“Minimalia” 002

• Νέα Υόρκη 2005. Παραμένει σκιά του εαυτού της σε σχέση με το πώς ήταν πριν την 11η Σεπτεμβρίου. Τα στέκια, στο Βίλατζ, σχεδόν άδεια. Φτώχια. Φόβος. Αλλά μεγαλύτερη ευγένεια και λιγότερη έπαρση. Οι μεγάλες τραγωδίες κάνουν τους ανθρώπους πιο σεμνούς, πιο μετρημένους. Εκείνο που δεν έχει αλλάξει –αντίθετα έχει μάλλον ενισχυθεί- είναι οι ουρές έξω από τους κινηματογράφους και τα θέατρα.
  Μετά από μια μακρά περίοδο «ισχνών αγελάδων» για το Broadway, το “Democracy” του Michael Frayn, σε σκηνοθεσία Michael Blakemore «σπάει ταμία». Ένα καθαρά πολιτικό έργο με φόντο τη Δυτική Γερμανία την εποχή του καγκελάριου Βίλι Μπραντ (τον υποδύεται ο σπουδαίος James Naughton) και ένα από τα πολλά σκάνδαλα κατασκοπίας που είχε ξεσπάσει εκείνη την εποχή. Παρά το κρύο και το «δύσκολο» θέμα, οι ουρές έξω από το θέατρο Brooks Atkinson είναι καθημερινές. Και συγκινητικές.
  Αντιγράφω από «ΤΑ ΝΕΑ» του περασμένου Σαββάτου (29/1): «Πήγε που λέτε ο άνθρωπος (για τον Πέτρο Μάρκαρη ο λόγος) στη Βαρκελώνη, όπου οργανώθηκε για πρώτη φορά φόρουμ ευρωπαϊκού αστυνομικού μυθιστορήματος. H εκδήλωση στην οποία έκανε τη δική του εισήγηση (για τα κοινά στοιχεία του μεσογειακού αστυνομικού) πραγματοποιήθηκε σε μία μεγάλη επιβλητική βιβλιοθήκη, με καφέ στο υπερώον και πολυτέλεια. «Πολύ ωραία η βιβλιοθήκη», είπε ο Έλληνας συγγραφέας ανιχνευτικά. «Πράγματι», του απάντησε ο υπεύθυνος, «είναι ωραία. Έχει τα πάντα αλλά ειδικά στην αρχιτεκτονική είναι η καλύτερη. Σε κάποιον τομέα είναι ειδικευμένη καθεμία από τις 32 παρόμοιες βιβλιοθήκες της Βαρκελώνης».
  Αν ζούσε σήμερα ο Bob Marley θα έκλεινε τα 60 του χρόνια και ο κόσμος θα ήταν λίγο πιο χαμογελαστός.