Είναι εσωτερική υπόθεση. Ο,τι θυμάμαι είναι δικό μου. Ολόδικό μου. Δεν θέλω να γράψω λέξη γι αυτό…
(Είναι το ίδιο ακριβώς κείμενο με πέρσι…)
Είναι εσωτερική υπόθεση. Ο,τι θυμάμαι είναι δικό μου. Ολόδικό μου. Δεν θέλω να γράψω λέξη γι αυτό…
(Είναι το ίδιο ακριβώς κείμενο με πέρσι…)
Έχω λίγες αμυδρές αλλά επίμονες μνήμες, σαν ξεθωριασμένα καρέ από super 8. Ουσιαστικά, το έζησα από την απουσία του σε κάθε εορταστική εκδήλωση και διαμαρτυρία προς τιμήν του, τις χρονιές που ακολούθησαν, κι από κάποια ντοκιμαντέρ. Και κάθε χρόνο κάνω την ίδια σκέψη: πως φτάσαμε σήμερα να είμαστε σαν λαός τόσο παθητικοί, εγωκεντρικοί, κυνικοί, κενόδοξοι, ανάδελφοι, ανάλγητοι, ανέραστοι, φοβισμένοι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάθε χρόνο ντρέπομαι να πω, να γράψω, ή ακόμα και να σκεφτώ, οτιδήποτε για το Πολυτεχνείο.
Γαμώτο.
Νομίζω ότι οι εκάστοτε συνθήκες διαμορφώνουν τις ενέργειες. Ούτε όλοι τότε αντιστάθηκαν, ούτε όλοι ήταν μέσα στο Μετσόβειο. Λίγοι προκαλούν τις αλλαγές. Κι αυτοί, όταν χρειαστεί θα σκάσουν μύτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή