χρόνια τώρα κάτω από το παράθυρό μου…
Μπαίνει στη φλέβα μου η μουσική. Ηρωίνη. Ναι, ηρωίνη φιλενάδα μου. Που ύστερα φεύγει με αυτόματο πιλότο. Τζαμάρω λέξεις τώρα. Χίλια τα πλάνα σου… Τα χρώματα… οι τόποι…
Μια χαραμάδα…
Πως ισιώνει η πλάτη…
Πως ανοίγουν τα ρουθούνια να μπει αλμυρός αέρας…
Πως…
Πως…
Σιγοντάρω. Μ’ ακούς;
Βουρκώνω. Μ’ ακούς;
Τσιγάρο ανάβω. Μ’ ακούς;
…
Πάμε πάλι! Το ‘χασα!
Ελα…
Τόσα ταξίδιαα σε κορμιά, ψυχές και τρένα
Τόσα τραγούδια σε παράθυρα κλεισμένα
Σαν τους φαντάρους που ξεχνούν την μοναξιά τους
Με ένα τρανζιστοράκι στην σκοπιά τους.
Πάμε!
Πετάμε!
Πετάμε…
Τόσα ταξίδια σε κορμιά, ψυχές και τρένα
Τόσα τραγούδια σε παράθυρα κλεισμένα
Πιο ψηλά!
Ένα ζεϊμπέκικο στο ζενίθ… Ξυπόλυτος… Πατώντας καύτρες και γυαλιά… και σύννεφα… και φτερά αγγέλων…
Δεν πρόκειται να κατέβω από εδώ πάνω!
Μ’ ακούς;
Τριάντα χρόνια εγώ… Σαράντα εσύ…
Μόνο σε θάλασσες και ουρανούς!
Υπέροχα!
…
Μονάχοι!
…
Σ’ ευχαριστώ, αρχηγέ μου…
O ANemos φύσηξε. Εγώ άκουσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν γράφεις καπ κάνεις τους άλλους ν'ανησυχούν και να κοιτάνε αν η καρδιά τους είναι στη θέση της.
Ωραίο ποστ.
Η αλήθεια είναι ότι καιρό είχα να την «ακούσω» έτσι! Και λυπάμαι που δεν έμαθα ποτέ κάποιο μουσικό οργανο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι καιρό είχα να την «ακούσω» έτσι! Και λυπάμαι που δεν έμαθα ποτέ κάποιο μουσικό οργανο...
ΑπάντησηΔιαγραφή