«Αρκετοί από τους φίλους μου με έπεισαν να γράψω αυτή την τελευταία στήλη· όπως υποστηρίζουν, είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να αμελήσω προτού πεθάνω.
Ερχεται κάποια στιγμή που αρχίζεις να αθροίζεις τα συν και τα πλην της ζωής σου. Στην περίπτωσή μου θα ήθελα να αθροίσω όλα τα καλά παιχνίδια τένις που έχω παίξει και όλους τους σπουδαίους παίκτες που κατανίκησα με τη φημισμένη πλέον ψηλοκρεμαστή μπαλιά μου. (...)
Δεν μπορώ να καλύψω όλα τα θέματα που θα ήθελα σε αυτή την τελευταία στήλη, αλλά θα ήθελα απλώς να πω τι μεγάλη ευχαρίστηση ήταν το ότι γνώρισα όλους εσάς και το ότι έγινα μέρος της ζωής σας. Ο καθένας σας, με τον τρόπο του, συνέβαλε στη δική μου ζωή.
Τώρα, για να μπω και στο θέμα μου, είχα πολλές επιλογές σχετικά με το πώς θα ήθελα να φύγω από τη ζώη. Οι περισσότερες ήταν πολύ πολιτισμένες, ιδίως η φροντίδα στον οίκο ευγηρίας. Ενα γηροκομείο σε διευκολύνει πάρα πολύ όταν αποφασίσεις να φύγεις.
Είναι ενδιαφέρον το ότι όλοι και όλες έχουν τη δική τους άποψη για το πώς πρέπει να πεθάνεις. Ολα τα αγαπημένα μου πρόσωπα θύμωσαν πάρα πολύ, γιατί νόμιζαν ότι έπρεπε να δείξω γενναιότητα μέχρι τέλους -κάτι που σήμαινε περισσότερη αιμοκάθαρση.
Ιδού όμως το πιο σημαντικό: αυτή ήταν δική μου απόφαση. Και είναι συνετή. (...) Επέλεξα να περάσω τις τελευταίες μέρες μου σε έναν οίκο ευγηρίας διότι έμοιαζε ο πιο ανώδυνος τρόπος για να πεθάνω, αλλά και γιατί δεν χρειάζεται να πάρεις πολλά πράγματα μαζί σου.
Για κάποιον λόγο το μυαλό μου συνεχίζει να τριγυρνά στο φαγητό.
Ξέρω πως δεν έφαγα όλα τα εκλέρ που πάντοτε ήθελα. Τους τελευταίους μήνες το έβρισκα δύσκολο να προσπεράσω το ζαχαροπλαστείο χωρίς να πάρω τουλάχιστον ένα προφιτερόλ ή ένα μπανάνα σπλιτ.
Γνωρίζω ότι είναι αρκετά ανόητο σε αυτό το στάδιο του παιχνιδιού να σπαταλώ τόσο χρόνο στο φαγητό. Αλλά και πάλι, καθώς η ζωή προχωρούσε και έμεναν όλο και λιγότερες τροφές που θα μπορούσα να φάω, τιμωρώ τώρα τον εαυτό μου για το ότι, όταν ήμουν νεότερος στο ταξίδι της ζώης, άφησα πίσω μου τόσο πολλά και καλά πράγματα.
Σκέφτομαι ένα στιχάκι: "Για ποιον λόγο γίνονται όλα, Αλφι;". Δεν ξέρω πόσο καλά τα πήγα όσο ήμουν εδώ, αλλά θα ήθελα να νομίζω ότι κάποια από τα τυπωμένα έργα μου θα διατηρηθούν - τουλάχιστον για τρία χρόνια.
Ξέρω πως είναι πολύ εγωκεντρικό να πιστεύω ότι κάποιος με έβαλε στη Γη έχοντας έναν λόγο. Στην περίπτωσή μου, μου αρέσει να νομίζω πως έτσι έγινε. Και αφότου δημοσιευθεί στην εφημερίδα αυτό το κείμενο μετά τον θάνατό μου, θα ήθελα να πιστεύω ότι θα καταλήξει είτε να γραφεί πάνω στο κουτί των δημητριακών είτε να το επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο την Ημέρα των Ευχαριστιών.
Οπότε το "Για ποιον λόγο γίνονται όλα, Αλφι;" είναι ο τρόπος μου να πω αντίο».
ART BUCHWALD - «ΒΗΜΑ»
Ερχεται κάποια στιγμή που αρχίζεις να αθροίζεις τα συν και τα πλην της ζωής σου. Στην περίπτωσή μου θα ήθελα να αθροίσω όλα τα καλά παιχνίδια τένις που έχω παίξει και όλους τους σπουδαίους παίκτες που κατανίκησα με τη φημισμένη πλέον ψηλοκρεμαστή μπαλιά μου. (...)
Δεν μπορώ να καλύψω όλα τα θέματα που θα ήθελα σε αυτή την τελευταία στήλη, αλλά θα ήθελα απλώς να πω τι μεγάλη ευχαρίστηση ήταν το ότι γνώρισα όλους εσάς και το ότι έγινα μέρος της ζωής σας. Ο καθένας σας, με τον τρόπο του, συνέβαλε στη δική μου ζωή.
Τώρα, για να μπω και στο θέμα μου, είχα πολλές επιλογές σχετικά με το πώς θα ήθελα να φύγω από τη ζώη. Οι περισσότερες ήταν πολύ πολιτισμένες, ιδίως η φροντίδα στον οίκο ευγηρίας. Ενα γηροκομείο σε διευκολύνει πάρα πολύ όταν αποφασίσεις να φύγεις.
Είναι ενδιαφέρον το ότι όλοι και όλες έχουν τη δική τους άποψη για το πώς πρέπει να πεθάνεις. Ολα τα αγαπημένα μου πρόσωπα θύμωσαν πάρα πολύ, γιατί νόμιζαν ότι έπρεπε να δείξω γενναιότητα μέχρι τέλους -κάτι που σήμαινε περισσότερη αιμοκάθαρση.
Ιδού όμως το πιο σημαντικό: αυτή ήταν δική μου απόφαση. Και είναι συνετή. (...) Επέλεξα να περάσω τις τελευταίες μέρες μου σε έναν οίκο ευγηρίας διότι έμοιαζε ο πιο ανώδυνος τρόπος για να πεθάνω, αλλά και γιατί δεν χρειάζεται να πάρεις πολλά πράγματα μαζί σου.
Για κάποιον λόγο το μυαλό μου συνεχίζει να τριγυρνά στο φαγητό.
Ξέρω πως δεν έφαγα όλα τα εκλέρ που πάντοτε ήθελα. Τους τελευταίους μήνες το έβρισκα δύσκολο να προσπεράσω το ζαχαροπλαστείο χωρίς να πάρω τουλάχιστον ένα προφιτερόλ ή ένα μπανάνα σπλιτ.
Γνωρίζω ότι είναι αρκετά ανόητο σε αυτό το στάδιο του παιχνιδιού να σπαταλώ τόσο χρόνο στο φαγητό. Αλλά και πάλι, καθώς η ζωή προχωρούσε και έμεναν όλο και λιγότερες τροφές που θα μπορούσα να φάω, τιμωρώ τώρα τον εαυτό μου για το ότι, όταν ήμουν νεότερος στο ταξίδι της ζώης, άφησα πίσω μου τόσο πολλά και καλά πράγματα.
Σκέφτομαι ένα στιχάκι: "Για ποιον λόγο γίνονται όλα, Αλφι;". Δεν ξέρω πόσο καλά τα πήγα όσο ήμουν εδώ, αλλά θα ήθελα να νομίζω ότι κάποια από τα τυπωμένα έργα μου θα διατηρηθούν - τουλάχιστον για τρία χρόνια.
Ξέρω πως είναι πολύ εγωκεντρικό να πιστεύω ότι κάποιος με έβαλε στη Γη έχοντας έναν λόγο. Στην περίπτωσή μου, μου αρέσει να νομίζω πως έτσι έγινε. Και αφότου δημοσιευθεί στην εφημερίδα αυτό το κείμενο μετά τον θάνατό μου, θα ήθελα να πιστεύω ότι θα καταλήξει είτε να γραφεί πάνω στο κουτί των δημητριακών είτε να το επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο την Ημέρα των Ευχαριστιών.
Οπότε το "Για ποιον λόγο γίνονται όλα, Αλφι;" είναι ο τρόπος μου να πω αντίο».
ART BUCHWALD - «ΒΗΜΑ»
Από τα πιο συγκινητικά κείμενα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο....
ΑπάντησηΔιαγραφή