Αλλη μια δύσκολη μέρα...

Ξεκινήσαμε κατά τις 7μιση απ’ το σπίτι.

Φρεσκοκουρεμένος με το μαλλί. Κούκλος!

«Πάλι δεν θα πάω σχολείο;»

«Πάλι, δεν χαίρεσαι;»

«Και θα πάμε πάλι στη Θεσσαλονίκη;»

«Πάλι, την βαρέθηκες;»

«Όχι αλλά… Γιατί να μην φάω πρωινό και να μην πιώ ούτε νερό;»

«Γιατί θα μπεις σε ένα διαστημόπλοιο που θα σου τραβήξει φωτογραφίες»

«Θα πονέσω!»

«Δεν θα πονέσεις καθόλου!» (τι θέλαμε και το λέγαμε αυτό;)

Φτάνουμε στο «Παπαγεωργίου».

Επιτέλους ένα νοσοκομείο καθαρό και με αισθητική ΚΑΙ με Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Τον ηρεμεί αυτό μπροστά στους στάβλους-νοσοκομεία από τους οποίους έχουμε περάσει τις προηγούμενες ημέρες…

Σε ένα τέταρτο φωνάζουν το όνομά μας…

Κι αυτό απίστευτο μπροστά στις ώρες που έχουμε περάσει περιμένοντας τις προηγούμενες ημέρες σε ΑΘΛΙΕΣ αναμονές…

Βγαίνει η νοσηλεύτρια.

«Παναγόπουλος;»

«Εδώ!»

«Ελάτε να περάσουμε τη βελόνα!»

Σοκ!

«Ποια βελόνα; Τι θα μου κάνουν; Γιατί δεν μου το είπατε;»

Κλάματα. Πιο πολύ επειδή δεν τον είχαμε προετοιμάσει παρά για τον πόνο…

«Δεν το ξέραμε…»

Του περνούν τη βελόνα. Αποκτά «χέρι ρομπότ». Το χαίρεται τώρα.

«Θα καθίσει ήρεμος ή θα του κάνουμε νάρκωση;»

«Μάλλον θα καθίσει…»

«Για να δούμε!»

Βλέπουμε!

Έναν μικρό ήρωα που κάνει ακίνητος επί είκοσι λεπτά μια αξονική τομογραφία. Κουνάει μόνο τις ματάρες του…

Τελειώνουμε…

Επιτέλους θα φάμε!

Περιμένουμε περίπου μία ώρα στην καφετέρια του νοσοκομείου μέχρι να πάρουμε τα αποτελέσματα;

«Τελειώσαμε; Φεύγουμε;»

Φεύγουμε!!!

Για το επόμενο νοσοκομείο… Ή μάλλον στη Οδοντιατρική του Πανεπιστημίου...

Εχει μάθει πια τα κατατόπια…

Ανεβαίνουμε τους γνωστούς επτά ορόφους…

Ο γιατρός είναι καθησυχαστικός αλλά αποφασίζει και να το ψειρίσει το πράγμα για να αποκλειστεί εντελώς κάθε πιθανότητα…

Μας κόβονται τα πόδια. Από την άλλη μας ικανοποιεί αυτό το ψείρισμα…

Δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον…

Από την άλλη σε ολόκληρη Οδοντιατρική δεν υπάρχει ΕΝΑΣ που να μπορεί να διαβάσει την αξονική!!!

Θα μας στείλει στο ΑΧΕΠΑ!

Ομως ο ακτινολόγος είναι Αθήνα...

Τη Δευτέρα θα πρέπει να πάμε στο "Παπανικολάου" να τις δει άλλος ειδικός...

Η ιστορία συνεχίζεται: Οδοντιατρική - Παπανικολάου - Παπαγεωργίου και ξανά μανά...

Εθνικό Σύστημα Υγείας!!!

Την άλλη εβδομάδα και νέες εξετάσεις…

Να είμαστε σίγουροι πριν την επέμβαση…

Γαμήθηκαν τα Χριστούγεννα!

(Για μένα πάντοτε γαμημένη ήταν αυτή η εποχή αλλά τέλος πάντων!)

Εχει πάει μεσημέρι…

Δεν αντέχω να πάω σπίτι…

Ερχομαι στην εφημερίδα…

Να ξεκουραστεί λίγο το μυαλό και οι φόβοι μου…

Ποιος να το έλεγε πριν από δύο εβδομάδες που έβγαζα ένα περιοδικό 250 σελίδων και ένα εφημερίδακι 80 σελίδων ότι θα ερχόμουν εδώ για να …ξεκουραστώ!!!

«Πείτε μου ότι έσκασε πρόβλημα να κάψω λίγο λάδια!»

«Μπαααα… Όλα μια χαρά! Κανένα πρόβλημα!»

Φτού!

Με ρωτούν τι κάνει ο μικρός…

Εχω ανάγκη να τους πω…

Όπως έχω ανάγκη να τα γράψω κι εδώ όλα αυτά!

Για μένα το κάνω.

Όχι, μόνο…

Και για όλους εκείνους, όλους εσάς που διαβάζετε αυτή την περιπέτεια και που στέλνετε τις ευχές και τις σκέψεις σας…

Σαν να ξέρετε (που το ξέρετε!) πόση μοναξιά έχουν αυτές οι περιπέτειες…

Αντε!

Καλό μας Σαββατοκύριακο!