…που κάθισα και ασχολήθηκα τόσο πολύ με την «ανάπλαση της πλατείας Αριστοτέλους» τη στιγμή που η Θεσσαλονίκη δεν διαθέτει ένα παιδιατρικό νοσοκομείο…
Αισθάνομαι απέραντα ανόητος που με ενδιέφερε αν θα γίνει απ’ άκρου εις άκρον καφεδούπολη! Δε πα να γίνει και πατσατζίδικο!
Εδώ και μια εβδομάδα ψάχνουμε παιδοαναισθησιολόγο κι ένα κρεβάτι και δεν βρίσκουμε. Αυτό ΕΙΝΑΙ το σημαντικό… Αυτή είναι η πραγματική κατάντια μιας περιοχής, ενός νομού, μιας πόλης…
Και όχι η «Γιορτή των Αγγέλων»…
Εύχομαι περαστικά. :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ήμασταν στην Αθήνα θα είχε κιόλας περάσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ πάνω, ζούμε σε μια χώρα που απέχει 508 χιλιόμετρα και 50 χρόνια πίσω…
Το θέμα βέβαια δεν είναι το πρόβλημα –όχι ιδιαίτερα σοβαρό- του δικού μου παιδιού αλλά ΟΛΩΝ των παιδιών της Β. Ελλάδας που μπορεί να έχουν σοβαρότερα προβλήματα…
Σε ευχαριστώ πολύ παντως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘανάση, σε ευχαριστώ κι εσένα -κι ας μην γνωριζόμαστε-, απο καρδιάς για το ενδιαφέρον σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά!
περαστικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήσωστά. αυτά είναι τα σημαντικά !
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε όλη μου την καρδιά: Γρήγορα Περαστικά!! Τώρα καταλαβαίνω γιατί ήσουν πληγή ανοιχτή στα προηγούμενα post σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ. πολυ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό κάπου έπρεπε να αρχίσεις. Σε καθε περίπτωση κανένας δεν έχει πρόβλημα να ξεκινήσεις μια καμπάνια για την δημιουργία ενός παιδιατρικού νοσοκομείου. Όπως και να έχει πάντως, περαστικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήperastika sto paidi sas
ΑπάντησηΔιαγραφήmou fainetai apisteuto to oti h 8essalonikh de dia8etei paidiatriko nosokomeio. hmoun toso sigouros oti h sumprwteuousa eixe pou twra menw ekplhktos.
perastika sto paidi sas
ΑπάντησηΔιαγραφήeinai apisteuto to oti h sumprwteuoysa de dia8etei paidiatriko nosokomeio. hmoun toso sigouros oti eixe pou twra menw ekplhktos. ntroph stous politikous kai tous topikous arxontes gia thn analghsia tous.
Περαστικά. Είχα ξαναγράψει, αν και δεν αφορά εσένα και όσα κατά καιρούς γράφεις, ότι όταν κτυπήσει το κακό τη δική μας πόρτα, τότε μόνο σκεφτόμαστε τη συλλογικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα εσύ, αύριο εγώ...
Θοδωρή, έτσι είναι! Δυστυχώς! Και, ναι, δεν αποτελώ εξαίρεση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πάλι: σας ευχαριστώ όλους!