Μια συνηθισμένη ημέρα…

Αργά το βράδυ γύρισαν σπίτι τους. Εβγαλαν τα λερωμένα σακάκια, τα έδωσαν στις γυναίκες τους, «μπορείς να τα πας αύριο στο καθαριστήριο, βρε μανάρι;», «τώρα με το δώρο των Χριστουγέννων να πάρεις ένα καινούργιο, αυτό έλιωσε πια επάνω σου», έβγαλαν τα άρβυλα, τα έβγαλαν στο μπαλκόνι, μπήκαν στο μπάνιο, έχωσαν τις κάλτσες τους στο πλυντήριο, σαπούνισαν καλά τα χέρια τους, καθάρισαν λίγο τα νύχια από τα ξεραμένα αίματα με το βουρτσάκι, κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη, «κωλομέρα!», βγήκαν από το μπάνιο, έσβησαν το φως, «τα παιδιά κοιμούνται;», «ναι, από ώρα!», «μπαμπά!», «δεν κοιμήθηκαν, σε περίμεναν φαίνεται», μπαίνουν στα δωμάτια των παιδιών, «έπιασες κανέναν κακό σήμερα μπαμπά;», «μόνο έναν;», «πολλούς, αγόρι μου!», «ήταν πολύ κακοί;», «πάρα πολύ!», «σ’αγαπώ μπαμπά!», «κι εγώ, καληνύχτα!», βγαίνουν έξω, κλείνουν την πόρτα απαλά, πηγαίνουν στην κουζίνα, οι γυναίκες τους ζεσταίνουν το φαγητό, τους σερβίρουν, «δύσκολα σήμερα;», «κωλομέρα! Εδώ έγινε τίποτα;», «τα συνηθισμένα», «πότε παντρεύεται τελικά η Γιώτα;», «στις 30 του άλλου», «να πάρουμε δώρο!», «έγιναν φασαρίες ε;», «τίποτα σπουδαίο!», «και τα αίματα;», «άστο τώρα! Εχει καμιά παγωμένη μπύρα;», «να μην ανησυχώ!», «να μην ανησυχείς, ησυχία, τάξη και ασφάλεια όπως λένε», γελάνε, τρώνε, πίνουν μπύρα, σκουπίζουν το στόμα τους, εκείνες μαζεύουν τα τραπέζια, πλένουν τα πιάτα, εκείνοι πηγαίνουν στο σαλόνι, κάθονται στον καναπέ, αλλάζουν κανάλια, βλέπουν αθλητικά, σε λίγο τους παίρνει ο ύπνος, κατάκοποι, Ελληνες, άντρες, άντρες, άντρες, άντρες, άντρες, άντρες…

Συνηθισμένοι άνθρωποι, μια συνηθισμένη ημέρα! Συγκεκριμένα: την 17^η Νοεμβρίου 2007! Κάπου στη Θεσσαλονίκη…