Πάει κι αυτό!

Δεν είναι η αγάπη που του έχω.

Δεν είναι μόνο αυτή.

Είναι αυτή η αίσθηση αδικίας, αυτό το πνίξιμο που αισθάνομαι όταν τον βλέπω να υποφέρει. Πως, όχι, δεν είναι σειρά του ακόμη να πονάει, να κλαίει, να πληγώνεται.

Δική μου σειρά είναι και δεν ανέχομαι να μου «κλέβει» τη θέση το παλικαράκι μου.

Είναι και κάτι ακόμα. Οι μνήμες που ξυπνάει στο παιδί που κρύβεται μέσα μου. Ξαναζεί κάθε πόνο. Ξαναζεί κάθε φόβο. Ξαναζεί κάθε αγωνία. Λεπτό το λεπτό.

…

Τώρα που όλα πήγαν καλά μπορώ να γράψω για την περιπέτειά του.

…

Ηταν λίγο μετά την εισαγωγή στο νοσοκομείο. Τον τρυπούσαν για εξετάσεις αίματος και ορό. Η μία φλέβα έσπαγε μετά την άλλη. Τα χέρια του πρηζόντουσαν. Εκλαιγε. Παρακαλούσε. Μόνος του, χωρίς την μαμά του, μόνο με τις νοσηλεύτριες και τις δύο γιατρούς. Μία ώρα τους πήρε να βρουν φλέβα. Είχε αποκάμει εντελώς ο μικρούλης. Και στο τέλος, όταν πια όλα ήταν στη θέση τους, γύρισε, λέει τα ματάκια του στη γιατρό και της είπε: «σας ευχαριστώ!».

Εβαλε τα κλάματα εκείνη. Ολες βούρκωσαν. Κι ας βλέπουν εκατό περιστατικά τη μέρα χρόνια τώρα. «Τέτοιο πράγμα δεν μας έχει ξανασυμβεί» είπαν στη μητέρα του…

…

Όταν μπήκα στο δωμάτιο ήταν πιο άσπρος κι από τα σεντόνια.

Ανοιξε τα μάτια του. Δύο πράσινα φωτάκια που έφεραν την ψυχή μου στη θέση της.

Μια σταλίτσα. Να βράζει στο πυρετό και να μου λέει «ήλθες μπαμπά;».

…

Ωρες μετά γυρίζει σε μένα και μου λέει:

«Μπαμπά μπορούμε να πούμε ένα ψέμα στη γιαγιά κι ας μην είναι Πρωταπριλιά;»

«Τι ψέμα να της πούμε;»

«Ότι δεν έκλαψα και πολύ πριν!».

…

Περαστικά μας...