Απόσπασμα από το άρθρο «H απώλεια ενός καθηγητή» του Δημήτρη A. Σωτηρόπουλου, επίκουρου καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ της περασμένης Κυριακής:
« (Ο Στέλιος Αλεξανδρόπουλος) Ανέσυρε ξεχασμένους σήμερα κλασικούς της κοινωνικής θεωρίας, όπως τον Αλθούσιο και τον φον Στάιν, και ανίχνευσε τις ρίζες νεότερων μελετητών της μαζικής κοινωνίας, όπως του Κόρνχαουζερ και της Αρεντ, στο έργο κλασικών, όπως του ντε Τοκβίλ και του Μοντεσκιέ. Διοχέτευσε δε το σύνολο των γνώσεών του στη μελέτη της συλλογικής δράσης και των κοινωνικών κινημάτων, που είναι το θέμα του καλύτερου έργου του (Θεωρίες για τη συλλογική δράση και τα κοινωνικά κινήματα, τόμος 1ος, Κριτική, Αθήνα 2001).
Στον τόμο αυτό, ο Αλεξανδρόπουλος φθάνει τη διανοητική ιστορία της κοινωνιολογικής σκέψης για τα κινήματα μέχρι την πρώτη μεταπολεμική περίοδο. Δεν πρόλαβε να γράψει τον δεύτερο τόμο του ίδιου έργου. Ισως είχε και έναν εσωτερικό δισταγμό να το κάνει. Ηδη στον πρώτο τόμο δεν κρύβει ότι οι κλασικοί υπερτερούσαν των συγχρόνων αναλυτών ως προς ένα χαρακτηριστικό, καθώς, αντίθετα με τους δεύτερους, οι πρώτοι ενέτασσαν τη συλλογική δράση στο πλαίσιο της μακρο-κοινωνιολογικής ανάλυσης. Ερευνούσαν δηλαδή πώς η συλλογική δράση συμβάλλει στην επίλυση του εξής ζητήματος που κάθε κοινωνία θέτει στον εαυτό της: πώς είναι δυνατή η συγκρότηση μιας κοινωνίας από άτομα με ασύμβατες αντιλήψεις και συμφέροντα (το ζήτημα «της συγκρότησης του κοινωνικού»)».
Ενδιαφέρον και επίκαιρο ακόμη και για την blog-ό-σφαιρα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου