Μεσημεριανές σημειώσεις

Μου «βάλαν χέρι» γιατί τόλμησα να πω ότι μου άρεσε ΕΝΑ τραγούδι της Πρωτοψάλτη. Ισως να ήταν πιο ενδιαφέρον αν έλεγα ότι μου αρέσει ΚΑΙ η Ζήνα (πατά το γεγονός ότι μεγάλωσα, ο αφιλότιμος, με τη Φαραντούρη και τα άλλα ταγάρια, φορώντας στρατιωτικό τζάκετ και έχοντας σακίδιο με το σήμα των Blue Oyster Cult φιλοτεχνημένο με Bic). Δεν σας κρατώ κακία!

Να μην ξανακοιμηθώ ΠΟΤΕ με ανοιχτή τηλεόραση! Είδα απίθανους εφιάλτες με μεταβυζαντινές Γκόθαμ Σίτι, νεόδμητους χριστιανικούς ναούς που λειτουργούσαν ως ντελικατέσεν, κλώνους του Καρατζαφέρη που τριγυρνούσαν με λευκά σλιπάκια αναζητώντας ο ένας τον άλλον για να τον δολοφονήσουν, Βρετανικά Προξενεία που δεν μου έδιναν άδεια να παραβρεθώ στους γάμους του Καρόλου και της Καμίλα, εφιαλτικά ασανσέρ βαμμένα με πράσινη λαδομπογιά, κρεμαστές γέφυρες που κατέρρεαν πίσω μου, φεστιβάλ νταλικέρηδων σε μια πλατεία σαν αυτή του Αγίου Μάρκου. Στο τέλος ήλθε να με ξυπνήσει ο γιος μου με τα κουκλάκια των Απίθανων στο χέρι. Δεν ξυπνούσα με τίποτα. Βαρέθηκε ο μικρός και πήγε δίπλα στη μαμά του να κοιμηθεί ενώ εμένα με απορροφούσε η καμινάδα για να βρεθώ να τραγουδώ το «Τσίμνι – Τσίμνι» μαζί με μια Μαίρη Πόππινς που μόλις είχε κάνει μάθημα με την Τζούλη Μασσίνο. Μετά αυτοκτόνησε ξανά μπροστά μου ένας ληστής γιατί τον έπνιξε η ντροπή που τον είχαν κυκλώσει οι πολίτες και ήθελα να τον πάρω μια αγκαλιά και να γίνω κάτι σαν την Πιετά και να μαρμαρώσω μέχρι να φτάσει ο «εξαδάχτυλος» στην Κόκκινη Μηλιά…

Και μετά ήλθα εδώ και είδα τους φίλους μου να με ξεχέζουν! Ελεος!