Ο Ερνέστο στη Χιλή κι εγώ στον Αγιο Αντώνιο

Πέμπτη πρωί…
Ξυπνάω στην Αθήνα.
Χάνομαι στο ΜΕΤΡΟ!!!
Οι επεκτάσεις με μπερδεύουν. Ξαναβρίσκομαι!
Επίσκεψη στα γραφεία της Infomap, της εταιρείας που πέρασα τρία από τα καλά χρόνια της ενασχόλησής μου με τις τεχνολογίες. Η συζήτηση για το Open συνεχίζεται εκεί. Καταλαβαίνω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια εταιρεία, έτσι όπως λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα, να μεταβεί στη φιλοσοφία του open business. Από την άλλη αυτή είναι η μόνη επιλογή για το μέλλον. Χρειάζεται μια «γέφυρα».
Ο Ερνέστο έχει ήδη μπει στη Χιλή και αντιμετωπίζει τα πρώτα χοντρά προβλήματα με τη μοτοσικλέτα του…
Παίρνω βαθιά ανάσα, κλείνω τη μύτη και καταδύομαι στην άβυσσο της γραφειοκρατίας ξεκινώντας από τα λογιστικά μου.
Κόλαση!
Αναδύομαι και πάλι στη στάση «ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ» μαζί με χιλιάδες άλλους.
Τις πίκρες πρέπει να τις παίρνεις με μέτρο και να τις μαλακώνεις με μικρές στιγμές ευδαιμονίας. Αλλιώς πλαντάζεις!
Πλάνταγμα και πείνα με οδηγούν στο ΚΕΝΤΡΙΚΟ.
Μήνυμα στον Φώτη για να με βρει εκεί.
Ταραμοσαλάτα, ντολμαδάκια και ούζο. Ο Χριστοδουλάκης κάθεται δίπλα. Ως απλός βουλευτής μοιάζει κατά πολύ συμπαθέστερος από ότι ως υπουργός. Τρώει σφυρίδα. Εγώ τρώω στη μάπα δύο ανθυποβλάχους επιχειρηματίες που μάλλον έχουν ή θα ήθελαν να έχουν νταραβέρια με τις δουλειές του Άμυνας και που τα κινητά τους με αποσπούν από τη μουσική του Χατζιδάκι…
Είναι η μόνη στιγμή που αισθάνομαι ένα μικρό τσιμπηματάκι νοσταλγίας για την Αθήνα. Όχι όμως τη σημερινή αλλά εκείνη της δεκαετίας του 70 και του 80…
Τότε που η πόλη ζούσε!
Στο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ –θέατρο τότε!- είχε δει ο Φώτης για πρώτη φορά το Σαββόπουλο σε μια συναυλία του Θεοδωράκη στην οποία ο Μίκης δεν είχε καταφέρει να εμφανιστεί.
Η υπόλοιπη ημέρα αφιερώνεται και πάλι στο Open και καταλήγει στις γνωστές μας «μαλακοδρομίες».
Ο Ερνέστο σβήνει φωτιές ως εθελοντής πυροσβέστης στη Χιλή!