Το Πάσχα ως εμπριμέ περιτύλιγμα ή ως Γιορτή Ελευθερίας

Δύο τρόποι υπάρχουν για να γιορτάσει κανείς το Πάσχα.
Ο ένας είναι να το αντιμετωπίσει όπως ακριβώς τα…Χριστούγεννα: ως ένα χρωματιστό περιτύλιγμα, λίγο πιο ανοιξιάτικο, λίγο πιο εμπριμέ. Ενα σκηνικό όπου τα αγγελάκια και οι «Αϊ-Βασίληδες» δίνουν τη θέση τους σε χαριτωμένα λαγουδάκια και δύσμοιρα κοτοπουλάκια, οι εφήμερες λάμψεις από τα βαρελότα και τα πυροτεχνήματα αντικαθιστούν τα χρωματιστά λαμπάκια, τα αρνάκια και τα κατσικάκια οδεύουν στον πάγκο του χασάπη αντί της γαλοπούλας, η σούβλα υποκαθιστά πρακτικά και συμβολικά το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ενα περιτύλιγμα που εξαφανίζει ταχυδακτυλουργικά το νόημα και το περιεχόμενο της Γιορτής μετατρέποντάς την σε «εορταστική περίοδο», όπου επικρατεί ο καταναγκασμός μιας πλαστής ευτυχίας, η οποία αφήνει πίσω της κάμποσα επιπλέον κιλά, ένα άδειο πορτοφόλι, μεγαλύτερες δόσεις για αποπληρωμή καρτών και καταναλωτικών δανείων. Οχι όμως μόνον αυτά. Αφήνει και κάτι ακόμη: την εξοικείωση με το εφήμερο, με «το ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε», με την καψοχαρά του σκυλάδικου και του ρεβεγιόν/γλεντιού, με την αποδοχή της θνητότητας ως ενός συνολικού «τίποτα», μιας μάταιης όσο και επώδυνης διαδρομής με κάποιους ενδιάμεσους, λαμπερούς «σταθμούς».
Ο άλλος τρόπος είναι πολύ πιο απλός. Ξεκινά από την ίδια τη λέξη «Πάσχα» (pasha στα αραμαϊκά ή pesah στα εβραϊκά) που σημαίνει πέρασμα, έξοδος. Είναι το πέρασμα από το Χειμώνα στην Ανοιξη, από τον καταναγκασμό στην ελευθερία, από το παλιό στο καινούργιο αλλά και από το μαζικό στο προσωπικό. Η έξοδος από το σκοτάδι στο φως, από τον καχεκτικό μας μικρόκοσμο στον Κόσμο.
Δε θέλει πολλά αυτό το πέρασμα για να συμβεί –συμβαίνει ούτως ή άλλως στη φύση. Ενα σύντομο ταξίδι σε μια γωνιά της ελληνικής γης, το άναμμα ενός κεριού σε ένα ξωκλήσι, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, ένα ματσάκι ρίγανη και θυμάρι. Χωρίς όλα αυτά τα απλά να αποκλείουν τα πυροτεχνήματα, την εκδρομική διάθεση, το εορταστικό τσιμπούσι.
Αν τα Χριστούγεννα, όπως τα καταντήσαμε, υπόσχονται μια «κεφάτη» φυγή από την καθημερινότητα έτσι ώστε να εξοικειωθούμε καλύτερα με αυτήν, το Πάσχα προτρέπει την έξοδο από το χώρο του φόβου και της μιζέριας, την άρνηση της υποταγής μας στους νόμους της αγοράς.
Ζήτημα πίστεως, θα πει κανείς. Ασφαλώς. «Αλλά και θέμα ελευθερίας για το αποφασιστικό άλμα προς το άρρητο. Ο Θεός δεν μας αναγκάζει να υποταχθούμε στην αλήθεια που Αυτός αποκαλύπτει. Σέβεται την ελευθερία μας», όπως έχει πει ο σοφός γέροντας, Τιράνων, Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας, Αναστάσιος.

Μένουν δύο ολόκληρες εβδομάδες μέχρι την Ανάσταση. Προλαβαίνουμε να επιλέξουμε τον τρόπο που θα τη γιορτάσουμε.