Ο Paul Léautaud

Εχουμε την τάση, οι δυστυχείς, να νομίζουμε ότι η δική μας γενιά, για να μην πω εμείς οι ίδιοι προσωπικά, ανακαλύπτουμε κάθε φορά τον τηλέγραφο, την τυπογραφία, την πυρίτιδα και γιατί όχι, και αυτόν ακόμη τον τροχό. Φυσιολογικό, εν μέρει, καθώς κάθε τι που δεν γνωρίζαμε μέχρι χθες –ανεξάρτητα πόσο παλιό ή καινούργιο είναι για κάποιους άλλους- χρεώνεται αυτόματα στις προσωπικές μας κατακτήσεις, ανακαλύψεις, επιτυχίες αφού ανοίγει έναν νέο –έστω και υποκειμενικό- ορίζοντα. Για ένα παιδί ή για έναν ανόητο αυτός ο ενθουσιασμός, αυτή η ψευδαίσθηση πρωτοπορίας αποτελεί βεβαιότητα.. Για τους περισσότερους, αυτούς που έμαθαν πέντε κολλυβογράμματα Τρίτης Δημοτικού, δεν θα κρατήσει παρά ελάχιστα. Η υποψία ότι δεν μπορεί να βαδίζουν σε μια terra incognita –αφού τέτοιες δεν υπάρχουν πλέον εντός του ηλιακού μας συστήματος- θα τους προσγειώσει στην πραγματικότητα. Κάποιοι που θα έχουν περάσει όλες τις τάξεις του Δημοτικού με ένα 8αράκι θα ξέρουν ότι όσο και να περπατήσουν στο «νέο τους μονοπάτι», κάποιοι άλλοι έχουν ήδη διανύσει χιλιόμετρα μέσα σε αυτό. Οι έχοντες τις προβιβάσιμες γνώσεις του Γυμνασίου και του Λυκείου διαθέτουν τα στοιχειώδη προσόντα για να παρακολουθήσουν και να κατανοήσουν την πορεία των προκατόχων τους. Οσοι τέλος, γοητευμένοι από το μονοπάτι, επιθυμούν να ξεπεράσουν τους αληθινούς πρωτοπόρους, να χαράξουν δικούς τους δρόμους πέραν της πεπατημένης, να ανακαλύψουν νέους τρόπους μετακίνησης και επικοινωνίας, δεν έχουν παρά να πάνε στο Πανεπιστήμιο.

(Και μονάχα οι Κάφροι και οι Κότες –για να συνδεθούμε και με τα προηγούμενα- θα παραμείνουν στον αυτιστικό ενθουσιασμό της άγνοιας μέχρις ότου αυτή μετατραπεί σε δύναμη (αυτό)καταστροφής όταν διαπιστώσουν ότι δεν μπορούν να κάνουν ούτε βήμα στο «νέο μονοπάτι» για τον απλό λόγο ότι δεν έχουν κάνει ούτε βήμα σε κανενός είδους μονοπάτι που αφορά τη ζωή των ανθρώπων).

Τα παραπάνω είναι κοινός τόπος και αφορά κάθε είδους δραστηριότητα παλιά ή νέα. Αφορά και τούτα εδώ τα ηλεκτρονικά ημερολόγια, γνωστά και ως blogs. Πόσο μάλλον αυτά καθώς το Ημερολόγιο αποτελούσε και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα σολιψισμού (όποιος έχει άγνωστες λέξεις, ας μην κάνει τον κόπο να διαβάσει παρακάτω, μην κουράζεται τζάμπα και βερεσέ. Ας παρακαλέσει το οικείον Δημοτικό σχολείο να τον συμπεριλάβει στη Τετάρτη τάξη μπας και του γίνουν γνωστές στην πορεία της εκπαίδευσής τους την οποία, αν και υποχρεωτική, δεν παρακολούθησε όταν ήταν καιρός).

Ενας, λοιπόν, από τους πρωτοπόρους των blogs υπήρξε ο Γάλλος συγγραφέας Paul Léautaud (1872-1956) ο οποίος έγραψε, μεταξύ άλλων, ένα Ημερολόγιο (Journal littéraire) που καλύπτει μισό αιώνα και περιγράφει τους λογοτεχνικούς κύκλους του Παρισιού, αλλά και επεισόδια της ζωής του, τους περιπάτους του, την αγάπη του για τις γάτες κ.λπ. Εγινε διάσημος μετά τις ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του στον Rovert Mallet (1951) όπου αποκαλύπτεται ο μισάνθρωπος, μοναχικός και σαρκαστικός χαρακτήρας του.

Ο Paul Léautaud (Πολ Λεοτό, για όσους ούτε τα στοιχειώδη Γαλλικά παρακολούθησαν) ούτε ιδιαίτερη ευφυΐα διέθετε, όπως λένε, ούτε και μεγάλη έμπνευση είχε. Αντίθετα οι περισσότερες απόψεις του ήσαν τουλάχιστον αμφισβητήσιμες και συχνά φαινόταν να είναι όχι μόνο μεροληπτικός αλλά και σοβαρά προκατειλημμένος ενώ συχνά πυκνά εξέφραζε ένα απίστευτο εκδικητικό μένος έχοντας τελειοποιήσει την τέχνη του φονικού κουτσομπολιού.

Κι όμως ο Paul Léautaud δεν ήταν Κάφρος, δεν ήταν σίχαμα. Τι τον έκανε να μην είναι;

Η ευστοχία και η οξυδέρκειά του. Η ομολογία ότι ήταν υποκειμενικός και προκατειλημμένος. Ο αυτοσαρκασμός του. Η θεμελιώδης ειλικρίνεια και το ΕΠΩΝΥΜΟ θάρρος του. Μέσα από αυτά, ο Paul Léautaud δεν διέσωζε, υπερασπιζόμενός τις, μόνο τις αντιφάσεις του αλλά και την ανθρωπιά του. Προσπαθούσε να εμπνεύσει σεβασμό για την προσωπική του αλήθεια, αναπότρεπτα περιορισμένη και πρόσκαιρη αλλά καθαρή γιατί ήταν δική του. Γιατί ήταν αλήθεια και όχι πόζα ή υστερία ή γελοία προκλητικότητα.

Ο Paul Léautaud δεν είχε ίχνος μεγαλομανίας ή δονκιχωτισμού!

Στην λεγόμενη μπλογκόσφαιρα έχω συναντήσει λαμπρά τέτοια παραδείγματα και μάλιστα με μεγαλύτερο ταλέντο από αυτό του Paul Léautaud.

Δυστυχώς υπάρχουν και ελάχιστες, ευτυχώς, περιπτώσεις κάποιων που θα ήθελαν πολύ να είναι αλλά ούτε οι εγκύκλιες γνώσεις τους ούτε και η ποιότητα και το βάθος του χαρακτήρα τους τους επιτρέπουν να είναι. Είναι αυτοί που σκούζουν σαν ξεπαρθενεμένες κλώσες ή τσαμπουκαλεύονται ως κουραδόμαγκες. Ντενεκέδες ξεγάνωτοι της ηλεκτρονικής εποχής μας…