Εξόντωση…
Κομμάτια…
Προχθές ξέχασα να φάω… Για 40 ώρες δεν είχα ρίξει οποιαδήποτε στερεά τροφή στο στομάχι μου… Πίνω δεκάδες μπουκαλάκια νερό και –ευτυχώς μόνο- δύο τρεις καφέδες… Σήμερα ξυρίστηκα μετά από μέρες… Ξαναγύρισα στα 76 κιλά μετά από μια σχεδόν δεκαετία… Μπότες και κάλτσες έχουν γίνει ένα με το δέρμα… Νομίζω ότι θα μου τις βγάλουν όπως βγάζουν τους γύψους όταν γιατρεύεται το κάταγμα… Θα κάνω άραγε και ειδικές φυσιοθεραπείες;
Σχεδιάζω ταξίδια… Πρώτη στάση στο Βερολίνο… Φοβάμαι ότι τις πρώτες τρεις ημέρες θα κοιμάμαι στο ξενοδοχείο… Θα βγαίνω για λίγο στο μπαλκόνι… Θα τρώω στο κρεβάτι… Την τέταρτη θα σύρω τα πόδια μου μέχρι την πύλη… Στο ενδιάμεσο θέλω να πάω σε χαμάμ, σε σπα, σε μασέρ, σε οτιδήποτε μπορεί να με επαναφέρει σε μια κάπως φυσιολογική κατάσταση…
Σκατά! Σαν και αυτά τα μαλακιασμένα του Survivor αισθάνομαι. Μόνο που δεν με τσιμπούν κουνούπια και δεν έχω ένα σοκολατο-ζεν πρεμιέ να μου τα κάνει τούμπανα!
Δεν ξέρω γιατί τα κάνω ΟΛΑ αυτά!
Μάλλον, στη συγκεκριμένη φάση, ξέρω ΓΙΑΤΙ…
Την Μεγάλη Εικόνα έχω πάλι χάσει!
Την χρειάζομαι την Μεγάλη Εικόνα! Τον «χάρτη». Χωρίς αυτόν είμαι στο περίπου. Περίπου εδώ θέλαμε να έλθουμε… Περίπου εκεί δεν πηγαίναμε;… Περίπου τόσους μήνες θέλουμε να φτάσουμε… Περίπου πόσο θέλει μέχρι το επόμενο λιμάνι;
Τώρα κοιτάζω μόνο πώς να μπαλατζάρω… Να βρω τα καινούργια γράδα… Να βρω νέα ναυτόπουλα και γοργόνες… Να μετρήσω τα αμπάρια… Λογαριάζω… Μετράω… Υπολογίζω… Δοκιμάζω… Το καράβι όμως! Μόνο το καράβι! Είμαι μέσα κι αυτό βρίσκεται καταμεσής στη θάλασσα… Είναι η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει… Συνήθως τα καράβια τα έπαιρνα από τα λιμάνια, δεν έκανα ρεσάλτα μέσα στο πέλαγος…
Νομίζω πως όλοι με κοιτάζουν με την απορία στο μάτι: «να γράψουμε αυτό», «μήπως να κάνουμε εκείνο;», «θα εξακολουθείς να είσαι μαζί μας;», «να ρίξουμε άγκυρα;», «να σηκώσουμε πανιά;», «να ρίξουμε καμιά ιδέα;». Βαράνε τηλέφωνα, κουδούνια, καμπανάκια, χέρια πάνω σε τραπέζια, σε τζαμαρίες, σε πάκα με εφημερίδες. Βαράνε τα μηνίγγια μου.
Μετά από πολλά χρόνια είμαι μόνος μου σε ένα μεγάαααλο τζαμένιο κλουβί. Δεν μου αρέσει. Το μόνο, το μοναδικό, που μου αρέσει είναι που μπορώ να ακούω όποια μουσική θέλω χωρίς να ενοχλώ τους άλλους. Τίποτα άλλο. Τους παρακαλάω να έρχονται να κάθονται. Τίποτα! Με χαιρετούν μέσα από τα τζάμια και με παίρνουν εσωτερικά τηλέφωνα. Αηδία. Τους το κόβω. «Ελα εδώ να μου τα πεις!». Όχι γιατί θα μου τα πει αλλιώς αλλά, να, έτσι είχα συνηθίσει. Να είμαστε όλοι μαζί…
Και τα παιδιά μου…
Τα βλέπω μόνο κοιμισμένα; Ή αγουροξυπνημένα το πρωί. Φέτος, πρώτη φορά, δεν πήγα στις γιορτές τους, στο σχολείο. Ούτε την 28η ούτε του Πολυτεχνείου. Ανέβηκε ο μικρούλης μου που ακόμη δεν πάει σχολείο και στάθηκε προσοχή καταθέτοντας ένα λουλούδι. Από μόνος τους. Μου το είπαν όμως. Δεν το είδα…
Χρόνια τώρα ζω τη ζωή του ναυτικού.
Τώρα όμως με τα παιδιά, μερικές φορές, με πονάει. Ξέρω ότι τα πονάει κι αυτά! Κάναμε πολλή παρέα πριν από λίγους μήνες και τώρα χαθήκαμε…
Ετσι ήμουν όμως.
Ετσι είμαι…
Ετσι θα είμαι πάντα!
Πίσω από τζάμια. Θα μυρίζω τον δρόμο από κάτω. Θα ταξιδεύω ανάμεσα σε σελίδες.
Και ίσως αυτή να είναι η Μεγάλη Εικόνα μου.
Ο χάρτης μου είναι λευκός. Αγραφος. Και όσο κι αν προσπαθώ να τον γεμίσω, πάντα λευκό χαρτί θα μένει…
Είναι Παρασκευή… Τα περιοδικά έχουν ήδη τυπωθεί… Σε λίγες ώρες θα είναι Δευτέρα… και θα πρέπει να φύγουν για το τυπογραφείο…
Αιώνες τώρα!
It’s a kind of Magic
...Κι έτσι θα σε γουστάρουν πάντα τα παιδιά σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή...ένα πατέρα μπερδεμένο στα πόδια τους, που να είναι λίγο τσίχλας και λίγο πλαστελίνη τιι να τον κάνουν; τέτοια τους παίιρνεις...
πάμεεε