H γλώσσα στους δρόμους της σιωπής...
ΣE ΠPΩTO ENIKO
ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΣΤΑΜΑΤΗ
Έχω μία φίλη. Χωρισμένη στα δύο. H καρδιά της είναι εδώ. Τη βρέχει το Αιγαίο, την ακουμπά η σκιά του Ολύμπου, τη λούζει αυτό το φως της Μεσογείου. Ζαλίζεται. Ο νους της βρίσκεται μακριά. Σε βόρεια υψίπεδα υγρά. Σε λίμνες παγωμένες που κρύβουν τέρατα και ιστορίες για νεράιδες κι έρωτες, που χάνονται στους μύθους, αγρυπνούν στους ρυθμούς, βουλιάζουν μες στη λήθη. Έχει το όνομα ενός ξωτικού, μίας μάγισσας που ανασαίνει μελωδίες κέλτικες και παραδόσεις μυστικές κι απόμακρες. Σαν ξωτικό κι εκείνη έφυγε μακριά, ταξίδεψε και μίλησε και έζησε και τρόμαξε. Και γύρισε. Εδώ. Στη γλώσσα και στον τόπο. Σε ήχους, χρώματα, στιγμές δικές μας.
H φίλη μου μιλάει δύο γλώσσες. Μία της καρδιάς. Μία του μυαλού. Ελληνικά και αγγλικά. Στην πρώτη ταξιδεύει και απλώνεται, ονειρεύεται, ανοίγει τα πανιά της κι αποζητά την αύρα του πελάγους. Στη δεύτερη αναδιπλώνεται. Φιλτράρει και φιλτράρεται. Ελέγχει, καταγράφει, αξιολογεί, μαζεύει, δένει και λύνει, οργανώνει, αρχειοθετεί, προγραμματίζει. Εκείνος της μιλά σε γλώσσα τρίτη. Αραβικά. Γλώσσα πρωτόγονη; Ποιος ξέρει... Τους κώδικες και τα σημάδια της δεν έμαθε κανείς μας να προσέχει. Ως απειλή το σύστημα αναλύει το κάθε σύμβολο. Ως απειλή. Ίσως γι' αυτό εκείνη τού μαθαίνει αγγλικά. Τη γλώσσα του μυαλού της. Το σύστημα που δέχεται το σύστημα που συστηματικά δομεί πάνω σ' αυτό που ονομάζει αδόμητο, γιατί τρομάζει.
Σε μια παράδοση παλιά και μακρινή (ξένη κι αυτή) λέγανε πως ο νους εδρεύει στο κέντρο της καρδιάς και πως εκεί μιλούν την ίδια γλώσσα: μία lingua franca της ψυχής που γράφει παραμύθια δίχως τέρατα και άγριους δράκους και σκοτωμούς και μάχες. Αν έχει φωνήεντα πολλά και τονισμένα, αν έχει σύμφωνα βαριά και τύπους δύσκολους, δεν ξέρω. Αν πάλι το αλφάβητο είναι της αφής, της γεύσης ή της όσφρησης, δεν το γνωρίζω. Σε λεξικά η γλώσσα εκείνη δεν υπάρχει. Τα μυστικά της, λέει, κρύφτηκαν καλά, πολύ βαθιά μες στους ανθρώπους. Εκεί να μείνουν, άφαντα. Κι αν κάπου ακούγεται, αν κάπου εκφράζεται, αν κάπου είναι ακόμα ζωντανή αυτή η γλώσσα, είναι στους δρόμους της σιωπής.
ΤΑ ΝΕΑ , 21-01-2005
ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΣΤΑΜΑΤΗ
Έχω μία φίλη. Χωρισμένη στα δύο. H καρδιά της είναι εδώ. Τη βρέχει το Αιγαίο, την ακουμπά η σκιά του Ολύμπου, τη λούζει αυτό το φως της Μεσογείου. Ζαλίζεται. Ο νους της βρίσκεται μακριά. Σε βόρεια υψίπεδα υγρά. Σε λίμνες παγωμένες που κρύβουν τέρατα και ιστορίες για νεράιδες κι έρωτες, που χάνονται στους μύθους, αγρυπνούν στους ρυθμούς, βουλιάζουν μες στη λήθη. Έχει το όνομα ενός ξωτικού, μίας μάγισσας που ανασαίνει μελωδίες κέλτικες και παραδόσεις μυστικές κι απόμακρες. Σαν ξωτικό κι εκείνη έφυγε μακριά, ταξίδεψε και μίλησε και έζησε και τρόμαξε. Και γύρισε. Εδώ. Στη γλώσσα και στον τόπο. Σε ήχους, χρώματα, στιγμές δικές μας.
H φίλη μου μιλάει δύο γλώσσες. Μία της καρδιάς. Μία του μυαλού. Ελληνικά και αγγλικά. Στην πρώτη ταξιδεύει και απλώνεται, ονειρεύεται, ανοίγει τα πανιά της κι αποζητά την αύρα του πελάγους. Στη δεύτερη αναδιπλώνεται. Φιλτράρει και φιλτράρεται. Ελέγχει, καταγράφει, αξιολογεί, μαζεύει, δένει και λύνει, οργανώνει, αρχειοθετεί, προγραμματίζει. Εκείνος της μιλά σε γλώσσα τρίτη. Αραβικά. Γλώσσα πρωτόγονη; Ποιος ξέρει... Τους κώδικες και τα σημάδια της δεν έμαθε κανείς μας να προσέχει. Ως απειλή το σύστημα αναλύει το κάθε σύμβολο. Ως απειλή. Ίσως γι' αυτό εκείνη τού μαθαίνει αγγλικά. Τη γλώσσα του μυαλού της. Το σύστημα που δέχεται το σύστημα που συστηματικά δομεί πάνω σ' αυτό που ονομάζει αδόμητο, γιατί τρομάζει.
Σε μια παράδοση παλιά και μακρινή (ξένη κι αυτή) λέγανε πως ο νους εδρεύει στο κέντρο της καρδιάς και πως εκεί μιλούν την ίδια γλώσσα: μία lingua franca της ψυχής που γράφει παραμύθια δίχως τέρατα και άγριους δράκους και σκοτωμούς και μάχες. Αν έχει φωνήεντα πολλά και τονισμένα, αν έχει σύμφωνα βαριά και τύπους δύσκολους, δεν ξέρω. Αν πάλι το αλφάβητο είναι της αφής, της γεύσης ή της όσφρησης, δεν το γνωρίζω. Σε λεξικά η γλώσσα εκείνη δεν υπάρχει. Τα μυστικά της, λέει, κρύφτηκαν καλά, πολύ βαθιά μες στους ανθρώπους. Εκεί να μείνουν, άφαντα. Κι αν κάπου ακούγεται, αν κάπου εκφράζεται, αν κάπου είναι ακόμα ζωντανή αυτή η γλώσσα, είναι στους δρόμους της σιωπής.
ΤΑ ΝΕΑ , 21-01-2005
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου