Κίτρινες σελίδες (minima 006)
«Από τη διακοσμητική, λυρική, παραδοσιακή ή φολκλορική τέχνη προτιμάω χίλιες φορές τον κινηματογράφο, το μποξ, την τζαζ, το ηλεκτρικό φως, το γραμμόφωνο, τη φωτογραφική μηχανή. Τηλέφωνο, νιπτήρας, λευκά ψυγεία βαμμένα με ριπολίνη, μπιντές, μικρό γραμμόφωνο, ιδού τα αντικείμενα της πιο αυθεντικής και καθαρής ποίησης»
Είμαι στο Google ψάχνοντας να βρω αν μας διέφυγε κάτι σημαντικό από αυτό το κίτρινο τεύχος, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι πάντοτε κάτι μας διαφεύγει ό,τι κι αν κάνουμε. Γράφω τη λέξη “κίτρινο” και πατώ το κουμπί “Im’ Feeling Lucky”. Εμφανίζεται το site www.gourmed.gr στη σελίδα με την παρουσίαση του εστιατόριου “Κίτρινο Ποδήλατο” που βρίσκεται στο Γκάζι, στην Αθήνα. Ξαναδοκιμάζω την τύχη μου στη δημοφιλή “μηχανή αναζήτησης” και αυτήν τη φορά μου βγάζει το “Κίτρινο Γαλάζιο”, έναν παλιό δίσκο της Αννας Βίσση στο www.music.gr. Από κάτω «To καλάθι σας είναι άδειο!». Και θα παραμείνει άδειο. Νέα προσπάθεια. “Το Κόκκινο, Το Πράσινο Και Το Κίτρινο” του Σταμάτη Σπανουδάκη. Δε μου λέει απολύτως τίποτα ως αποτέλεσμα. Επόμενη αναζήτηση με τη λέξη “κίτρινο”. Ναι, αυτήν τη φορά το internet ανοίγει τα χαρτιά του. Μια σελίδα-έκπληξη με τίτλο “Δύο Martini και ένα Κίτρινο”, ένα απόσπασμα από ανέκδοτο βιβλίο του Πάρι Κουτρουμάνου. Δεν τον γνωρίζω. Είναι υπέροχο. Δε θα το παραθέσω εδώ, αν θέλετε πηγαίνετε στη διεύθυνση http://users.hol.gr/~parisk/Martini.htm. Το επόμενο πάτημα του κουμπιού μου φέρνει το “Κίτρινο Μάνγκο” (“Amarelo Manga”), τη βραζιλιάνικη ταινία-σχόλιο για τις επιφανειακές ανθρώπινες σχέσεις του Claudio Assis. Παλιά νόμιζα ότι η ικανότητα των συνειρμών είναι καθαρά ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Λάθος. Επόμενο κλικ: “Συλλυπητήρια. Μεγέθυνση φωτογραφίας, Ανθοδέσμη σε κόκκινο - κίτρινο. Δωρεάν Παράδοση”. Σαν να περιέγραφε τον Σεπτέμβριο που πέρασε. Ισως γι’ αυτό και το σύστημα αρχίζει να χαώνεται λίγο. Κάτι σχόλια για τον αντιπαθέστατο Ντέμη Νικολαϊδη που θέλει να παίξει με την ΑΕΚ, κάτι για το Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα του Αντώνη Λιβιεράτου. «Η τύχη μου με εγκατέλειψε», σκέφτομαι. Κι όμως. Η τύχη μπορεί να σε εγκαταλείψει οπουδήποτε εκτός από το διαδίκτυο. Το “Κίτρινο Στρατόπεδο” ήταν ο επόμενος θησαυρός που βρήκα στο ούτως ή άλλως πολύ καλό www.amphitheatro.gr, το portal των φοιτητών. Επόμενη αναζήτηση με βγάζει στο “Τελευταίο Κίτρινο” (“Last Yellow”), μια εξαιρετική ταινία του Julian Farino από το 1998, με πρωταγωνιστή τον Mark Addy, γνωστό από το “The Full Monty”. Στη συνέχεια το διαδίκτυο αναλαμβάνει να με μυήσει στο κίτρινο χρώμα: κίτρινο του βαρίου, κίτρινο του καδμίου, κίτρινο gamboge, χρυσό, κίτρινο του μολύβδου και του κασσίτερου, μάσικοτ, κίτρινο της Νάπολης, κίτρινο του αρσενικού (Orpiment), κίτρινη ώχρα. Προσπερνώ στα γρήγορα το “Το χρώμα των ούρων και η σημασία του” (για όσους πάντως ενδιαφέρονται βρίσκεται στο www.medlook.net.cy/article.asp?item_id=1441) και βρίσκομαι στη βιβλιοπαρουσίαση του “Κίτρινο ρώσικο κερί”. Μυθιστόρημα του Κώστα Ακριβού από τις εκδόσεις Κέδρος που εγγράφεται στα “προς ανάγνωσιν”. Σταματώ 5, 10 κλικ παρακάτω: «Τα χρώματα πάντα με πείραζαν, πάντα με τυραννούσαν. Μικρός έβλεπα πίσω τους σκιές, άκουγα φωνές και ανάσες… Τρόμαζα! Επαιρνα τότε τα πινέλα του πατέρα μου και τ’ ανακάτευα. Ηταν σα να ’θελα να συμφιλιωθώ μαζί τους, να τα ξορκίσω, αλλά δεν τα κατάφερνα. Οι σκιές, οι φωνές και οι ανάσες πάντα μ’ ακολουθούν… Το κίτρινο του Θεού που λέω στα βιβλία μου, το μπλε, το κόκκινο και το μαύρο… Ενήλικη προσπάθεια συμφιλίωσης με τα χρώματα θα ονόμαζα, λοιπόν, αυτή τη δουλειά μου. Μόνο που τώρα ήταν ο ηλεκτρονικός υπολογιστής και το ποντίκι! Αλλά το κίτρινο πάλι κίτρινο είναι και οι ανάσες και οι φωνές το ίδιο πάλι ακούγονται…». Το κείμενο είναι του Χάρρυ Κλυνν γραμμένο τον Μάρτιο του 1998. Κι όμως είναι ο γνωστός Χάρρυ Κλυνν. Αν δε με εξέπλητταν τόσο πολύ, τόσο συχνά και τόσο ευχάριστα οι άνθρωποι, θα είχα σταματήσει να κάνω αυτήν τη δουλειά από το ΄84. Σταματώ εδώ. Εχει πάει 4 το πρωί και τα βλέπω όλα κίτρινα. Στο ραδιόφωνο ακούγεται το «Παντιέρα κίτρινη - σινιάλο του νερού / Φούντο τις δυο και πρίμα βρέξε το πινέλο / Τα δυο της φανάρια της νυκτός. Κι ο Pisanello / ξεθωριασμένος απ' το κύμα του καιρού» του Καββαδία συμμετέχοντας στη συνωμοσία των κίτρινων συνειρμών.
Εχουν απομείνει οι επόμενες 45 χάρτινες σελίδες που ακολουθούν συν άλλες 15.470 ηλεκτρονικές σελίδες για το κίτρινο. Νομίζω ότι εκεί, προς το τέλος όλων αυτών των σελίδων θα υπάρχει το “Κίτρινο Μανιφέστο” του Salvador Dali. Εδώ έξω μπαίνει κάπως αναποφάσιστα το φθινόπωρο ακολουθώντας τον πιο αποφασιστικό Γρηγόρη Αρναούτογλου, την Ελένη Μενεγάκη, τον Νίκο Κακαουνάκη, τους Γεωργίους Αυτιά και Παπαδάκη, τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο και τον υπόλοιπο θίασο ποικιλιών. Η ετησίως καθιερωμένη αυτοκτονία των φύλλων θα λάβει χώρα εντός των επόμενων ημερών και πάντως σίγουρα μέχρι του Αγίου Δημητρίου των χρυσανθέμων. Ο θρίαμβος του κίτρινου.
Καλό σας Σάββατο!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου