…έχουν μια γεύση ξυραφιού.
Διαβάζω χιλιάδες λέξεις…
Βλέπω τα Mail να τρέχουν στην οθόνη. Δεν τα προλαβαίνω…
Πριν λίγο υπολόγισα: ήλθαν 120 mail μέσα σε μία ώρα.
Τα σβήνω αδιάβαστα.
Ανεβάζω τις περσίδες στο γραφείο να δω λίγο ουρανό.
Κάποτε μπορούσα να αφαιρεθώ για λίγο. Τώρα δεν με αφήνουν.
Με τρομάζει που ο χειμώνας δεν λέει να έλθει.
Κι ας την μισώ αυτήν την εποχή.
Σκέφτομαι:
Αν δεν έλθει πως θα περάσει;
«Να σου πω ποια μαγαζιά θα βάλουμε;»
Μουδιάζω. Δεν με ενδιαφέρει ποια μαγαζιά θα βάλουμε. Πρέπει να απαντήσω όμως…
Πρέπει να απαντήσω σε ένα σωρό ερωτήσεις που δεν με αφορούν. Για δώρα, για προτάσεις, για παρουσιάσεις…
Ακόμη να συνηθίσω αυτή την εποχή. Ποτέ δεν θα την συνηθίσω. Το μόνο που καταλαβαίνω αυτή την περίοδο είναι «διαστάσεις και ποσά», πόσες δεξιές σελίδες έχω, πόσα μισά και τέταρτα χωρούν. Τι περισσεύει για ύλη.
Σαν να φτιάχνω ένα παζλ από δύο χιλιάδες κομμάτια. Έναν ουρανό χωρίς σύννεφα με έναν γλάρο στη μέση. Σαν κι αυτό που είχα δει την «Ντίβα».
Αλήθεια, θυμάσαι εκείνη τη σκηνή με το «ζεν της γαλλικής μπαγκέτας»;
Το σπίτι στο φάρο;
Πίνω ακόμη τον καφέ που πήρα το πρωί από το «Στρέττο»…
Παίζω με τις αποχρώσεις του ασήμαντου.
Στην πίσω σελίδα τρέχουν τα τηλεγραφήματα του ΑΠΕ.
Μου έρχονται διαρκώς διορθώσεις σε πλάνα.
Αύριο τελειώνει όλο αυτό.
Ξέρω πως θα είναι…
Αδειασμα!
Ακόμη και τα ασήμαντα αφήνουν κενά.
Ή μόνο τα ασήμαντα…
:)
ΑπάντησηΔιαγραφή