Για να δούμε...

Για μένα, ουσιαστικά, σήμερα είναι η τελευταία ημέρα του 2006. Σήμερα κλείνει ο κύκλος. Ο,τι μπορούσα να κάνω το έκανα γι αυτή τη χρονιά. Το μυαλό μου βρίσκεται ήδη στην επόμενη Ανοιξη. Είναι αυτό το περίεργο παιχνίδι με τον χάρτινο χρόνο. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να με έχει καταπιεί η κούραση αμάσητο. Να με έχουν ήδη τυλίξει όλα τα συννεφάκια ματαιότητας που παραμέριζα εδώ και μήνες. Να βουλιάζω, σχεδόν ηδονικά, σε ένα πέλαγος ανεκπλήρωτων επιθυμιών και στόχων. Να με γλυκαίνει το «πάει κι αυτό, τελειώσαμε!». Όμως με κρατάει σε εγρήγορση η μικρή περιπέτεια του γιου μου που ελπίζω πως θα τελειώσει αύριο. Κι αυτό χάρη σε μια ιατρό που παρακολούθησε τα όσα τραβάμε και μας πήρε πρωί-πρωί τηλέφωνο στο σπίτι για να μας δώσει τη λύση που δεν βρίσκαμε. Μας είπε ότι μας είχε στο νου της τις προηγούμενες ημέρες κι έψαχνε η ίδια να βρει έναν τρόπο να γίνει η επέμβαση. Χωρίς να της ζητήσει κανείς να κάνει κάτι. Δεν την γνωρίζαμε. Εμαθε την υπόθεση από έναν συνάδελφό της. Με συγκινούν οι άνθρωποι που νοιάζονται, που κάνουν πράγματα, έτσι, από την ψυχή και για την ψυχή τους. Να ‘ναι καλά!