…του βιασμού της μαθήτριας από τους συμμαθητές της και όλου το τηλεοπτικού σόου που συνεχίζεται εδώ και μέρες γύρω από αυτή την υπόθεση.
Φοβάμαι ότι αν θα άνοιγα το στόμα μου θα έλεγα πράγματα που εύκολα κάποιος θα μπορούσε να παρεξηγήσει εάν τα διάβαζε βιαστικά ή αν δεν είχε παρόμοιες αναφορές με εμένα. Προσπαθώ να το παρακολουθήσω σιωπηρά. Ούτε με τους δικούς μου ανθρώπους δεν το πολύσυζητάμε κι εκεί αποφεύγω πάλι να πάρω θέση. Όμως, όχι, δεν μπορώ άλλο τις κρίσεις υποκρισίας όπως αυτές των καλεσμένων του Γιάννη Πρετεντέρη στη χθεσινή εκπομπή. Όλα αυτά τα δαγκώματα χειλιών και τις τσιτωμένες φλέβες στο λαιμό και στα κροτάφια. Θα ήθελα πολύ να τους πω αυτά που γινόντουσαν πριν 25 και 30 χρόνια στα σχολεία που πήγα εγώ. Κι εκεί θα έπαιρναν ξυραφάκια και θα έκαναν χαρακίρι live. Πράγματα τρομερά, πέρα από (την) κάθε λογική (τους). Και με βάση αυτά που έζησα, είδα κι άκουσα, κρίνοντας μπορώ να πω ότι τώρα είναι αν όχι καλύτερα, πάντως ίδια τα πράγματα. Η μεγάλη (!!!) διαφορά ήταν ότι τότε δεν είχαμε κινητά και κάμερες. Και, φυσικά, αδηφάγα και διεστραμμένα κανάλια. Κατά τ’ άλλα…
Αλλά είπαμε, δεν θα πω τίποτα μέχρι να περάσει η μπόρα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου