Καλά Χριστούγεννα κύριε Αβραμόπουλε

Εχοντας εδώ και αρκετούς μήνες αναλάβει το Υπουργείο Υγείας, θα σας έχουν ασφαλώς ενημερώσει για την κατάσταση του Εθνικού Συστήματος Υγείας γενικά αλλά και ειδικότερα για τη Θεσσαλονίκη. Θα ξέρετε λοιπόν ότι ανάμεσα στις άλλες ελλείψεις (π.χ. στoν πλημμελή έλεγχο της αιμοδοσίας για πιθανή μόλυνση από τον ιό HIV, όπως φάνηκε με το γνωστό περιστατικό στο Ιπποκράτειο) είναι και αυτή ενός Παιδιατρικού Νοσοκομείου. Ναι, το γνωρίζετε διότι πριν μερικούς μήνες (Αγγελιοφόρος 10/9/2006), μέσα από αυτήν την εφημερίδα δηλώνατε «Το νέο Παιδιατρικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, το οποίο θα είναι δυναμικότητας 450 κλινών, δεν είναι πλέον μια νεφελώδης εξαγγελία, αλλά μια υλοποιούμενη δέσμευση, καθώς έχει επιλεγεί ο χώρος στον οποίο θα ανεγερθεί, στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης, και προκρίθηκε η διαδικασία των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα για την ανέγερσή του». Εκείνο που ίσως δεν γνωρίζετε είναι η περιπέτεια την οποία υφίστανται παιδιά που έχουν την ατυχία να ασθενήσουν και οι γονείς του εξ’ αιτίας αυτής της έλλειψης. Ισως διότι δεν είχατε την ευκαιρία να μιλήσετε με κάποια από αυτά τα παιδιά ή κάποιον από τους γονείς τους. Την οδύσσεια ενός τέτοιου παιδιού και των γονιών του θα ήθελα να σας μεταφέρω μέσα από αυτή την επιστολή.

Όλα ξεκίνησαν πριν από δεκαπέντε ημέρες όταν το παιδί παραπονέθηκε ότι το πονάει το δόντι του και οι γονείς διαπίστωσαν ότι πάνω από ένα ανατέλλον δοντάκι έχει σχηματιστεί ένα τεράστιο εξόγκωμα. Αμέσως επισκέφθηκαν έναν ιδιώτη οδοντίατρο ο οποίος με τη σειρά του τους παρέπεμψε να επισκεφθούν την Οδοντιατρική Σχολή του Αριστοτέλειου πράγμα το οποίο και έκαναν την επόμενη ημέρα. Εκεί πραγματοποιήθηκε η σχετική διάγνωση η οποία μιλούσε για καλοήθη όγκο, «κοκκίωμα» ή «επουλίδα», όπως ονομάζεται και με την σειρά τους παρέπεμψαν στην Γναθοχειρουργική Κλινική του Νοσοκομείου Παπανικολάου. Οι γονείς έκλεισαν νέο ραντεβού, και δύο ημέρες μετά πήραν το παιδί τους και πήγαν στο Παπανικολάου όπου επιβεβαιώθηκε η διάγνωση και συστήθηκε η άμεση αφαίρεση του «κοκκιώματος» από γναθοχειρούργο. Στη σχετική μάλιστα ερώτηση είπαν ότι είναι μια απλούστατη επέμβαση «ρουτίνας». Οι γονείς φυσικά αποδέχθηκαν χωρίς συζήτηση την γνώμη του ειδικού και προετοιμάσθηκαν γι αυτό. Κι εδώ αρχίζουν τα κωμικοτραγικά. Διότι οι γιατροί ναι μεν σύστησαν άμεση επέμβαση όμως λόγω ηλικίας (πεντέμιση ετών) και βάρους (κάτω από 25 κιλά) το παιδί δεν μπορούσε να χειρουργηθεί επειδή στο Νοσοκομείο Παπανικολάου δεν υπάρχει παιδοαναισθησιολόγος.

Στην λογική ερώτηση «και τώρα τι κάνουμε γιατρέ;» η απάντηση ήταν: «παιδοαναισθησιολόγοι υπάρχουν στο Νοσοκομείο Παπαγεωργίου και Ιπποκράτειο». «Τότε να το πάμε εκεί» είπαν οι γονείς προσπαθούσαν ταυτόχρονα να ηρεμήσουν τον μικρό που ήδη είχε ταλαιπωρηθεί αρκετά για να ακούσουν ότι «ναι, αλλά εκεί δεν έχουν γναθοχειρούργο». Παραθέτω σχεδόν αυτούσιο τον διάλογο –του παραλόγου- γονέων και ιατρών: «Και τι κάνουμε;». «Θα προσπαθήσετε να βρείτε ένα κρεβάτι σε ένα από τα δύο άλλα νοσοκομεία και θα ζητήσετε να το χειρουργήσει η δική μας ομάδα». «Εμείς πρέπει να το κάνουμε αυτό;». «Εσείς, αν έχετε κάποιον γνωστό θα βοηθήσει». «Μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο;». «Μόνο ιδιωτικά νοσοκομεία διαθέτουν και τις δύο ειδικότητες». «Τότε θα πρέπει να το κανονίσετε εσείς». Εφυγαν χωρίς να λυθεί το πρόβλημά τους.

Οι λύσεις που είχαν ήταν δύο: η πρώτη ήταν να πάνε σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο και να πληρώσουν δύο με τρεις χιλιάδες ευρώ για μια επέμβαση «ρουτίνας». Η δεύτερη ήταν να πάρουν το παιδί και να κατέβουν στην Αθήνα όπου η επέμβαση θα γινόταν αυθημερόν και χωρίς καν να χρειαστεί εισαγωγή σε ένα από τα ΔΥΟ παιδιατρικά Νοσοκομεία της Πρωτεύουσας.

Επέλεξαν τη δεύτερη λύση και επικοινώνησαν με έναν από τους κορυφαίους γναθοχειρούργους της Αθήνας ο οποίος τους είπε ότι βρίσκει υπερβολικό το ταξίδι για μια τέτοια επέμβαση. Του εξήγησαν την κατάσταση και ο άνθρωπος έμεινε εμβρόντητος μη ξέροντας προφανώς την κατάσταση που επικρατεί στην συμπρωτεύουσα. Θα αναλάμβανε ευχαρίστως το περιστατικό, συνέστησε όμως να γίνει άλλη μια προσπάθεια να λυθεί το θέμα επάνω για να μην ταλαιπωρηθεί τζάμπα και βερεσέ το παιδί χριστουγεννιάτικα. Οι γονείς ακόμη προσπαθούν και άκρη δεν βγάζουν. Ετσι αποφάσισαν τελικά, την ερχόμενη Τρίτη, να κατέβουν στην Αθήνα. Για μια υπόθεση που θα μπορούσε να λυθεί μέσα σε μισή ώρα ΕΑΝ υπήρχε παιδιατρικό νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη.

Ως δημοσιογράφος και ως γονιός αναρωτιέμαι, Κύριε Υπουργέ:

Τι θα συνέβαινε εάν το παιδί είχε μια βαριά κάκωση στη γνάθο ή στη στοματική κοιλότητα;

Τι θα συνέβαινε αν είχε σπάσει τα δόντια του;

Εάν είχε μια πολύ σοβαρότερη ασθένεια που έχριζε άμεσης αντιμετώπισης από γναθοχειρούργο ΚΑΙ παιδοαναισθησιολόγο;

Τι γίνεται με χιλιάδες παιδιά από τη Θεσσαλονίκη και την περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας που αντιμετωπίζουν καθημερινά τέτοια προβλήματα λόγω ελλείψεως κάποιων υποδομών και κυρίως κάποιων ειδικοτήτων;

Αλλά και πέρα από αυτό. Αλήθεια έχετε ποτέ επισκεφθεί τις κτιριακές εγκαταστάσεις του Παπανικολάου και του Ιπποκράτειου; Ιδιαίτερα κάποιες κλινικές (όπως π.χ. την Γναθοχειρουργική) και τους θαλάμους ασθενών; Ούτε στην Βαγδάτη ούτε στον πρόσφατα βομβαρδισμένο Λίβανο δεν θα τα βρείτε!

Παραμερίζω τις καλόπιστες, όπως θέλω να πιστεύω, συστάσεις που έγιναν στους γονείς να αποταθούν σε ιδιωτικές κλινικές και επίσης θέλω να πιστεύω ότι ΔΕΝ είναι αυτός ο λόγος που το Παιδιατρικό Νοσοκομείο καθυστερεί να γίνει στη Θεσσαλονίκη. Παραμερίζω και τις συμβουλές συγγενών και φίλων, παθόντων όπως λένε, ότι θα έπρεπε να είχε βγει αυθωρί ένα «φακελάκι» που θα έλυνε το πρόβλημα. Δεν νομίζω ότι ήταν τέτοιου είδους το πρόβλημα. Το ελπίζω δηλαδή…

Το πρόβλημα είναι η έλλειψη του Νοσοκομείου αλλά και οι επιμέρους ελλείψεις όλων των υπολοίπων –καλών κατά τα άλλα- νοσοκομείων της Θεσσαλονίκης.

Αυτή είναι η κατάσταση στην συμπρωτεύουσα που πρώτη στόλισε Χριστουγεννιάτικο δέντρο για τα παιδιά της, που συζητά για την ανάπλαση της Αριστοτέλους, για το μετρό και την υποθαλάσσια αρτηρία: δεν έχει νοσοκομείο για τα παιδιά της.

Μέχρι τότε κάποιοι Θεσσαλονικείς θα σκύψουν το κεφάλι, θα καταπιούν έναν ακόμη εξευτελισμό και θα κάνουν γιορτές μαζί με το παιδί τους σε κάποιο αθηναϊκό νοσοκομείο.

Σε εσάς και στην οικογένεια σας: καλά Χριστούγεννα κύριε Υπουργέ.

Αντρέας Παναγόπουλος

Υ.Γ.: Ο υπογράφων είναι ο ένας εκ των δύο γονιών του παιδιού του οποίου σας διηγήθηκα την ιστορία. Φαντάζομαι κάποιους άλλους συμπολίτες μου που δεν έχουν την επαγγελματική ιδιότητα και δυνατότητα του δημοσιογράφου να δημοσιοποιούν τα προβλήματα τους. Και γι’ αυτό σας γράφω, μιλώντας και εξ’ ονόματός τους ως ελάχιστη υποχρέωση…