Δελτίο Καιρού (minima 008)

Κείνες οι ξαφνικές λιακάδες, μες στο καταχείμωνο δεν είναι παρά οι προσπάθειες που κάνει ένα παραπλανημένο περσινό τζιτζίκι να ξαναβρεί τον προσεχή του Ιούλιο.

Οδυσσέας Ελύτης

Κυριακή μεσημέρι ενός παράταιρα καλοκαιριάτικου Σαββατοκύριακου και αφού την προηγούμενη εβδομάδα πνιγήκαμε στη βροχή. Σαν να είχε ξεχάσει κάτι το καλοκαίρι και να γύρισε να το πάρει. Το κασκόλ της Εθνικής μας που το ξέχασε πίσω από την τηλεόραση. Την ομπρέλα θαλάσσης ή εκείνο το βιβλίο που είχε αγοράσει πριν από τις διακοπές και δεν πρόλαβε να διαβάσει. Φυσάει ένας νοτιάς που γυρίζει μόνος του τις σελίδες των εφημερίδων και των περιοδικών. Το “minima” με αφιέρωμα στην ΤΡΟΦΗ είναι όμορφο. Μόνο το δικό μου κείμενο δε μου αρέσει. Είναι βαρύ. Είναι λίγο. Είναι πολύ. Κάτι έχει. Στο καλάθι δε χωρεί, στο κοφίνι περισσεύει. Σιγά μην πιάσει τόπο η πρόταση για πανεπιστημιακή έδρα γαστρονομίας στη Θεσσαλονίκη! Μια έδρα Κινηματογράφου πήγαν να κάνουν και δεν ξέρουν αν και πώς θα λειτουργήσει. Ψιλά γράμματα. Η κυρία υπουργός βάζει το 203ο μπάλωμα στο νόμο περί μεταγραφών. Το Παιδαγωγικό «κόβει» τον Βενέζη από τα βιβλία του Γυμνασίου και τον Θεοδωράκη από τα βιβλία των Τεχνικών Λυκείων. Η γαστρονομία είναι κομμάτι του πολιτισμού και στις μέρες μας ο πολιτισμός τελεί υπό διωγμό. Τις προάλλες διάβασα ένα σύνθημα σε τοίχο: «Τόση μπάλα και τόσους μπάτσους είχαμε να δούμε από τη Χούντα». Ολοι ασχολούνται με το πετρέλαιο που θα αρχίσει να πουλιέται από αύριο και τις προβλέψεις για την τιμή του. Εκτός από τα νεκρά παιδιά της Φαλούτζα. Αυτά την ξέρουν καλά την τιμή του πετρελαίου. Η Καλομοίρα χαμογελάει αμήχανα στην αγκαλιά του Γιάγκου-Πολίτη-Δράκου. Η Κούρκουλα-προκάτοχος-της-Καλομοίρας-κόρης-του-Γιάγκου-Πολίτη-Δράκου χαμογελάει επίσης αμήχανα βλέποντας τον αποκεφαλισμό ενός ομήρου στο ρεπορτάζ του “Ε” της “Ελευθεροτυπίας”. Ο νοτιάς συνεχίζει να ανακατεύει τις σελίδες. Στον ουρανό σχηματίζονται για μια ακόμη φορά chemtrails. Αυτά τα ίχνη που αφήνουν πίσω τους τα αεροπλάνα. Διασταυρώνονται και παραμένουν για αρκετή ώρα. «Αυτά», μου λέει ο φίλος μου ο Χρήστος «κάνουν ψεκασμούς με ειδικές ουσίες που υποτίθεται θα αντιμετωπίσουν τις καταστρεπτικές συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου» κι όλα αυτά «στα πλαίσια των πιέσεων από εταιρίες πετρελαίου υπέρ λύσεων για το πρόβλημα του φαινομένου του θερμοκηπίου που θα επέτρεπαν τη συνεχιζόμενη χρήση πετρελαιοειδών προϊόντων». Μας λούζουν με σωματίδια οξειδίου του αλουμινίου και άλλα ανακλαστικά σωματίδια που έχουν προστεθεί στα καύσιμα αεριωθούμενων αεροπλάνων και εκπέμπονται από την εξάτμιση για να πέσει η θερμοκρασία και να αγοράσουμε περισσότερο πετρέλαιο. Κάπως έτσι. Μόνο ο Νίκος ασχολείται με αυτά και κάτι τρελαμένοι. Ο σοβαρός κόσμος ασχολείται με τον Γιούρι Γκέλερ. Η πολιτική ζωή μυρίζει τσίκνα, σαν γυράδικο. Τα διαπλεκόμενα μπερδεύονται με τα κοκορέτσια και τις χοληστερίνες των κεμπάπ. Αφού σφαχτούν όλοι με όλους θα βγουν μαζί για πιτόγυρα. Πάντα έτσι δε γίνεται; Οι μη διαπλεκόμενοι ασχολούμαστε με τον Αρναούτογλου, τη Μενεγάκη, τη Ρούλα, τον Μουρατίδη και την Τατιάνα. Ακόμη και ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στα «σαββατιάτικά» του. Ξέρω ότι θα τους «κράζει», αλλά βαριέμαι να διαβάσω πάλι γι’ αυτούς. Με συγκινεί το κομμάτι του για τον Βλάση που έφυγε. Είναι το μόνο κομμάτι που διάβασα γι’ αυτόν τον θάνατο. Ο Βλάσης δεν ήταν καραγκιόζης σαν κι αυτούς που προσπαθούν εδώ και χρόνια να τον μιμηθούν και αυτούς που παριστάνουν τους συντετριμμένους φίλους. Με συγκινεί ο θάνατος των τεσσάρων πιλότων που χάθηκαν στο Πήλιο ακολουθώντας μια παραίσθηση ή ένα αστέρι. Η Αννα Κοκκίνου που επιμένει να κάνει πραγματικό θέατρο και όχι αρπαχτές –ανεβάζει τις "Ευτυχισμένες μέρες" του Μπέκετ στη Θεσσαλονίκη. Η Κοκκίνου μοιάζει με την Bjork. Είναι και οι δυο ξωτικά της τέχνης. Με συγκινεί φωνή της Bjorκ στον τελευταίο της δίσκο. Με συγκινεί ο πρώτος, αθώος και ταυτόχρονα πληγωμένος ναρκισσισμός του μεγάλου μου γιου που λέει στη μαμά του «δε θέλω να με δουν έτσι» γιατί του κούρεψε πολύ κοντά τα μαλλιά. Ο άλλος σκίζει τις εφημερίδες που έχουν πέσει κάτω. Με συγκινεί η απίστευτη, η αδιανόητη –μπροστά στην αδιαφορία των ΠΑΝΤΩΝ- λατρεία του Χρίστου Ζαφείρη για την πόλη μας που φαίνεται στα βιβλία και στα κυριακάτικα άρθρα του στον “Αγγελιοφόρο”. Η αγάπη και το μεράκι του Γιώργου Κορδομενίδη για τα βιβλία και τα περιοδικά. Τα editorials του Φώτη στο “Athens Voice”. Με συγκινεί ο φίλος μου ο Στέφανος με την τελευταία του εμμονή με τον Witgenstein. Το μόνο που μας σώζει είναι οι εμμονές μας τελικά. Η Κυριακή έτεινε να γίνει μελό αφήνοντας μια στυφή γεύση από όλη αυτή τη μαζεμένη συγκίνηση. Εκοψε και ο νοτιάς. Τέλειωσαν τα ούζα. Οι εφημερίδες σκόρπισαν στην αυλή. Μαζευτήκαμε. Και να, εν μέσω SURVIVOR, FAME και Αθλητικής Κυριακής, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στη ΝΕΤ. Οσοι δεν είδαν αυτή τη συνέντευξη έχασαν μια σπουδαία εμφάνιση ενός σπουδαίου παιδιού. Είναι σπουδαίος ο Δημήτρης όχι γιατί έστησε, την Τελετή Εναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων όπως την έστησε αλλά γιατί παραμένει παιδί. Και αυτό φάνηκε από το πόσο αντι-τηλεοπτικά αφοπλιστικός ήταν σε ό,τι και να έλεγε. Η καλοκαιρία ήλθε κι είπε να μείνει όλη σχεδόν την εβδομάδα…

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα ΚΑΙΡΟΣ;

Εχουν. Σκεφτήκαμε ότι αυτό το τεύχος θα έπεφτε μέσα στο χειμώνα. Πέσαμε έξω. Οπως και σε πολλά άλλα. Γιατί ο ΚΑΙΡΟΣ τελικά είναι μέσα μας. Εμείς επιλέγουμε τον καλό ή τον…κακό μας τον καιρό. Με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε. «Βάστα, Ηλιε!...» που έγραφε και ο Στάθης, προχθές.

Καλό σας Σάββατο!