ANemos

And what costume shall the poor girl wear To all tomorrow's parties A hand-me-down dress from who knows where To all tomorrow's parties And where will she go and what shall she do When midnight comes around She'll turn once more to Sunday's clown And cry behind the door And what costume shall the poor girl wear To all tomorrow's parties Why silks and linens of yesterday's gowns To all tomorrow's parties And what will she do with Thursday's rags When Monday comes around She'll turn once more to Sunday's clown And cry behind the door And what costume shall the poor girl wear To all tomorrow's parties For Thursday's child is Sunday's clown For whom none will go mourning A blackened shroud, a hand-me-down gown Of rags and silks, a costume Fit for one who sits and cries For all tomorrow's parties Velvet Underground

Είναι η πρώτη φορά, έπειτα από χρόνια, που έχω την αίσθηση πως τα καλύτερα έρχονται. It’s something in the air, που θα έλεγε και ο David Bowie (ο οποίος σε λίγες μέρες κλείνει τα εξήντα και που, προφανώς, κάτι ξέρει από αλλαγές!) αλλά και ο Tom Petty. Εξι χρόνια μετά τον τυπικό εορτασμό του millennium, όλα αρχίζουν να δείχνουν ότι, επιτέλους, μπαίνουμε και ουσιαστικά στη νέα χιλιετία. Ο τροχός του χρόνου δείχνει να ξεκολλάει από τους βάλτους των δύο τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα. Ο κόσμος αλλάζει. Σημειώστε τα παρακάτω ονόματα, είναι σίγουρο ότι θα τα βρούμε μπροστά μας τη χρονιά που έρχεται: τα Blogs, το MySpace, το YouTube, που αλλάζουν τον παγκόσμιο χάρτη των ΜΜΕ, τον Ούγκο Τσάβες, τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, το 45άρη υποψήφιο για το χρίσμα των Δημοκρατικών Μπάρακ Ομπάμα, το σταυροφόρο της διάσωσης του πλανήτη, περιβαλλοντολόγο Τζιμ Χάνσεν, τον Κινέζο οικολόγο Μα Γιούν, τον κοινωνιολόγο Στίβεν Λέβιτ, το δημιουργό της «Τράπεζας των Φτωχών», Ινδό επιχειρηματία Βικράμ Ακιουλά, τον πρωτ

Εκλαψα μία φορά με την πρόσφατη περιπέτεια του μικρού μου. Όταν πέρασε το κακό. Βράδυ Παρασκευής στην ταβέρνα, στο χωριό. Μεθυσμένος με δυό οκάδες τσικουδιά και άλλες τόσες κόκκινο. Ελιωσα, τσάκισα, δεν κρατιόντουσαν τα μάτια και ο φάρυγγας από τους λυγμούς. Και μετά «καθάρισα». Εφαγα έναν σκασμό, ήπια άλλον ένα, με έφεραν και με αποθέσανε στον καναπέ και ξεράθηκα… Σήμερα έκλαψα άλλη μια. Για πάρτι σου μεγάλε μου αδελφέ! Και ξαναείπα μέσα μου: «και ΜΗ χειρότερα!». Σαν προσευχή το είπα! Τι σκατά! Πως ξεμείναμε έτσι ευσυγκίνητοι σε τούτο τον αδάκρυτο αιώνα; Και πως επιβιώνουμε; Σαν λάθη; Θα υψώνω πάντοτε ένα ποτήρι για σένα και για τους συνωμότες των μεγάλων συγκινήσεων! Κι είναι όρκος αυτός! Γιατί πλάνταξα!

…με αγχώνει!

…Licensed to KILL! Επάνω τους !

(…για τον άνθρωπο, για τις πράξεις του, για το τέλος του, για το θύμα-θύτη, για τους θύτες-θύματα) Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να περιγράψεις τι αισθάνεσαι βλέποντας αυτή τη φωτογραφία… Κι όποιος θαρρεί ότι μπορεί να το κάνει με ευκολία είναι άξιος του Μεσαίωνα!

… «Μέγα Αλέξανδρο» το αεροδρόμιο τους… …ο Αμφικράτης έχασε από τον Ντέρια! Χέστηκε η εθνική φοράδα στο … σαλόνι δηλαδή!

…και ποιος, ποιοι, έμειναν; Σχεδόν αυτόματη η σκέψη… Ανόητη ίσως… Αναπάντητη σίγουρα…

…είναι ο κρύος ιδρώτας, είναι τα δάκρυα, είναι η απόσταση μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο, δύο φευγαλέες ματιές στο κορίτσι που κάθεται απέναντί σου, τρεις ρουφηξιές καφέ, ο ήλιος που σου καίει το πρόσωπο μέσα στο καταχείμωνο, η ανατριχίλα από τη σταγόνα που κυλάει στην πλάτη σου όταν κάθεσαι στην άμμο, τα παιδιά που παίζουν στην παιδική χαρά απέναντι από το σπίτι, ένα απότομο φρενάρισμα στην εθνική, τα δάχτυλά σου που πονάνε τα βράδια... ...είναι όλα αυτά που άκουσες, όλα αυτά που δεν είπες, ένα κομμάτι κουβερτούρα που λιώνει στο στόμα, εκείνο το τραγούδι που σου κολλάει και δεν θυμάσαι που το πρωτοάκουσες, είναι η μυρωδιά του καφέ, το πριονίδι, το φρέσκο λούστρο, οι πλάκες του πεζοδρομίου που έχεις μετρήσει εκατομμύρια φορές, τρία παλιά κλειδιά που δεν θυμάσαι ποιες πόρτες άνοιγαν κάποτε, τρεις πόρτες που δεν έχεις πια τα κλειδιά τους, μια κόκκινη κουβαρίστρα με μια βελόνα στερεωμένη στην άκρη... ...είναι όσα άντεξες κι όσα τόλμησες κι όσα κατάφερες, μια σειρά απουσίες, το "ήταν&

Call out the instigator Because theres something in the air Weve got to get together sooner or later Because the revolutions here And you know its right And you know that its right We have got to get it together We have got to get it together now Run through the fields and houses Because theres something in the air Weve got to get together sooner or later Because the revolutions here And you know its right And you know that its right We have got to get it together We have got to get it together now Call out the instigator Because theres something in the air Weve got to get together sooner or later Because the revolutions here And you know its right And you know that its right We have got to get it together We have got to get it together now

3 Μαΐου 1933- 25 Δεκεμβρίου 2006

(…που δεν πρόλαβε, ο δυστυχής, να τη φάει, το ’17!) Η φετινή γαλοπούλα, made by ANemos , «εξαερώθηκε». Νομίζω –και το συνομολογούν και οι υπόλοιποι ομοτράπεζοι- ότι πρώτη φορά είδα γαλοπούλα να εξαφανίζεται τόσο γρήγορα, γρηγορότερα κι από την δυναστεία των Ρομανόφ… Ετσι λοιπόν αποφάσισα να καταπατήσω τους όρκους σιωπής και μη καταγραφής της «πυθαγόρειας», μαγειρικής μου δεινότητας και προσφέρω αυτή τη μνημειώδη συνταγή στο διαδίκτυο. Όχι τίποτα άλλο αλλά θέλω να την ξανακάνω όπως ΑΚΡΙΒΩΣ την έκανα φέτος… Εχουμε και λέμε: ΥΛΙΚΑ Μία γαλοπούλα 4 ½- 5 κιλά ½ κιλό κιμά ανάμεικτο μοσχάρι/χοιρινό ½ κιλό εντόσθια της γαλοπούλας και μερικά έξτρα από κοτόπουλο ½ φλιτζάνι ρύζι Κάστανα Πράσινα μήλα Ξερά βερίκοκα Δαμάσκηνα 2 μέτριες γλυκοπατάτες Πατάτες 2 Κυδώνια Κρεμμύδια Πορτοκάλια Μαϊντανός Μαυροδάφνη Γκραντ-Μαρνιέ Κονιάκ Βότκα Σουσαμέλαιο Ελαιόλαδο 250 γρμ. βούτυρο Σόγια Μέλι Αλάτι Πιπέρι Πιπέρι ολόκλη

Μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Κοιμόμαστε πολύ. Πίνουμε όλους τους «Βόσπορους» σε κόκκινο κρασί (το λευκό δεν το θεωρώ κρασί, αυτό θα το αναλύσω κάποια στιγμή που θα ξαναβρώ τα κέφια μου…). Το τζάκι καίει σε διπλοβάρδιες… Εχω «χτίσει» το ΚΟΥΚΟΥ και τα Τζάμπο… Συνέρχομαι αργά. Εβγαλα και κάτι ψιλοδερματικά. Επόμενο είναι, πάλι καλά που δεν έχω γεμίσει έρπητα... Ξυρίστηκα… Με είδα να γερνάω. Αυξήθηκαν και πλήθηναν οι άσπρες τρίχες του κρανίου και πάλι καλά που δεν έχω κληρονομικότητα στη φαλάκρα γιατί θα είχα μείνει γουλί… Ακούω πάλι μουσική, παίζω ηλεκτρονικά, ΤΡΩΩ, ντύνομαι, θέλω να πάω για ψώνια. Αρχίζω να ξαναζώ… Κάνουμε σχέδια… Το Βερολίνο μας περιμένει… Το είχαμε ξεχάσει εντελώς! Ούτε σκέψη δηλαδή… Χαζεύω τα εισιτήρια… Θέλω να νιώσω το κρύο να μου τρυπάει τα κόκαλα στην Αλεξάντερπλατζ… Είμαστε ακόμη ζωντανοί! Βαθιές ανάσες… Ουουουφ! Πάει κι αυτό!

...κι ένα ΜΕΓΑΛΟ "ευχαριστώ"! Τα "ανεμάκια"

Χθες βράδυ είδα αυτό το όνειρο: Ημουν σε ένα δάσος. Εμοιαζε πολύ με εκείνο του νοσοκομείου Παπανικολάου αλλά δεν υπήρχαν κτίρια ολόγυρα. Ηταν απόγευμα. Τέτοια ώρα περίπου –γύρω στις τέσσερις. Ανάμεσα σε νεαρά πεύκα με λεπτούς κορμούς. Ο ήλιος έδυε και έπεφτε σκοτάδι. Από την κάτω πλευρά είδα ανθρώπους να ανηφορίζουν με μαύρα κουστούμια και φορέματα. Πρόσωπα χλωμά. Νέοι, πιο ηλικιωμένοι, άντρες και γυναίκες. Πρόσωπα μελαγχολικά. Προχωρούσαν με κινήσεις πένθιμες. Σαν επιτάφιος. Ερχόντουσαν προς το μέρος μου. Είχα παγώσει. Προχώρησα πιο βαθιά μέσα στο δάσος. Ερχόντουσαν από παντού. Και ξαφνικά… …Ξημέρωσε! Γύρισα το κεφάλι, ψηλά, ανάμεσα στις φυλλωσιές, σε ένα σημείο που τα δέντρα ξεχώριζαν. Κάηκε το πρόσωπο μου από το φως. Όπως το καλοκαίρι, στο πρώτο μπάνιο, στην παραλία. Υστερα κοίταξα ξανά τους μαυροφορεμένους. Τους έλουζε το φως και διαλύονταν ανάμεσα στα δέντρα. Βγήκα από το δάσος… …Ξύπνησα! Μετά από τρεις τέσσερις ώρες χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο! Όλα π

…η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου! Ετσι, τηλεγραφικά μπορώ προς το παρόν να περιγράψω την επιστροφή μας από την κόλαση! Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους στάθηκαν δίπλα μας! Εκεί έξω και εδώ μέσα!

Τις νύχτες δεν ζούμε. Κολυμπάμε στο φόβο. Υστερα τον κρύβουμε κάτω από το μαξιλάρι για λίγες ώρες περιμένοντας να ξημερώσει… …να κρεμαστούμε από τα επόμενα χείλη που θα μας πουν κάτι που θα μας ηρεμήσει για λίγη ώρα, λίγα λεπτά, λίγα δευτερόλεπτα… Κι ύστερα προχωράμε ανάμεσα από παρκαρισμένα αμάξια, από φορεία, διαβάζοντας τις πινακίδες στις πόρτες… Είχε ομίχλη σήμερα στο «Παπανικολάου». Νομίζω ότι φταίνε τα χιλιάδες τσιγάρα που καίω στα πνευμόνια μου… Σαν την «Πέτρα» του Εντουαρντ Μποντ είναι οι μέρες μας… Πέρασε άλλη μία… Κι η αυριανή δύσκολη… Κοντεύουμε!

Τα καλύτερα και τα χειρότερα της χρονιάς που φεύγει... Για πες!

“ Να μη κάνω κακή κριτική για τίποτα, εκτός αν έχω κάτι καλύτερο να προτείνω “. Δύσκολοοοοοοο! Ομως αξίζει τον κόπο!!!

Μέχρι και η λευκή πασχαλιά άνθισε! Τα πάντα είναι καταπράσινα… Οι λεύκες βγάζουν φυλλαράκια… Μοιάζει όμορφο αλλά… Όχι! ΑΥΤΟ δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ φυσιολογικό!

Συγκυριογραφία για θέματα αναξιοπιστίας της πολιτείας και της πολιτικής, Ενα ακόμη βιβλίο-εργαλείο κατανόησης της εποχής μας!

Ξέρω ότι ποτέ δεν επιστρέφεις σ’ αυτό που ήσουν κάποτε. Ακόμη κι όταν γυρίζεις σε προηγούμενους δρόμους, σε προηγούμενους τόπους, σε προηγούμενα πρόσωπα, σε προηγούμενες σκέψεις και ιδέες.

Ξεκινήσαμε κατά τις 7μιση απ’ το σπίτι. Φρεσκοκουρεμένος με το μαλλί. Κούκλος! «Πάλι δεν θα πάω σχολείο;» «Πάλι, δεν χαίρεσαι;» «Και θα πάμε πάλι στη Θεσσαλονίκη;» «Πάλι, την βαρέθηκες;» «Όχι αλλά… Γιατί να μην φάω πρωινό και να μην πιώ ούτε νερό;» «Γιατί θα μπεις σε ένα διαστημόπλοιο που θα σου τραβήξει φωτογραφίες» «Θα πονέσω!» «Δεν θα πονέσεις καθόλου!» (τι θέλαμε και το λέγαμε αυτό;) Φτάνουμε στο «Παπαγεωργίου». Επιτέλους ένα νοσοκομείο καθαρό και με αισθητική ΚΑΙ με Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τον ηρεμεί αυτό μπροστά στους στάβλους-νοσοκομεία από τους οποίους έχουμε περάσει τις προηγούμενες ημέρες… Σε ένα τέταρτο φωνάζουν το όνομά μας… Κι αυτό απίστευτο μπροστά στις ώρες που έχουμε περάσει περιμένοντας τις προηγούμενες ημέρες σε ΑΘΛΙΕΣ αναμονές… Βγαίνει η νοσηλεύτρια. «Παναγόπουλος;» «Εδώ!» «Ελάτε να περάσουμε τη βελόνα!» Σοκ! «Ποια βελόνα; Τι θα μου κάνουν; Γιατί δεν μου το είπατε;» Κλάματα. Πιο πολύ επειδή δεν τον είχαμε προετοιμάσει

Και μπορώ να πιστέψω (δυστυχώς ή ευτυχώς) τα πάντα... Ειδικά τα της καρδιάς και της ψυχής... Οσα νύχια βγάζω στα αρνητικά, τόσες άμυνες ΔΕΝ διαθέτω στα καλά! Μιλώ γι' αυτά τα ποστ: το ξέρω πως δεν θα το πιστέψεις I Never Promised You A Rose Garden ...κι ευχαριστώ από καρδιάς! Οπως και όσους μου γράφουν και στέλνουν τις ευχές τους στον Χαρούλη! (Λέω και πάλι: ο μικρός ΔΕΝ έχει κάτι εξαιρετικά σοβαρό. Δεν πονάει, δεν υποφέρει. Εχει κάτι που μπορεί εύκολα να διορθωθεί. Αν ζούσαμε σε μια άλλη πόλη, χώρα, αιώνα... Η φωνή που βάζω είναι για την παράλογη ταλαιπωρία για ένα τέτοιο περιστατικό! Και το μυαλό στα παιδιά που ΕΧΟΥΝ κάτι ΠΟΛΥ σοβαρό και τρέχουν από εδώ κι από κει!) Ελπίζω αύριο να έχω καλά νέα!

Την Listen Lisse την ανακάλυψα στο MySpace... Απ' ότι λέει η ίδια, κινείται μεταξύ Ανατολικού Λονδίνου και Νέας Ζηλανδίας! Γράφει και τραγουδάει υπέροχα… Προτείνω για αρχή το Judas

Ηλθε πριν λίγα λεπτά. Τον ρίχνω στη CD ιέρα… Διαβάζω: «Ο «Διάφανος» είναι ο πρώτος δίσκος σε δική μου παραγωγή, κάτω από τον διακριτικό τίτλο «Αχός». Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο Μεταξοχώρι Αγιάς -όπου μένω- με χαλαρότητα και καλή διάθεση. Αρκετά από τα τραγούδια τα παίζαμε στις εμφανίσεις μας για καιρό πριν δισκογραφηθούν. Αυτό, και το ότι σχεδόν όλα ηχογραφήθηκαν «ζωντανά», δηλαδή με τη σύμπραξη όλων των μουσικών και σε μερικές περιπτώσεις των ερμηνευτών, έχει δώσει ενέργεια και ζεστασιά στο τελικό αποτέλεσμα. Οι ενορχηστρώσεις έγιναν συλλογικά από τους συμμετέχοντες -κάθε φορά- μουσικούς. Τα τραγούδια ερμηνεύουν ο Σωκράτης Μάλαμας, η Μάρθα Φριντζήλα, ο Φώτης Σιώτας, εγώ και διάφορα μέλη της οικογένειάς μου, ενώ σημαντική είναι και η συμβολή της ανδρικής χορωδίας της Τσιούξιανης. Δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω, για τη συμμετοχή τους, τη μικρή Βάσω, την ορχήστρα του υπερωκεάνιου «Μέγας Ανατολικός» και τις μύγες από την περιοχή Αμυγδαλή Λ

Σήμερα πήγαμε ξανά τον μικρό να τον δει ένας ακόμη γιατρός. Και πάλι στην Οδοντιατρική Σχολή του Α.Π.Θ. (εκεί τον έχει δει προ ημερών ένας ακόμη, μετά τον είδε μια ομάδα ιατρών στο Παπανικολάου, χώρια δύο-τρεις οδοντίατροι και γναθοχειρούργοι προ ημερών). «Τι θα μου κάνουν εδώ;». «Τίποτα, θα δει το στοματάκι σου και μετά θα συζητήσουμε με τον γιατρό». Το έχει μάθει πια. Ετσι γίνεται εδώ και πολλές ημέρες. Περιμένουμε ώρες κάποιον γιατρό. Τον βλέπει. Συζητάμε. Φεύγουμε άπρακτοι. Σήμερα αυτός ο γιατρός –εκείνος που μας σύστησε η καθηγήτρια που λέγαμε χθες και που μου φάνηκε σοβαρός- ζήτησε να κάνουμε μια αξονική. Πήραμε παραπεμπτικό και προσπαθήσαμε να κλείσουμε ραντεβού σε κάποιον από τα νοσοκομεία της πόλης. Μάταιος κόπος. Κανείς δεν απαντούσε στις γραμματείες. Πήραμε δύο-τρία ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα. «Μετά τις γιορτές!». Ξανά απογοήτευση. Εβαλα και πάλι τα «μεγάλα μέσα» -όχι ότι έχουν οφελήσει σε τίποτα μέχρι τώρα- πήρα στο Παπαγεωργίου και κλείσαμε ραντεβού για αύριο το πρωί

Για μένα, ουσιαστικά, σήμερα είναι η τελευταία ημέρα του 2006. Σήμερα κλείνει ο κύκλος. Ο,τι μπορούσα να κάνω το έκανα γι αυτή τη χρονιά. Το μυαλό μου βρίσκεται ήδη στην επόμενη Ανοιξη. Είναι αυτό το περίεργο παιχνίδι με τον χάρτινο χρόνο. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να με έχει καταπιεί η κούραση αμάσητο. Να με έχουν ήδη τυλίξει όλα τα συννεφάκια ματαιότητας που παραμέριζα εδώ και μήνες. Να βουλιάζω, σχεδόν ηδονικά, σε ένα πέλαγος ανεκπλήρωτων επιθυμιών και στόχων. Να με γλυκαίνει το «πάει κι αυτό, τελειώσαμε!». Όμως με κρατάει σε εγρήγορση η μικρή περιπέτεια του γιου μου που ελπίζω πως θα τελειώσει αύριο. Κι αυτό χάρη σε μια ιατρό που παρακολούθησε τα όσα τραβάμε και μας πήρε πρωί-πρωί τηλέφωνο στο σπίτι για να μας δώσει τη λύση που δεν βρίσκαμε. Μας είπε ότι μας είχε στο νου της τις προηγούμενες ημέρες κι έψαχνε η ίδια να βρει έναν τρόπο να γίνει η επέμβαση. Χωρίς να της ζητήσει κανείς να κάνει κάτι. Δεν την γνωρίζαμε. Εμαθε την υπόθεση από έναν συνάδελφό της. Με συγκινούν οι άνθρωποι πο

Εχοντας εδώ και αρκετούς μήνες αναλάβει το Υπουργείο Υγείας, θα σας έχουν ασφαλώς ενημερώσει για την κατάσταση του Εθνικού Συστήματος Υγείας γενικά αλλά και ειδικότερα για τη Θεσσαλονίκη. Θα ξέρετε λοιπόν ότι ανάμεσα στις άλλες ελλείψεις (π.χ. στ o ν πλημμελή έλεγχο της αιμοδοσίας για πιθανή μόλυνση από τον ιό HIV , όπως φάνηκε με το γνωστό περιστατικό στο Ιπποκράτειο) είναι και αυτή ενός Παιδιατρικού Νοσοκομείου. Ναι, το γνωρίζετε διότι πριν μερικούς μήνες (Αγγελιοφόρος 10/9/2006) , μέσα από αυτήν την εφημερίδα δηλώνατε « Το νέο Παιδιατρικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, το οποίο θα είναι δυναμικότητας 450 κλινών, δεν είναι πλέον μια νεφελώδης εξαγγελία, αλλά μια υλοποιούμενη δέσμευση, καθώς έχει επιλεγεί ο χώρος στον οποίο θα ανεγερθεί, στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης, και προκρίθηκε η διαδικασία των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα για την ανέγερσή του ». Εκείνο που ίσως δεν γνωρίζετε είναι η περιπέτεια την οποία υφίστανται παιδιά που έχουν την ατυχία να ασθενήσουν και οι γονείς του

Ποια είναι η πορεία για την ολοκλήρωση και λειτουργία του νέου Παιδιατρικού Νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης; - Το νέο Παιδιατρικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, το οποίο θα είναι δυναμικότητας 450 κλινών, δεν είναι πλέον μια νεφελώδης εξαγγελία, αλλά μια υλοποιούμενη δέσμευση, καθώς έχει επιλεγεί ο χώρος στον οποίο θα ανεγερθεί, στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης, και προκρίθηκε η διαδικασία των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα για την ανέγερσή του. Δημήτρης Αβραμόπουλος στον Αγγελιοφόρο (10/9/2006) Υλοποιούμενη; Τι θα πει υλοποιούμενη;;;

…που κάθισα και ασχολήθηκα τόσο πολύ με την «ανάπλαση της πλατείας Αριστοτέλους» τη στιγμή που η Θεσσαλονίκη δεν διαθέτει ένα παιδιατρικό νοσοκομείο… Αισθάνομαι απέραντα ανόητος που με ενδιέφερε αν θα γίνει απ’ άκρου εις άκρον καφεδούπολη! Δε πα να γίνει και πατσατζίδικο! Εδώ και μια εβδομάδα ψάχνουμε παιδοαναισθησιολόγο κι ένα κρεβάτι και δεν βρίσκουμε. Αυτό ΕΙΝΑΙ το σημαντικό… Αυτή είναι η πραγματική κατάντια μιας περιοχής, ενός νομού, μιας πόλης… Και όχι η «Γιορτή των Αγγέλων»…

…έχουν μια γεύση ξυραφιού. Διαβάζω χιλιάδες λέξεις… Βλέπω τα Mail να τρέχουν στην οθόνη. Δεν τα προλαβαίνω… Πριν λίγο υπολόγισα: ήλθαν 120 mail μέσα σε μία ώρα. Τα σβήνω αδιάβαστα. Ανεβάζω τις περσίδες στο γραφείο να δω λίγο ουρανό. Κάποτε μπορούσα να αφαιρεθώ για λίγο. Τώρα δεν με αφήνουν. Με τρομάζει που ο χειμώνας δεν λέει να έλθει. Κι ας την μισώ αυτήν την εποχή. Σκέφτομαι: Αν δεν έλθει πως θα περάσει; «Να σου πω ποια μαγαζιά θα βάλουμε;» Μουδιάζω. Δεν με ενδιαφέρει ποια μαγαζιά θα βάλουμε. Πρέπει να απαντήσω όμως… Πρέπει να απαντήσω σε ένα σωρό ερωτήσεις που δεν με αφορούν. Για δώρα, για προτάσεις, για παρουσιάσεις… Ακόμη να συνηθίσω αυτή την εποχή. Ποτέ δεν θα την συνηθίσω. Το μόνο που καταλαβαίνω αυτή την περίοδο είναι «διαστάσεις και ποσά», πόσες δεξιές σελίδες έχω, πόσα μισά και τέταρτα χωρούν. Τι περισσεύει για ύλη. Σαν να φτιάχνω ένα παζλ από δύο χιλιάδες κομμάτια. Έναν ουρανό χωρίς σύννεφα με έναν γλάρο στη μέση. Σαν κι αυτό που είχα

…που κι ένας άθεος βρίσκει τον τρόπο να προσευχηθεί! Να το αντέξουμε κι αυτό! Να μείνουμε όρθιοι! Όχι για εμάς… (Ποιος μας γαμεί εμάς;) Για εκείνον! Τον μικρούλι! Τον μεγάλο! Πρόοοοσοχη! (μία, δύο, τρεις ανάσες… ξανά… μία, δύο, τρεις…)

« Packman Kiss and the Snoop ’ s Flying Saucer »

... τσιγάρα!!!! Πάμε για το τρίτο κι έχουμε ακόμη δρόμο!

Ρε, δε γαμιόμαστε, λέω εγώ; (...για να το πω όσο πιο ευγενικά γίνεται!) (...κάπου εδώ αρχίζουν τα ΠΟΛΛΑ νεύρα!!!)

...γιατί μου φαίνονται ΠΟΛΥ χαμηλά τα νέα πρόστιμα για παραβάσεις του ΚΟΚ?

Σαν άλλη μέρα… Σαν άλλη εποχή… Σαν έξαφνα… Σαν να μην έζησα ποτέ… Σαν τα χιόνια… Σαν σπόρος αγκαθιού… Σαν Τάνα… Σαν τα βάρβαρα… Σαν του Κίπλινγκ… Σαν Φρανζίσκο… Σαν Ντιέγκο… Σαν-τερς… Σαν προσχολικές «εξυπνάδες» και λογοπαίγνια… Σαν Ελληνας… Σαν να γλείφεις τασάκια… Σαν μπιτς… Σαν δυό σταγόνες νερό… Σαν Σου Κούι Αουγκ… Σαν σε είδα… Σαν μιλήσαμε… Σαν να σε ξέρω χρόνια… Σαν άλλος… Σαν άλλοτε… Σαν πρώτα… Σαν το μετάξι… Σαν τον κάβουρα… Σαν γουρούνι… Σαν τον σκύλο με τη γάτα… Σαν πρόβατα… Σαν παλιό σινεμά… Σαν αγγελούδι… Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Σαν ψέμα… Σαν ‘ντα’ Κλάους Σανζ Ελιζέ… Σαν Τζιοβάνι… Σαν Μικέλε… Σαν στο σπίτι σας… Σαν ημερολόγιο… Σαν τα μούτρα σου… Σαν εκκλησιά αλειτούργητη… …σαν χώρα κουρσεμένη… Σαν ποίημα… Σαν φτερό ανέμου… Σαν θάλασσα… Σαν χαιρετισμός… Σαν να… Σαν να-να-να… Σαν τα έχω «παίξει» τελευταία!

Ως προς τις κρίσεις, η έκδοση ενός περιοδικού μοιάζει πολύ με την ίδια τη ζωή. Γιατί τι άλλο είναι αυτή παρά μια συνεχής διαχείριση κρίσεων, οπου το κάθε τι οριοθετείται, επαναπροσδιορίζεται, οργανώνεται εκ νέου υπό το βάρος της καθημερινότητας… Η ζωή δεν αντέχει την ρουτίνα! Το ίδιο και τα περιοδικά! Οι άνθρωποι εφευρίσκουν διαρκώς νέες ρουτίνες για να κάνουν –υποτίθεται- τη ζωή τους πιο εύκολη. Την κάνουν ανιαρή! Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα περιοδικά!

Η διαχείριση κρίσεων (όπως π.χ. η παραγωγή περιοδικών και εφημερίδων) στηρίζεται σε έναν βασικό παράγοντα: το Χρονικό Όριο ( deadline στα …ελληνικά). Δίχως αυτό είναι αδύνατον να επιλυθεί αποτελεσματικά. Ένα Χρονικό Όριο το οποίο θα πρέπει να συμφωνείται ως απαραβίαστο! Αυτό σημαίνει ένα πράγμα: καλή οργάνωση χρόνου από όλα τα μέλη της ομάδας, γρήγορη επαναδιοργάνωση των χρόνου σε περιπτώσεις καθυστερήσεων, εναλλακτικά σχέδια, επικοινωνία και συμμετοχή. Η δυσκολία: η διατήρηση των ποιοτικών στόχων που έχουν εξαρχής συμφωνηθεί… Το παιχνίδι παίζεται σε 90’. Αντε 93-94 με τις καθυστερήσεις! Μετά τέλος και «τα μολύβια κάτω».

Η διαδικασία έκδοσης ενός περιοδικού , μιας εφημερίδας, η λειτουργία του Τύπου και των ΜΜΕ γενικότερα είναι μια υπόθεση διαχείρισης κρίσεων . Κάτι που υποδεικνύει έναν συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς, έναν ειδικό τύπο σχέσεων επαγγελματικών και προσωπικών, μεθόδους παραγωγής των οποίων η αποτελεσματικότητα θα μπορούσε να τις κάνει να αποτελέσουν υπόδειγμα και για άλλους κλάδους παραγωγής και δημιουργίας…

…αυτές! Ισως επειδή συμβαίνουν τόσα πολλά μαζεμένα… Ισως γιατί όλη μου η ενέργεια διοχετεύεται και αποθέματα δεν υπάρχουν… Ούτε για την συναυλία των Kaizer Chiefs έγραψα (κι ας την περίμενα «όπως οι άλλοι το Πάσχα»). Ούτε για τον ΕΝΑ χρόνο της LiFo (παιδιά να τα κατοστίσετε τα χρόνια και να πενταχιλιάσετε τα τεύχη!). Ούτε για το εξαιρετικό βιβλιο-αφιέρωμα της Athens Voice (ε-ξαι-ρετ-ι-κό!!!) σε μια εποχή που το βιβλίο επιστρέφει. Ούτε… Ούτε… Ούτε… Ούτε την «μπλογκόσφαιρα» παρακολουθώ πια. Στο Monitor μπαίνω σπάνια. Προτιμώ να κάνω βόλτες στο MySpace . Το βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρον. Εκεί λειτουργούν κοινότητες και παρέες αληθινές. Μπορεί όμως να είναι επειδή πάντοτε μου άρεσαν τα καινούργια «κοσκινάκια» κι επειδή βαριέμαι πολύ εύκολα ειδικά όταν όλα μου φαίνονται αναμενόμενα. Το να ξέρω εκ των προτέρων το τι θα γράψει και τι θα πει ο τάδε μπορεί να με κάνει να κόψω τις φλέβες μου. Κατά τα άλλα, εκτός από τα δύο περιοδικά που έχω αναλάβει και τα άλλα τρί

(Κυρίως όμως, έζησε!) Τι να πρωτοπείς τώρα; Από πού ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις για τα καλά και τα κακά αυτού του σπουδαίου και αμφιλεγόμενου (όπως όλοι οι σπουδαίοι) ανθρώπου, για τα σωστά και για τα λάθη του, για τον ρόλο του στην πολιτική, στην κοινωνία, στον Τύπο από την Μεταπολίτευση και μετά; Για την προσωπικότητά του; Θα διαβάσουμε πολλά για τον Κίτσο Τεγόπουλο. Πάρα πολλά, αυτές τις ημέρες. Μόνο όσοι τον γνώρισαν μπορούν να πουν για εκείνες τις «ασήμαντες» λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να συμπληρώσουν την εικόνα του… Είχα την τύχη να είμαι ένας από αυτούς. Δεν είμαι έτοιμος όμως να πω γι’ αυτά. Ούτε σήμερα. Ούτε στο σύντομο μέλλον. Ισως μετά από καιρό… Καλό ταξίδι, καπετάνιε!

Sometimes we know, sometimes we don't Sometimes we give, sometimes we won't Sometimes we're strong, sometimes we're wrong Sometimes we cry Sometimes it's bad when the going gets tough When we look in the mirror and we want to give up Sometimes we don't even think we'll try Sometimes we cry Well we're gonna have to sit down and think it right through If we're only human what more can we do The only thing to do is eat humble pie Sometimes we cry 'Fore they put me in a jacket, and they take me away I'm not gonna fake it like Johnnie Ray Sometimes we live, sometimes we die Sometimes we cry Sometimes we can't see anything straight Sometimes everybody is on the make Sometimes it's lonely on the lost highway Sometimes we cry, sometimes we cry Gonna put me in a jacket, and take me away I'm not gonna fake it like Johnnie Ray Sometimes we live, sometimes we die Sometimes we cry, sometimes we cry Sometimes w

…η Φραγκογιαννού τρελάθηκε !!! (Completely όμως , που λένε! ) …έκαμε τον σταυρόν της, κ' επάτησεν επάνω εις το πέραμα της άμμου. Η άμμος ήτον ολισθηρά. Το κύμα ανήρχετο, εφούσκωνε. Η γυνή δεν ωπισθοδρόμησε. Δεν είχεν άλλην σανίδα σωτηρίας. Ούτε αυτήν, την παρούσαν, μάλιστα δεν είχε. … Τα κύματα εφούσκωσαν αγρίως, ως να είχον πάθος. Εκάλυψαν τους μυκτήρας και τα ώτα της. Την στιγμήν εκείνην το βλέμμα τη Φραγκογιαννούς αντίκρυσε το Μποστάνι, την έρημον βορειοδυτικήν ακτήν, όπου της είχον δώσει ως προίκα ένα αγρόν, όταν νεανίδα την υπάνδρευσαν και την εκουκούλωσαν, και την έκαμαν νύφην οι γονείς της. — Ω! να το προικιό μου! είπε. Αυταί υπήρξαν αι τελευταίαι λέξεις της. Η γραία Χαδούλα εύρε τον θάνατο εις το πέραμα του Αγίου Σώστη, εις τον λαιμόν τον ενώνοντα τον βράχον του ερημητηρίου με την ξηράν, εις το ήμισυ του δρόμου, μεταξύ της θείας και της ανθρωπίνης δικαιοσύνης.

Ούτε 30 παραστάσεις δεν κατάφερε να συμπληρώσει στο Broadway το μιούζικαλ « The Times They Are A - changin ’». Ανθρωπος δεν πατούσε το πόδι του… Οι κριτικοί το έριξαν στο πυρ το εξώτερον… Οι παραγωγοί τραβούσαν τα μαλλιά τους… Ο κριτικός θεάτρου των NY Times , Ben Brantley χαρακτήρισε σαπουνόπερα αλλάζοντάς του και τον εξής τίτλο στο κομμάτι του: «Ένα άθλιο σόου στο όνομα ενός μεγάλου τραγουδοποιού». Φυσικά οι περισσότερες ντομάτες ανήκουν στην χορογράφο Twyla Tharp η οποία έχει ξανακάνει αντίστοιχη «επιτυχία» παλιότερα με ένα μιούζικαλ για τον Τζον Λένον! Bob Dylan's Show Gets Yanked Off Broadway

Σαν ρίχνεις σαύρες, φίδια, βατράχια, μύγες και χαλασμένα λουκάνικα σε μια γυάλα και να παρακολουθείς το τι θα γίνει! Σαδιστικό αλλά απολαυστικό! Αρένες και ζούγκλες δεν ήθελαν; Στις αρένες και στις ζούγκλες ας αλληλοφαγωθούν! Λεμονάδες, πορτοκαλάδες, τσίιιιιιιιιιιπς!

…θα πρέπει να γίνει η αφορμή για την ολοκληρωτική απαγόρευση της διαρκούς θηριωδίας του κυνηγιού; Μήπως;

Γιατί με μιζεριάζει ο Μαχαιρίτσας που κάποτε αγαπούσα; (Και άλλοι πολλοί μαζί μ' αυτόν...)

Γιατί νομίζω οτι χάνω πεταλιές και οτι αυτά που αναφέρονται (το YouTube, το MySpace και το Flickr) μου φαίνονται εντελώς κινέζικα; Δεν έχω χρόνο ή δεν έχω χρόνια;

Εξόντωση… Κομμάτια… Προχθές ξέχασα να φάω… Για 40 ώρες δεν είχα ρίξει οποιαδήποτε στερεά τροφή στο στομάχι μου… Πίνω δεκάδες μπουκαλάκια νερό και –ευτυχώς μόνο- δύο τρεις καφέδες… Σήμερα ξυρίστηκα μετά από μέρες… Ξαναγύρισα στα 76 κιλά μετά από μια σχεδόν δεκαετία… Μπότες και κάλτσες έχουν γίνει ένα με το δέρμα… Νομίζω ότι θα μου τις βγάλουν όπως βγάζουν τους γύψους όταν γιατρεύεται το κάταγμα… Θα κάνω άραγε και ειδικές φυσιοθεραπείες; Σχεδιάζω ταξίδια… Πρώτη στάση στο Βερολίνο… Φοβάμαι ότι τις πρώτες τρεις ημέρες θα κοιμάμαι στο ξενοδοχείο… Θα βγαίνω για λίγο στο μπαλκόνι… Θα τρώω στο κρεβάτι… Την τέταρτη θα σύρω τα πόδια μου μέχρι την πύλη… Στο ενδιάμεσο θέλω να πάω σε χαμάμ, σε σπα, σε μασέρ, σε οτιδήποτε μπορεί να με επαναφέρει σε μια κάπως φυσιολογική κατάσταση… Σκατά! Σαν και αυτά τα μαλακιασμένα του Survivor αισθάνομαι. Μόνο που δεν με τσιμπούν κουνούπια και δεν έχω ένα σοκολατο-ζεν πρεμιέ να μου τα κάνει τούμπανα! Δεν ξέρω γιατί τα κάνω ΟΛΑ αυτά! Μάλλον, στη

Για πόσο ηλίθιους μας περνούν; Πως νομίζουν ότι αυτό θα σταματήσει εδώ;

"Mη μας τρομάζει (δήθεν) ο ρεαλισμός της διατύπωσης: θα συνεχίσουμε να ζούμε, όπως είκοσι χρόνια τώρα, με κυρίαρχο τον τζόγο. Tα αξιώματα, οι δημιουργικές ευθύνες, οι επιτελικές θέσεις, οι δυνατότητες της έρευνας, συχνά και η απόκτηση μιας θέσης εργασίας (κάποιας μοίρας στον ήλιο) θα παραμείνουν στην Eλλάδα συνάρτηση «τύχης» όχι αποτίμησης της ποιότητας. Kαι η «τύχη» (όπως ολόκληρο το κύκλωμα του τζόγου) θα συνεχίσει να «προστατεύεται» από το κομματικό κράτος."

Κατεβαίνοντας στη δουλειά το πρωί παίρνει το μάτι μου έναν άνθρωπο που εκτιμώ ιδιαίτερα να χώνεται σε ένα ΠΡΟ-ΠΟτζίδικο, αυτές τις άθλιες γιάφκες του κρατικού τζόγου, τα δεύτερα πιο αισχρά «καταστήματα» μετά από τα αστυνομικά τμήματα. Νομίζω ότι είναι παραίσθηση. Δεν μπορεί ΑΥΤΟΣ να τζογάρει. Δεν γίνεται. Κάτι δεν κολλάει στην εικόνα. Δεν μπορεί ο συγκεκριμένος να είναι «πρεζάκι» -πάντα πίστευα ότι τα πρεζάκια έχουν μεγαλύτερη αξιοπρέπεια από έναν τζογαδόρο. Είναι τέτοια η απορία μου που κοντοστέκομαι για λίγο και, όντως, παίρνει μια αρμαθιά δελτία –δεν έβλεπα αν είναι ΠΡΟΠΟ, Τζόκερ, στοίχημα ή τι άλλο- και αρχίζει να συμπληρώνει μανιακά… Εχω δει ανθρώπους να ξεφτιλίζονται για τον τζόγο, όχι σε καζίνα και τέτοια μπουρδελομάγαζα, αλλά παίζοντας σε ΠΡΟ-ΠΟτζίδικα και σε Online στοιχήματα. Να γίνονται σκιές του εαυτού τους. Να ξεπουλάνε σπίτια, γυναίκες παιδιά. Να μπλέκουν με τοκογλύφους και παρατράπεζες. Να μετατρέπονται σε ερπετά. Ο ίδιος άνθρωπος που με γοήτευε με τις ιδέες του και τ

Ο Χριστόδουλος τι πρεσβεύει για το προηγούμενο ποστ; Ο Βαρθολομαίος; Μήπως να γίνει μια Οικουμενική Σύνοδος, να μάθουμε κι εμείς οι χριστιανοί αν πρέπει ή δεν πρέπει να βάζουμε προφυλακτικό;

Το «εξετάζει», δεν έχει αποφανθεί ακόμη, δεν το έχει αποφασίσει αν πρέπει να το επιτρέψει… Το σκέφτεται! Κάθεται μέσα στο Βατικανό και ΑΥΤΟ σκέφτεται! Κάνει να το φορούν το σκουφάκι ή δεν κάνει; Τι θα έλεγε το Αγιο Πνεύμα ως πουλί σε αυτή την περίπτωση; Δεν την τραβάει τώρα ο οργανισμός του την χοντράδα; Όχι, πες μου!

...στα χανούμια λέμε ΝΑΙ γαύρος

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗ Η Αστυνομία είναι ένα από τα θεμέλια του έθνους (Τα άλλα είναι Λαός Στρατός Κλήρος ) γιαυτό και παρατηρείτε αυτός ο λυσσαλέος πόλεμος όλων των εχθρών του έθνους για να την πλήξουν. Έτσι οι ποικιλόχρωμοι πολιτικάντηδες κατάφεραν με σειρά μέτρων και νομοθετημάτων να την πλήξουν βάναυσα. Η Αρχή έγινε με την κατάργηση του ένδοξου σώματος της Ελληνικής χωροφυλακής, ένα κατ΄εξοχήν στρατιωτικό σώμα που είχε την ευθύνη της τάξεως εις την περιφέρεια. Και αν στην αρχή η απουσία της δεν ήταν και τόσο εμφανής, με την αθρόα εισβολή των επικίνδυνων λαθρομεταναστών, η ανάγκη υπάρξεως της χωροφυλακής έγινε ολοφάνερη ακόμη και από αυτούς που την κατήργησαν, με αποτέλεσμα να προσπαθούν να καλύψουν την απουσία της με ημίμετρα όπως αυτό της ιδρύσεως του σώματος των συνοριοφυλάκων . Εμείς απλά θέτουμε ένα απλό ερώτημα σε όλους: Θα ήταν ποτέ σε θέση οι λαθρομετανάστες να εισέρχονται στην Ελλάδα, σαν να εισέρχονται σε ξέφραγο αμπέλι; Θα φτάναμε τόσο εύκολα σ

Ο Μάκης, ο Νίκος, οι τηλε-εισαγγελείς, οι μπάτσοι με τα πολιτικά που έσπασαν στο ξύλο τον Κύπριο φοιτητή και δύο-τρεις bloggers ; Νομίζουν ότι μπορούν να «γαμάνε και να δέρνουν» ατιμωρητί επικαλούμενοι μάλιστα την «ελευθερία του λόγου» ! Κούνια που τους κούναγε!

«Ο κ. Τριανταφυλλόπουλος -παρά τις καταδίκες για προηγούμενες απόπειρες συκοφάντησής μου- ολοκλήρωσε χθες (σ.σ. εκπομπή 'Κίτρινος Τύπος', 20/11/2006) μια νέα προσπάθεια σπίλωσης του ονόματός μου, αναφερόμενος αυτή τη φορά στην επαγγελματική μου ζωή. Θα καταθέσω στη δικαιοσύνη όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η πολύχρονη επαγγελματική μου διαδρομή ως μάχιμου δικηγόρου είναι απολύτως διαφανής και ότι δεν μπορεί να την αμαυρώσει κανένας λασπολόγος» αναφέρει ο κ. Κωνσταντόπουλος, ενώ ανακοινώνοντας ότι θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη επισημαίνει: «Όλες οι κοινωνίες, σε όλες τις εποχές θεωρούν τη συκοφαντία ειδεχθή συμπεριφορά και το συκοφάντη μοχθηρή, θρασύδειλη και διαταραγμένη περίπτωση εγκληματία. Τους συκοφάντες τούς οδηγείς στη Δικαιοσύνη και σε όποιες αρμόδιες αρχές έχει θεσμοθετήσει η δημοκρατία, θεωρώντας τη συκοφαντία ατιμωτικό έγκλημα, που επιφέρει απομάκρυνση του συκοφάντη από κάθε θέση στη δομή της πολιτείας». Ο κ. Κωνσταντόπουλος εκφράζει, επίσης, την πρόθεσή

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι. Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά. Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Για να δούμε, θα μας βγάλουν όλους ηλίθιους, οι «έξυπνοι»;

Αργά το βράδυ γύρισαν σπίτι τους. Εβγαλαν τα λερωμένα σακάκια, τα έδωσαν στις γυναίκες τους, «μπορείς να τα πας αύριο στο καθαριστήριο, βρε μανάρι;», «τώρα με το δώρο των Χριστουγέννων να πάρεις ένα καινούργιο, αυτό έλιωσε πια επάνω σου», έβγαλαν τα άρβυλα, τα έβγαλαν στο μπαλκόνι, μπήκαν στο μπάνιο, έχωσαν τις κάλτσες τους στο πλυντήριο, σαπούνισαν καλά τα χέρια τους, καθάρισαν λίγο τα νύχια από τα ξεραμένα αίματα με το βουρτσάκι, κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη, «κωλομέρα!», βγήκαν από το μπάνιο, έσβησαν το φως, «τα παιδιά κοιμούνται;», «ναι, από ώρα!», «μπαμπά!», «δεν κοιμήθηκαν, σε περίμεναν φαίνεται», μπαίνουν στα δωμάτια των παιδιών, «έπιασες κανέναν κακό σήμερα μπαμπά;», «μόνο έναν;», «πολλούς, αγόρι μου!», «ήταν πολύ κακοί;», «πάρα πολύ!», «σ’αγαπώ μπαμπά!», «κι εγώ, καληνύχτα!», βγαίνουν έξω, κλείνουν την πόρτα απαλά, πηγαίνουν στην κουζίνα, οι γυναίκες τους ζεσταίνουν το φαγητό, τους σερβίρουν, «δύσκολα σήμερα;», «κωλομέρα! Εδώ έγινε τίποτα;», «τα συνηθισμένα», «πότε παντρεύετ

ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ σε βίντεο, που προβλήθηκε σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια -και στα κρατικά- ο βάρβαρος βασανισμός από αστυνομικούς του 24χρονου Κύπριου φοιτητή Αυγουστίνου Δημητρίου. Προκάλεσαν οι σκηνές του άγριου ξυλοδαρμού οργή, καθώς αναβίωναν αστυνομικές βαρβαρότητες του παρελθόντος. ΕΚΤΟΣ, όμως, από το βίντεο-ντοκουμέντο, που ενοχοποιεί τους βασανιστές αστυνομικούς, υπάρχει και η μαρτυρία πέντε καθηγητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, οι οποίοι παρακολούθησαν τον ξυλοδαρμό, προσπάθησαν να επέμβουν, αλλά προπηλακίστηκαν και απειλήθηκαν από τους αστυνομικούς. ΣΤΗ ΜΗΝΥΤΗΡΙΑ αναφορά, που κατέθεσαν οι πέντε καθηγητές, υποστηρίζουν ότι οι βασανιστές ήταν κουκουλοφόροι αστυνομικοί με πολιτικά, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από το βίντεο, ενώ ένας ένστολος παρακολουθούσε τη βαρβαρότητα. ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ χωρίς συζήτηση η δράση των βασανιστών αστυνομικών, των οποίων η ταυτότητα είναι γνωστή στην Εισαγγελία που ερευνά την υπόθεση, εξετάζοντας αν υπάρχουν ευθύνες και για τον διευθυντή Κρατικής

Δικαστές που αυξάνουν ΜΟΝΟΙ τους τούς μισθούς τους. Αστυνομικοί που «γαμάνε και δέρνουν». Προσδεθείτε! Μπαίνουμε στην κοιλιά του (παρα)κράτους της Δεξιάς οπου μια ολόκληρη κυβέρνηση ποζάρει μπροστά σε κέρινα ομοιώματα!

Τι γίνεται με το site και κυρίως με τα online ( live ) προγράμματα των σταθμών της; Εκεί στην Αγία Παρασκευή έκριναν ότι η εποχή του Internet παρήλθε και ότι είναι καιρός να αποχωρήσουν από το διαδίκτυο; Δεν τους περισσεύουν λεφτά από τα euro -πανηγύρια τους; Θα συνεχίσουμε να τους πληρώνουμε;

Η ψυχολογία του μπάτσου » x-ßerliner τα γραναζάκια » Don't Kiss The Frog Αστυνομική Βία » e-rooster blog Μηνυτήρια αναφορά εναντίον του ξυλοδαρμού διαδηλωτή » агит проп Αστυνομική Βία » Ο "Νεοφιλελεύθερος" Να παραιτηθεί ο Βύρων Πολύδωρας και η ηγεσία της Ε... » SocioThoughts... Άλλοι bloggers για τους μπάτσους στη Θεσ/νίκη » singen sang gesungen Και το βίντεο από το Mega » singen sang gesungen Τις ζαρτινιέρες μη κατηγοράς » x-ßerliner Ένταλμα Συλλήψεως » Το Χημείο του Παρακράτους... Φυτά: κίνδυνος - θάνατος » Tempe Terra Μόνο για όσους είδαν » arxedia MEDIA Αγγελία » Αστάθμητος παράγοντας ζήτα συγνώμη απο την ζαρντινιέρα ρεε » μαύρη γάτα Μπάτσοι » singen sang gesungen Δημόσια τάξη και δημόσια βία » Για σκέψου... Άντρες της Οκάς » The Law of 4L