…είναι ο κρύος ιδρώτας, είναι τα δάκρυα, είναι η απόσταση μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο, δύο φευγαλέες ματιές στο κορίτσι που κάθεται απέναντί σου, τρεις ρουφηξιές καφέ, ο ήλιος που σου καίει το πρόσωπο μέσα στο καταχείμωνο, η ανατριχίλα από τη σταγόνα που κυλάει στην πλάτη σου όταν κάθεσαι στην άμμο, τα παιδιά που παίζουν στην παιδική χαρά απέναντι από το σπίτι, ένα απότομο φρενάρισμα στην εθνική, τα δάχτυλά σου που πονάνε τα βράδια...
...είναι όλα αυτά που άκουσες, όλα αυτά που δεν είπες, ένα κομμάτι κουβερτούρα που λιώνει στο στόμα, εκείνο το τραγούδι που σου κολλάει και δεν θυμάσαι που το πρωτοάκουσες, είναι η μυρωδιά του καφέ, το πριονίδι, το φρέσκο λούστρο, οι πλάκες του πεζοδρομίου που έχεις μετρήσει εκατομμύρια φορές, τρία παλιά κλειδιά που δεν θυμάσαι ποιες πόρτες άνοιγαν κάποτε, τρεις πόρτες που δεν έχεις πια τα κλειδιά τους, μια κόκκινη κουβαρίστρα με μια βελόνα στερεωμένη στην άκρη...
...είναι όσα άντεξες κι όσα τόλμησες κι όσα κατάφερες, μια σειρά απουσίες, το "ήταν" και το "είναι" το "θα είναι" και όλα τα ενδιάμεσα, οι καραμέλες με γεύση πορτοκάλι όταν φεύγεις και οι καραμέλες με γεύση φράουλα όταν έρχεσαι, είναι το χεράκι του παιδιού σου που μεγαλώνει, η μπλούζα που ψάχνεις στην ντουλάπα και που έχει πεταχτεί απο το ’98, ένα μπουκάλι νερό παγωμένο, η σαύρα στον αριστερό σου ώμο, ο πατέρας σου που επιστρέφει στα όνειρά σου, χιλιάδες enter, space, delete, κυρίως delete, τρεις νότες που χάνονται μόλις ανάψει πράσινο, εκατό μάχες, εκατό ήττες, εκατό νίκες, εκατό θάνατοι, εκατό ζωές, το ασανσέρ που ανεβαίνει στον έβδομο, το εισιτήριο που ασυναίσθητα κάνεις ρολό με τα δάχτυλα, το τηλέφωνο που χτυπάει, εκείνη η παράγραφος στην σελίδα 96 ενός βιβλίου που δεν θυμάσαι το τίτλο του, ούτε τον συγγραφέα του, τα δάχτυλα που σε λούζουν πριν κόψεις τα μαλλιά σου, ένα ποτηράκι ρακί, οι αμφιβολίες σου, οι φόβοι σου, η πρώτη βουτιά και η τελευταία, η πρώτη βροχή και η τελευταία, η πρώτη νιφάδα και η τελευταία, το πρώτο λουλούδι και το τελευταίο, το πρώτο φιλί και το τελευταίο…
Ο χρόνος δεν είναι…
Δεν υπάρχει χρόνος. Τουλάχιστον ως μετρήσιμο μέγεθος. Αυτά τα όνειρα που οι πατέρες επιστρέφουν, χαιδευουν, μαλώνουν ή απλά στέκονται αμίλητοι είναι τόσο μα τόσο ζωντανά και αναρωτιέμαι αν είναι πραγματικότητα λουσμένος στον ιδρώτα. Τελικά αποφασίζω πως είναι. Οι πατέρες δεν πεθαίνουν ποτέ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό ποστ αδέρφι. Τα φιλιά μου και καλή χρονιά...
Peace
Εκπληκτικό κείμενο. Τα δέοντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό το κείμενο. Χρόνια πολλά και καλή χρονιά.
ΑπάντησηΔιαγραφή