Εφυγε

Είχα καιρό να τον συναντήσω. Ίσως επειδή τον είχα ανάγκη. Πάντοτε όταν τον έχω ανάγκη εξαφανίζεται. Ή για να το πω καλύτερα, όταν το ψάχνω επειδή έχω ανάγκη. «Δεν είμαι υπηρεσία υποστήριξης ατόμων με ψυχολογικές ανάγκες» μου είχε πει κάποτε, «είμαι Πολεμιστής !».
Χθες όμως εμφανίστηκε. Μόνος του. Ήταν πιο φωτεινός από ποτέ και μου φάνηκε ψηλότερος και λίγο πιο νέος. «Δεν είσαι πολύ καλά» μου είπε. «Είμαι θλιμμένος, οργισμένος, ψυχοπλακωμένος, αγριεμένος» του απάντησα. «Το κατάλαβα. Πάλι κάθισες στο παγκάκι».
Χρησιμοποιούσε αυτή την έκφραση με το «παγκάκι» κάθε φορά που έβγαινα από το Μονοπάτι μας.
ΕΓΩ- Μα δεν έχω καθίσει στο παγκάκι. Ίσα-ίσα προσπαθώ να είμαι όσο πιο δραστήριος γίνεται. ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Πάνω στο παγκάκι όμως. Σαν την μαϊμού.
Γέλασε.
Θύμωσα.
ΕΓΩ- Γιατί το λες αυτό;
ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Γιατί όλα αυτά που λες και κάνεις δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα και κανένα πρακτικό αποτέλεσμα.
ΕΓΩ- Τι άλλο να κάνω;
ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Για το πόλεμο;
Μπήκε όπως πάντα στο «ψητό». Χωρίς περιστροφές.
ΕΓΩ- Ναι, γι αυτήν την φρίκη.
ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Να μπεις μέσα στο Μονοπάτι δραστήρια.
ΕΓΩ- Πολεμιστή, πες μου!
ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Τι;
ΕΓΩ- Γιατί;;;
ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- «Γιατί»; Δεν ξέρεις γιατί; Δηλαδή εσύ όχι απλώς είσαι στο παγκάκι και παριστάνεις την μαϊμού αλλά δεν βλέπεις κιόλας.
ΕΓΩ- Μην μου την πέφτεις. Εξήγησε μου αν ξέρεις.
ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Θυμάσαι ποιοι είναι οι Εχθροί του Πολεμιστή;
ΕΓΩ- Ναι ! Ο Φόβος, η Διαύγεια, η Γνώση, η Δύναμη, τα Γεράματα.
ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Να γιατί λοιπόν. Ο Πόλεμος είναι η συμπύκνωση όλων αυτών μέσα σε μια χρονική περίοδο. Το συλλογικό ΕΓΩ του ανθρώπινου είδους υλοποιεί αυτούς τους εχθρούς.
ΕΓΩ- Δεν καταλαβαίνω !
ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Επειδή είσαι μέρος -δέχτηκες να γίνεις μέρος- αυτού του συλλογικού ΕΓΩ, έχεις γίνει ηλίθιος. Γι αυτό δεν καταλαβαίνεις. Έλα, ηρέμησε. Όλοι γίνονται ηλίθιοι σε έναν πόλεμο. Ακόμη και οι Ινδιάνοι είχαν γίνει ηλίθιοι...
Γέλασε πάλι.
Εγώ δεν είχα καμιά διάθεση για γέλια.
ΕΓΩ- Σε παρακαλώ, εξήγησε σε μένα τον ηλίθιο, τι εννοείς. Σε ικετεύω !
ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Τι εγωιστής, θεέ μου ! Ικετεύει ! Ακουσε λοιπόν. Αιτία κάθε πολέμου είναι ο φόβος. Ο φόβος του «άλλου», του «διαφορετικού». Ο φόβος της «απειλής». Ο φόβος του Θανάτου. Του ατομικού ή του συλλογικού θανάτου. Ο φόβος είναι άτιμος εχθρός γιατί μπορεί να αναπαράγεται. Ο φόβος γεννάει φόβο. Και τον γεννάει μέσα από την Βία και τον Εγωισμό. Αυτό που έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου στην Νέα Υόρκη είναι προϊόν της Βίας και του Εγωισμού. Προκάλεσε Φόβο που με τη σειρά του προκάλεσε Βία και έθρεψε τον Εγωισμό. Φαύλος κύκλος... Όταν θέριεψε ο Φόβος, θέριεψε και ο Εγωισμός.
ΕΓΩ- Υπήρχε άλλη επιλογή;
ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Πάντα υπάρχουν άλλες επιλογές. Πάντα έχουμε, όχι λιγότερες από 1.000.000 επιλογές. Όμως δεν μπορούμε να τις δούμε όταν μας καταλαμβάνει ο Φόβος. Έτσι ο κόσμος μπήκε σε αυτόν τον φαύλο κύκλο. Όχι όμως όλοι...
Κάποιοι, αυτοί που θεώρησαν πως είναι πιο ασφαλείς, συνειδητοποίησαν ορισμένα πράγματα. Κατάλαβαν τι προκάλεσε αυτόν τον Φόβο. Είδαν «ψύχραιμα» το χτύπημα στους πύργους της Νέας Υόρκης. Ο Φόβος τους «άνοιξε τα μάτια». Απέκτησαν την Διαύγεια, δηλαδή τον επόμενο μεγάλο Εχθρό.
ΕΓΩ- Ποιοι ήσαν αυτοί;
ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ- Οι ηγέτες της κοινωνίας που ζούμε. Η πρώτη τους προσοχή, δηλαδή η καθημερινή τους σκέψη έγινε διαυγής. ¶ρχισαν να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα καλύτερα. Κι αυτό έθρεψε κι άλλο τον εγωισμό τους. Ξεκίνησαν να σχεδιάζουν μια απάντηση σε αυτήν την πραγματικότητα. Φόβος, Διαύγεια και αμέσως μετά Γνώση. Υπερ-σχέδια, υπερ-όπλα... υπερ-εγωισμός...Η παγίδα είχε ήδη στηθεί.
ΕΓΩ- Και ;
ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ- Το ονόμασαν μόνοι τους «Σοκ και Δέος». Εξαιρετικός τίτλος. Περιλαμβάνει και τον Φόβο και την Διαύγεια και την Γνώση. Το ότι κατάλαβαν όμως τους εχθρούς τους δεν σημαίνει ότι θα γλιτώσουν από αυτούς.
ΕΓΩ- Και τα Γεράματα;
ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ- Μα δεν είναι νέοι ! Είναι απίστευτα γερασμένοι. Τραγικά γερασμένοι. Δες το πρόσωπο του Ράμσφελντ. Δες το πρόσωπο του στρατηγού Φρανκς. Απίστευτα γερασμένα πρόσωπα. Απίστευτα γερασμένες κοινωνίες.
ΕΓΩ- Καλά τα εξηγείς. Όμως αυτό δεν μου απαλύνει ούτε τον πόνο, ούτε την οργή, ούτε τη θλίψη. Τα παιδιά σε τι φταίνε;
ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ- Τα παιδιά είναι Πολεμιστές ! Να πάρει η ευχή, πρέπει να το νιώσεις μέχρι το μεδούλι σου αυτό... ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ! Πες το δυνατά !
ΕΓΩ- ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ !

Και τότε συνέβη κάτι απίστευτο. Σαν μαγικό ξόρκι η φράση αυτή έδιωξε κάθε αρνητικό συναίσθημα. Αρχισα να αναπνέω καλύτερα. Πιο βαθιά. Ένιωσα κύματα ενέργειας να ξεπηδούν από παντού μέσα μου, έξω, από το Πολεμιστή, από τον δρόμο. Σιντριβάνια ενέργειας. «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ !». Φώναζα. Ούρλιαζα.

Γελούσε ! Γελούσε, όχι πειραχτικά πια, αλλά χαρούμενα.

Έμεινα να απολαμβάνω αυτό το συναίσθημα. Η ενέργεια έπαιρνε την μορφή χαρούμενων παιδιών που ξεπρόβαλλαν από παντού. Που έπαιζαν μεταξύ τους. Ασυναίσθητα επικεντρώθηκε η προσοχή μου σε μια ομάδα από αυτά. Ήταν όλων των ηλικιών, μικρά και μεγάλα και κάτι μικρούλικα ενάμιση, δύο ετών. Έπαιζαν κάτι σαν κυνηγητό μεταξύ τους. Ένα περίεργο κυνηγητό. Κυνηγούσαν πάντοτε κάποιο παιδάκι που ήταν ματωμένο, το έπιαναν, το έβαζαν στη μέση και του χάϊδευαν το πρόσωπο. Και το πρόσωπο καθάριζε από το αίμα και γινόταν καθαρό και φωτεινό. Και μετά το καθαρό και φωτεινό παιδάκι ενωνόταν με τους κυνηγούς για να πιάσουν ένα άλλο ματωμένο παιδάκι και να το καθαρίσουν. Γελούσαν... Τρέχαν... Έπεφταν... Κι άλλα παιδάκια ερχόντουσαν... Γελούσαν...

Κι εγώ έκλαιγα...

Για την ανοησία μου...

Για τον εγωισμό μου...

Για τον Δάσκαλο μου που καθόταν δίπλα μου...

...δεν καθόταν πια !

...είχε φύγει !