Οι Φόβοι μου…

Χθες βράδυ είδα αυτό το όνειρο:

Ημουν σε ένα δάσος. Εμοιαζε πολύ με εκείνο του νοσοκομείου Παπανικολάου αλλά δεν υπήρχαν κτίρια ολόγυρα. Ηταν απόγευμα. Τέτοια ώρα περίπου –γύρω στις τέσσερις. Ανάμεσα σε νεαρά πεύκα με λεπτούς κορμούς. Ο ήλιος έδυε και έπεφτε σκοτάδι. Από την κάτω πλευρά είδα ανθρώπους να ανηφορίζουν με μαύρα κουστούμια και φορέματα. Πρόσωπα χλωμά. Νέοι, πιο ηλικιωμένοι, άντρες και γυναίκες. Πρόσωπα μελαγχολικά. Προχωρούσαν με κινήσεις πένθιμες. Σαν επιτάφιος. Ερχόντουσαν προς το μέρος μου. Είχα παγώσει. Προχώρησα πιο βαθιά μέσα στο δάσος. Ερχόντουσαν από παντού. Και ξαφνικά…

…Ξημέρωσε!

Γύρισα το κεφάλι, ψηλά, ανάμεσα στις φυλλωσιές, σε ένα σημείο που τα δέντρα ξεχώριζαν. Κάηκε το πρόσωπο μου από το φως. Όπως το καλοκαίρι, στο πρώτο μπάνιο, στην παραλία. Υστερα κοίταξα ξανά τους μαυροφορεμένους. Τους έλουζε το φως και διαλύονταν ανάμεσα στα δέντρα. Βγήκα από το δάσος…

…Ξύπνησα!

Μετά από τρεις τέσσερις ώρες χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο!

Όλα πήγαν καλά! Οι εξετάσεις αρνητικές…

Και ξαναείδα το φως του ονείρου μου!

Τώρα θέλω να ξαναγίνω άνεμος!

Μπορώ;