Τις νύχτες δεν ζούμε. Κολυμπάμε στο φόβο. Υστερα τον κρύβουμε κάτω από το μαξιλάρι για λίγες ώρες περιμένοντας να ξημερώσει…
…να κρεμαστούμε από τα επόμενα χείλη που θα μας πουν κάτι που θα μας ηρεμήσει για λίγη ώρα, λίγα λεπτά, λίγα δευτερόλεπτα…
Κι ύστερα προχωράμε ανάμεσα από παρκαρισμένα αμάξια, από φορεία, διαβάζοντας τις πινακίδες στις πόρτες…
Είχε ομίχλη σήμερα στο «Παπανικολάου». Νομίζω ότι φταίνε τα χιλιάδες τσιγάρα που καίω στα πνευμόνια μου…
Σαν την «Πέτρα» του Εντουαρντ Μποντ είναι οι μέρες μας…
Πέρασε άλλη μία…
Κι η αυριανή δύσκολη…
Κοντεύουμε!
Όχι ρε γαμώτο, ακόμα παιδεύεστε; Τί να πω, ας είναι περαστικά να σταματήσει να ταλαιπωρείται ο μικρός. Κουράγιο. :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι έχει ακόμα!
Ευχαριστώ!
Ανεμε, κάποτε όταν ο μικρός μου γιος, τώρα είναι μεγάλος, αρρώσταινε από λαρυγγίτιδα και χρειαζόταν να κάθεται μερόνυχτα ολόκληρα μέσα σε μια τέντα με υδρατμούς και οξυγόνο - γιατί ο φάρυγγας στα παιδιά είναι μικρός και μπρορεί εύκολα να κλείσει από την φλεγμονή οπότε έχουμε ασφυξία- όταν ερχόταν κάποιος να με ανικαταστήσει στη βάρδια μου - την τρομακτική και αγωνιώδη- έβγαινα στο δρόμο εκεί έξω από των Παίδων και νόμιζα ότι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που κυκλοφορούσαν έξω, που δούλευαν, περπατούσαν, οδηγούσαν και αγκαλιάζονταν καμιά φορά ήταν όλοι τους υγιείς κι εγώ ήμουν άρρωστη. Τόσο μεγάλο ήταν το κτύπημα από αυτό το θέαμα της ζωής και τόσο αντίπαλο το άλλο μέσα τους διαδρόμους του νοσοκομείου που νόμιζα ότι ένα βαθύ ποτάμι μας χώριζε. Και σε όλο τούτο το πράγμα έρχονταν να προσθέσουν οι νοσοκόμες, οι γιατροί, οι νύχτες με τα θερμόμετρα και τα χαπάκια στο χαρτάκι και μετά ο πρωινός καφές στο όρθιο με το τσιγάρο στην καντίνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σου μείνουν όλα αυτά σαν σκηνές φρίκης. Αλλά είναι μέσα στο "πρόγραμμα".
Μην παρασύρεαι μόνο από τους γιατρούς. Οι περισότεροι υπερβάλλουν. Οσο για τον μπόμπιρα είναι τόσο το κορμάκι του δυνατό που θα το ξεπεράσει. Δως του φιλί από μια παλιά μικρο μαμά νυν μεγάλη.
περαστικά και καλή δύναμη. να τα εξαφανίσει όλα ο ερχομός του νέου χρόνου.
ΑπάντησηΔιαγραφή...να του χαμογελάς, όταν τον αντικρίζεις. Να είσαι "ήρεμος" και "σίγουρος" σε ό,τι του λες...
ΑπάντησηΔιαγραφή(θυμήθηκα κάτι δικά μου και στα λέω αυτά, μην με παρεξηγήσεις...)
Περαστικά σας από την ψυχή μου