Γράμμα από το κελί «58» της Α' πτέρυγας...

Σαν συνέχεια από το προηγούμενο post. Για ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Εκείνους που μπορούν ακόμη να καταλάβουν, που έχουν ακόμη αίμα μέσα στις φλέβες τους. Οι προηγούμενοι γυρίστε στις καθαρές ποντικότρυπές σας! Εμείς με τον Δαβαράκη, εσείς με τον ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΝΙΚΟΛΑΟ! Σκουπίδια!

«Πριν από λίγες μέρες χρειάστηκε να πάω για ιατρικές εξετάσεις στο νοσοκομείο της φυλακής, τον "Αγιο Παύλο". Καταρχήν τι φταίνε οι Αγιοι; Τι αμαρτίες πληρώνουν; Γιατί δεν τα ονομάζουμε αυτά τα ιδρύματα με ονόματα αντάξιά τους, όπως "Μολυσματική Εστία", "Ερείπιο Μελλοθανάτων" ή "Μνημείο Μπόχας και Κρατικής Αδιαφορίας";Δεν μπαίνουνε ακόμα κάμερες εκεί μέσα, όταν όμως θα μπούνε (και θα μπούνε αργά ή γρήγορα), θα δείτε κι εσείς αυτά που είδα κι εγώ και έφριξα: Σκατωμένες τουαλέτες, κατσαρίδες, θαλάμους με ασθενείς-κατάδικους που δεν τους πλησιάζει καμιά νοσοκόμα, κανείς νοσηλευτικός υπάλληλος, ημιπαράλυτους ανθρώπους που είτε αυτοεξυπηρετούνται είτε αλληλοβοηθούνται (όσο γίνεται) για τις καθημερινές τους ανάγκες. Δράμα, αίσχος, πόνος πολύς, απελπισία, οργή και κίνδυνος (...) Επέστρεψα στο κελί "58" της Α' πτέρυγας όπου ο Χρήστος Ρ., ο καλός αυτός άνθρωπος και συγκρατούμενός μου, που τόσα έχει τραβήξει δυόμισι χρόνια εδώ μέσα μακριά απ' τις κορούλες του και τη γυναίκα του, διατηρεί παρ' όλα αυτά στο περιβάλλον μια δυναμική ατμόσφαιρα αισιοδοξίας. Ο προηγούμενος τρίτος συγκάτοικός μας έχει φύγει, ελεύθερος ευτυχώς, και το κρεβάτι του το έχει πάρει ο Νίκος Κοντός ένα πολύ φωτεινό, εξαιρετικό παιδί 26 χρόνων, του οποίου η ζωή ξεκίνησε όταν η μητέρα του δολοφόνησε τον πατέρα του ενώ ήταν έγκυος στον Νίκο. Είχε άλλα δύο αδέλφια, μεγαλύτερα. Ο ένας αυτοκτόνησε. Ο άλλος πέθανε από overdose ηρωίνης. Ο Νίκος έχει κάνει φυλακή παντού, σ' όλη τη χώρα, για πολλά χρόνια - και σε λίγες μέρες έχει δικαστήριο και επιτέλους ξεμπερδεύει και μπαίνει σ' ένα πρόγραμμα έξι μηνών (18 και άνω) που θα τον ετοιμάσει για μια κανονική, όμορφη ζωή. Εδώ απέναντι γεννήθηκε, μετά τον φόνο, στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού - καιρός να του ανοίξει πια ο Θεός άλλους δρόμους.Γύρισα, λοιπόν, από το φριχτό νοσοκομείο και βρήκα τους συνανθρώπους μου κι έκανα τον σταυρό μου και κάθομαι τώρα και περιμένω πότε θ' αποφασίσει επιτέλους το εντυπωσιακά διεστραμμένο και άρρωστο σύστημα να με αποφυλακίσει - και μένα και τον φίλο μου τον Τάσο Μελετόπουλο, που βλέπει τις μέρες και τις νύχτες του να πετιούνται στα σκουπίδια των Φυλακών Ναυπλίου και αναρωτιέται ποια θρασύτατη εξουσία τού στερεί την οικογένειά του, τα παιδιά του, τον σχεδόν 2 ετών γιο του που τώρα αρθρώνει τις πρώτες ολόκληρες φρασούλες του.Υπομονή όμως: όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Οσο για τα μερόνυχτά μας, που η 28η ανακρίτρια κυρία Αικατερίνη Χονδρορίζου τα πέταξε στα σκουπίδια, έτσι ελαφρά τη καρδία, θα τα μαζέψω ξανά τρυφερά, θα τα κάνω ένα μπουκέτο και θα της τα στείλω να τα έχει στη συλλογή της - να τα βάλει στο βάζο όπου συνθέτει την αποτρόπαια Νεκρή Φύση της από τα άνθη των δικών μας προφυλακισμένων στιγμών».

ΑΡΗΣ ΔΑΒΑΡΑΚΗΣ - «ΘΕΜΑ»